Επιτέλους έφτασε το φθινόπωρο. Για πολλούς η καλύτερη εποχή για ψαροτούφεκο για αρκετούς λόγους. Τα μελτέμια φεύγουν εμείς είμαστε στα ντουζένια μας από τις βουτιές του καλοκαιριού… (λέμε τώρα) και το κυριότερο… οοοοοόλοι οι σκαφάτοι της π@#$%ς πάνε σπίτια τους κι έτσι δεν κινδυνεύουμε πλέον να μας κόψουν μουρέλα. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι κίνδυνοι. Παρακάτω θα δούμε μερικά σφάλματα που κάνουμε εμείς οι ίδιοι με τον εξοπλισμό μας. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε ξένο περιβάλλον κι όσο εμπειρία κι αν έχουμε δεν αρκεί, για να πούμε ότι τα ξέρουμε όλα. Η θάλασσα είναι σχολείο και κάθε μέρα μας διδάσκει και κάτι νέο. Γι αυτό λοιπόν θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.

Ο πρώτος απαράβατος κανόνας στο υποβρύχιο ψάρεμα είναι να μην πηγαίνουμε ΠΟΤΕ μόνοι μας, αλλά πάντα με ζευγάρι κι όταν λέμε ζευγάρι εννοούμε το άτομο που θα εμπιστευτούμε την ίδια μας την ζωή κατά την διάρκεια της βουτιάς μας και και θα κάνει τις απαραίτητες ενέργεις, όταν θα χρειαστούμε την βοήθειά του. Είναι δίπλα μας χαλαρώνει μαζί μας κι είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να κάνει αυτό που πρέπει, πχ αν έχουμε χτυπήσει κάποιο ψάρι κι έχουμε ανοίξει μουλινέ, μπορεί να έρθει να πάρει το όπλο μας για να γίνει η ανάδυσή μας πιο εύκολη χωρίς αντίσταση. Καλό θα είναι αυτό το άτομο να μην είναι κάποιος τυχαίος που απλά ζητούσε ζευγάρι στο ίντερνετ, αλλά να είναι κάποιος που κάνουμε παρέα κι έξω από το νερό, ο οποίος μας ξέρει καλά και τον ξέρουμε κι εμείς. Ξέρει πότε αισθανόμαστε καλά και πότε όχι, ξέρει τους χρόνους βουτιάς που κάνουμε συνήθως και τον τρόπο ψαρέματος και το πιο σημαντικό… να είμαστε περίπου στο ίδιο επίπεδο. Δεν γίνεται κάποιος που βουτάει 40φεύγα μέτρα να έχει για ζευγάρι κάποιον που κρατάει 60άρι όπλο και χτυπάει πέρκες στα βράχια… Ας δούμε τώρα όμως που κάποια μέρη του εξοπλισμού μας, που μπορούν να γίνουν επικίνδυνα…

Το μαχαίρι στο πόδι

Το μαχαίρι είναι από τα πιο χρήσιμα εργαλεία όχι μόνο για την άμεση θανάτωση των ψαριών, αλλά πρωτίστως γιατί θα μας βοηθήσει να κόψουμε κάποιο παλιό παραγάδι αν μπλέξουμε ή οτιδήποτε άλλο που μπορεί να μας φρενάρει την ανάδυση. Το μαχαίρι αν θέλουμε να το βάλουμε στο πόδι το βάζουμε από την μέσα πλευρά. Ο λόγος είναι πως έτσι θα έχουμε πρόσβαση και με τα δύο χέρια κι επίσης αν χρειαστεί να απελευθερώσουμε την ζώνη με τα μολύβια θα είμαστε σίγουροι πως δεν θα μπλέξει στο μαχαίρι.

Πλωτήρας

Ο πλωτήρας θα πρέπει να είναι κίτρινος ή κόκκινος και να έχει το χαρακτηριστικό σημαιάκι με τα διακριτικά γράμματα ΥΔ, που σημαίνει υποβρύχια δραστηριότητα για να το βλέπουν τα σκάφη που θα κινούνται γύρω μας. Βέβαια μερικοί «καπετάνιοι» θα δουν τον πλωτήρα και θα θέλουν να κάνουν σλάλομ σαν το σκι στο βουνό. Επίσης ποτέ δεν αφήνουμε τον πλωτήρα ποντισμένο σε μεγάλη απόσταση από μας.

Εκτός από την σωστή χρήση του εξοπλισμού μας θα πρέπει να δείχνουμε μεγάλη προσοχή και σε άλλους κινδύνους πχ παλιά δίχτυα ή παραγάδια. Ειδικά τα παραγάδια μετά από λίγο καιρό παραμονής στον βυθό γίνονται σχεδόν αόρατα. Τότε θα πρέπει να ενεργήσουμε με ψυχραιμία και να κάνουμε σωστές και γρήγορες κινήσεις. Καλό θα είναι ανά διαστήματα να κάνουμε «σενάριο» ότι πχ μπλέκουμε κάπου έτσι ώστε αν μας συμβεί να έχουμε στο μυάλο μας τις κινήσεις που πρέπει να κάνουμε.

Ένας σωστός ψαροτουφεκάς πάνω απ’ όλα βάζει την ασφάλειά του. Γνωρίζει τα όριά του και για κανέναν λόγο δεν ξεπερνά αυτά τα όρια. Η καλή σωματική και ψυχολογική υγεία παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην επιτυχία των βουτιών μας. Αν αισθανόμαστε αδιαθεσία ή αν κάνουμε λήψη φαρμάκων καλό θα είναι να μην πάμε στην θάλασσα. Το ψαροτούφεκο είναι ένας τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα, είναι ένα χόμπι για πολλούς κι ένας τρόπος ζωής για λίγους και ρομαντικούς. Τίποτα όμως δεν αξίζει όσο η ζωή μας. Καλός ψαροτουφεκάς είναι αυτός που γυρίζει στην οικογένειά του κι όχι αυτός που έχει βγάλει 30 κιλά ψάρια από τα 60 μέτρα με υπεραερισμούς κλπ.

και μια ιστορία δώρο...

Μια παλιά φθινοπωρινή ιστορία μου ήρθε στο μυαλό κοιτώντας τις φωτογραφίες μου. Θυμάμαι είχαμε πάει με τον φίλο μου τον Σωτήρη στην Άνδρο και μέχρι να φτάσουμε προσπαθούσε ο ένας να πείσει τον άλλον, για το αν θα πάμε από την μπροστινή ή από την πίσω πλευρά του νησιού. Τελικά με… έπεισε, αλλά όπου πηγαίναμε είχε άλλο σκάφος με ψαροτουφεκάδες, οπότε τελικά πήγαμε εκεί που ήθελα εγώ. Είχα βάλει καινούρια βέργα στο όπλο μου και το έχω σαν γρουσουζιά όταν έχω κάτι καινούριο στον εξοπλισμό μου το πρώτο ψάρεμα πάει σκ@τ@. Ξεκινάμε τις βουτιές μας εναλλάξ κι εντοπίζουμε μερικούς σαργούς. Βουτιά ο Σώτος γυρίζει με ψάρι… βουτιά εγώ γυρίζω με τα @ρχ*&^%$#@ μου. Πιο κάτω πεταλούδιζαν 3-4 στήρες… Βουτιά εγώ… αποτέλεσμα μηδέν… βουτιά ο άλλος να μια στήρα με το συμπάθειο…. Τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσια κι ήδη είχα στο μυαλό μου το επόμενο ψάρεμα, που θα έχει παλιώσει η βέργα. Μετά από αρκετή ώρα κολύμπι και χωρίς να έχουμε βρει κάτι άλλο κάνω μια βουτιά πιο πολύ για προπόνηση και για να χαζέψω τον βυθό. Με την άκρη του ματιού μου σε μια πέτρα δεξιά μου βλέπω να μπαίνει ένας σαργός μέσα και να βγαίνει με… χίλια. Στην επόμενη βουτιά λέω ας πάω να δω. Δεν είχα καν το όπλο σε θέση βολής… Φτάνω στην πέτρα και βλέπω μέσα έναν καλό ροφό. Λέω γ@μης$%^τ@ μέχρι να βάλω το όπλο θα έχει πάει στου γ@μι0λ# το ψάρι.

Κι όμως βάζω μέσα το όπλο και λέω από μέσα μου… ήρθε η ώρα να αστοχήσω και να σπάσω το όπλο μου… μάλλον όμως η βέργα είχε γίνει ήδη παλιά και πήρα το ψάρι… Και σαν να μην έφτανε αυτό, στην τελευταία βουτιά για να δω αν βγαίνει εύκολα η άγκυρα, χτυπάω και ένα σαργό έτσι για να τον πετάξω στο κάρβουνο.

Τελικά όλα είναι θέμα ψυχολογίας… αρκεί η βέργα να μην είναι καινούρια…