Όπως έχει ήδη αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο, η παραπληροφόρηση γύρω από το σπορ της ελεύθερης κατάδυσης είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Είτε κάποιος ασχολείται με το υποβρύχιο κυνήγι, είτε με την ελεύθερη κατάδυση αυτή καθεαυτή, είναι πολύ πιθανό να έρθει αντιμέτωπος με πληροφορίες οι οποίες όχι μόνο δεν είναι σωστές και τεκμηριωμένες, αλλά μπορεί να αποδειχθούν και επικίνδυνες.

Για το συγκεκριμένο άρθρο επιλέχθηκαν κάποιοι από τους πιο κοινούς μύθους - απόψεις που «κυκλοφορούν» στο χώρο. Μπορεί οι πιο έμπειροι να θεωρήσουν ότι γίνεται ανακύκλωση κάποιων γνώσεων που θεωρούνται δεδομένες - ωστόσο η φράση το λέει ξεκάθαρα: επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως...

ΜΥΘΟΣ 1: «Είδα 3 βίντεο στο youtube και με βοήθησαν, δε χρειάζεται να παρακολουθήσω κάποιο σχολείο»

ΑΛΗΘΕΙΑ 1: Με την πρόοδο της τεχνολογίας οι πληροφορίες ταξιδεύουν ταχύτατα μέσω του διαδικτύου σε όλο τον κόσμο. Με μία απλή αναζήτηση, ο οποιοσδήποτε μπορεί να βρει αμέτρητα βίντεο στο youtube γύρω από την ελεύθερη κατάδυση/άπνοια/υποβρύχιο κυνήγι τα οποία αναλύουν: μεθόδους αναπνοών, τρόπους και τεχνικές βουτιάς, τρόπους διάσωσης, μεθόδους εξίσωσης κ.α.

Ωστόσο, θα πρέπει κανείς να έχει στο μυαλό του πως κανένα video και καμία συζήτηση σε forums, facebook κτλ είναι δυνατόν να αντικαταστήσουν ένα Σχολείο Ελεύθερης Κατάδυσης. Μπορεί μία πληροφορία να είναι σωστή, αλλά δε γνωρίζεις σε τι επιπέδου δύτη μπορεί να απευθύνεται. Κάτι το οποίο είναι κατάλληλο για κάποιον, μπορεί εσένα να μην σε βοηθήσει ή ακόμη χειρότερα, να γίνει επικίνδυνο. Τίποτα δε συγκρίνεται με την ανατροφοδότηση και τη βοήθεια που θα σου παρέχει ένας πιστοποιημένος εκπαιδευτής.

ΜΥΘΟΣ 2: «Aφού το κάνει ο Χ που βουτάει στα 40 μέτρα, θα το κάνω κι εγώ»...

ΑΛΗΘΕΙΑ 2: Το γεγονός ότι κάποιος με εντυπωσιακές καταδυτικές επιδόσεις ακολουθεί 1-2 ή 3 τεχνικές/στρατηγικές κτλ δε σημαίνει ότι αυτές είναι οπωσδήποτε και ορθές. Στο παρελθόν, έχω συναντήσει άτομο που εφάρμοζε κάποιο είδος υπεραερισμού, επειδή το είδε από γνωστό ψαροτουφεκά. Ήταν τυχερός που αποφάσισε να παρακολουθήσει ένα σχολείο ελεύθερης κατάδυσης, πριν αυτή η πρακτική αποβεί μοιραία για τον ίδιο. Οι εντυπωσιακές ικανότητες κάποιου μπορεί να οφείλονται σε κάποιο φυσικό χάρισμα και όχι οπωσδήποτε στις πρακτικές που αυτός εφαρμόζει. Επιπλέον, εάν ένα τέτοιο άτομο άλλαζε τις «λανθασμένες» συνήθειες του, μπορεί οι επιδόσεις του να ήταν ακόμα πιο υψηλές!

ΜΥΘΟΣ 3: «Δυσκολεύομαι να κατέβω στα 20 μέτρα. Είναι επειδή έχω μικρή άπνοια»

ΑΛΗΘΕΙΑ 3: Η ελεύθερη κατάδυση μέχρι τα 20 μέτρα και η αίσθηση άνεσης σε αυτή τη ζώνη βάθους είναι κυρίως θέμα σωστής - οικονομικής τεχνικής και εξίσωσης παρά άπνοιας. Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος (εφόσον δεν έχει κάποια παθολογία), ακόμα και με μέτρια ή χαμηλή φυσική κατάσταση, μπορεί άνετα με τη σωστή καθοδήγηση μέσα σε μερικές ημέρες να κάνει «κτήμα» του το συγκεκριμένο βάθος.

ΜΥΘΟΣ 4: «Πρέπει να μάθεις να χαλαρώνεις! Δοκίμασε να κάνει το Χ,Υ,Ζ…»

ΑΛΗΘΕΙΑ 4: Η χαλάρωση (μιλώντας για το συγκεκριμένο σπορ) είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την αυτοπεποίθηση. Η τελευταία είναι συνήθως αποτέλεσμα εκπαίδευσης και επανάληψης. Αυτό σημαίνει πως για να καταφέρει κάποιος να είναι πραγματικά (!) χαλαρός κατά τη διάρκεια μίας βουτιάς, πρέπει πρώτα να έχει κατανοήσει τι συμβαίνει στο σώμα του όταν καταδύεται με άπνοια. Έπειτα, μέσα από την επανάληψη της ίδιας διαδικασίας με οργανωμένο και συστηματικό τρόπο (σταδιακή αύξηση βάθους και χρόνων), η χαλάρωση θα είναι αναπόφευκτη. Οτιδήποτε άλλο εκτός αυτής της διαδικασίας, όσο «ειδικό» ή «θαυματουργό» κι αν πλασάρεται, δε θα έχει κάποια σημαντική επίδραση...

ΜΥΘΟΣ 5: «Έχω διαφραγματικούς»

ΑΛΗΘΕΙΑ 5: Είναι μία έκφραση η οποία αναφέρεται στη δυσφορία που αισθάνεται σε κάποια στιγμή της άπνοιας του ένας δύτης και στο πως εκδηλώνεται αυτή. Η πιο συνήθης εκδήλωση της «ανάγκης για αναπνοή» είναι με μία κίνηση που έχει ως επίκεντρο την περιοχή του θώρακα και της κοιλιάς και μοιάζει με σπασμό. Επειδή στη συγκεκριμένη περιοχή βρίσκεται και το διάφραγμα (το οποίο είναι και ο κύριος εισπνευστικός μυς), έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε αυτές τις κινήσεις «διαφραγματικούς σπασμούς».

Αυτή η φράση όμως περνάει την εσφαλμένη άποψη πως το διάφραγμα είναι ο μυς που συσπάται. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αυτοί οι σπασμοί είναι η προσπάθεια του σώματος μας να αποβάλλει το συσσωρευμένο διοξείδιο του άνθρακα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με ΕΚΠΝΟΗ. Το διάφραγμα όμως σαν μυς είναι υπεύθυνο ΜΟΝΟ για τη διαδικασία της ΕΙΣΠΝΟΗΣ και η σύσπαση του εξυπηρετεί μόνο αυτό το σκοπό. Οι σπασμοί που νιώθουμε λοιπόν κατά τη διάρκεια της άπνοιας προκαλούνται από άλλους μύες με εκπνευστική δράση (όπως οι έσω μεσοπλεύριοι και οι κοιλιακοί) και ΟΧΙ από το διάφραγμα.

Το διάφραγμα μπορεί να κινείται αλλά αυτό συμβαίνει παθητικά, εξαιτίας της κίνησης στην περιοχή που προκλήθηκε από άλλες μυϊκές ομάδες.