Περιοδικό Βυθός - Δυναμικό

Χωρίς να ξέρεις το πώς και το γιατί παρασυρόμενος από το πάθος της πρώτης αγάπης, της πρώτης επαφής, θα κυνηγήσεις στην άμμο και στο φύκι προσπαθώντας να στριμώξεις κάποια μουρμούρα ή κάποιο κεφαλόπουλο στην καλύτερη. Γρήγορα όμως καθώς θα γίνεσαι ολοένα και καλύτερος θα αναζητήσεις άλλους πιο «φαντεζί» βυθούς. Θα ψάξεις την πέτρα, το θαλάμι και το βάθος αναζητώντας καλύτερα και μεγαλύτερα θηράματα. Η αλήθεια είναι ότι μετά από χρόνια όμως θα ξαναγυρίσεις στην αμμοφυκιάδα, είτε υποψιασμένος, είτε κατά τύχη για να βρεις τους θαμμένους θησαυρούς της

Για καιρό με είχε προβληματίσει το θέμα της σύλληψης μιας μεγάλης συναγρίδας. Τα τελευταία χρόνια τις έβλεπα μέσα στο νερό, αλλά δεν μπορούσα να τις πιάσω. Η εικόνα τους και η θέα τους καθώς αποτελεί την ψαροτούφεκαδικη Mέκα, με έκανε να ανεβάζω παλμούς και να προδίδω την πρόθεση μου απέναντι τους. Έβλεπα με μανία βίντεο από άλλους ψαροκυνηγούς και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνουν οι άλλοι και δεν κάνω εγώ. Μετά από πέντε χρόνια η απάντηση ήρθε μόνη της ως δια μαγείας, σε ένα καφέ με έναν αδελφικό φίλο μου.

Οι παλιοί έλεγαν ότι η βροχή φοβάται τον αέρα. Έτσι έγινε. Οι απαλές ριπές του βοριά έδιωξαν τα πυκνά μαύρα σύννεφα. Κάνοντας τα ψώνια του σπιτιού στο σουπερμάρκετ σκέφτηκα δεν πας για μια βουτιά; Αμέσως ένιωσα αυτό το σκίρτημα στην ψυχούλα μου. Πήγα τα πράγματα σπίτι και αμέσως φόρτωσα το αυτοκίνητο. Λέω μέσα μου πήγαινε για δέκα βουτιές. Αν είναι να έχει ψάρια θα τα έχει στο σούρουπο. Δεν βιάστηκα. Ήθελα μετά από πολύ καιρό να το ζήσω αβίαστα. Όπως πραγματικά μου αρέσει. Δίχως την πίεση κανενός.

Ήταν Οκτώβρης του 2009 ημέρα Σάββατο και το μικρό συμβατικό βαρκάκι μου με την 15αρα μηχανούλα για ακόμα μια φορά είχε βάλει πλώρη προς το αγαπημένο μου νησί. Σχεδόν κάθε Σάββατο με τον κολλητό μου Κυριάκο ψαρεύαμε στην ακτογραμμή του με καρτέρι και ποτέ δεν φεύγαμε παραπονεμένοι, η κοντινή του απόσταση από την πόλη και οι πολλές επιλογές από πλευράς θηραμάτων, το έκαναν ιδανικό προορισμό για εμάς.

Οι περισσότεροι βουτηχτές, που έχουν νιώσει το πνεύμα της θάλασσας μέσα τους όμως δεν μιλάνε. Μα πώς να εξηγήσεις την θάλασσα σε αυτούς που την κοιτούν και βλέπουν μονάχα νερό. Δεν έχουν την ανάγκη να πουν τίποτα. Όταν έχεις νιώσει την συνεχόμενη και ατέρμονη κίνηση του νερού δεν έχεις την ανάγκη να το εξωτερικεύσεις. Είναι κάτι που μόνο βιώνεται. Δεν περιγράφεται και δεν μεταδίδεται. Αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον μονάχα από την ματιά. Τα βιώματα μέσα στο νερό δεν περιγράφονται. Πολλοί προσπάθησαν να μεταφέρουν αυτό ακριβώς που αισθάνθηκαν την ώρα που με κρατημένη την ανάσα το καμάκι εκτοξευότανε, λίγο πριν κορυφωθεί το κυνήγι τους προς το πολυπόθητο θήραμα που έψαχναν. Μα όταν ήρθε η ώρα να δουλέψουν οι λέξεις δεν συνεργάστηκαν.