Σύμφωνα με την οντολογική θεωρία των τεσσάρων στοιχείων, όλος ο κόσμος δομείται θεμελιακά από τέσσερα βασικά στοιχεία. Από αυτές τις αναμείξεις τους οικοδομούνται όλα τα υλικά και άυλα, ορατά και αόρατα αντικείμενα του σύμπαντος. Τα τέσσερα αυτά στοιχεία δεν είναι αλλά από την Φωτιά, τον Αέρα, το Νερό, και την Γη. Η μεταφυσική θεωρία των τεσσάρων στοιχείων βρίσκεται στην εσωτερική καρδιά της ελληνικής φιλοσοφίας και οι περισσότεροι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν με αυτά, ωστόσο δεν ήρθαν ποτέ σε συμφωνία μεταξύ τους για το ποιό στοιχείο είναι το βασικότερο και πρωταρχικό στην δημιουργία του κόσμου. Ο Θαλής ο Μιλήσιος υποστήριζε την άποψη ότι τα υλικά σώματα αποτελούνται από νερό. Ο Πυθαγόρας από την άλλη δίδασκε ότι τα τέσσερα στοιχεία αποτελούν μια Τετρακτύ, αντιστοιχίζοντας την φωτιά προς την μονάδα, τον αέρα προς την δυάδα, το νερό προς την τριάδα και την γη προς την τετράδα.
Αργότερα ο Πλάτων πρόσθεσε και τον αιθέρα. Η αλήθεια είναι πως όλα τα στοιχεία συνθέτουν την ίδια την ζωή. Σε αυτό το άρθρο θα προσεγγίσουμε βασιζόμενοι σε αυτές τις γνώσεις πως ο ελεύθερος δύτης ψαροθήρας, χρησιμοποιεί την δύναμη της φύσης και έναν ηθικό σεβασμό και μια εσώτερη μύηση στην διαδικασία της ζωής, αλλά και του πανταχού θανάτου δαμάζει τα στοιχεία της φτιάχνοντας σαν αλχημιστής τον δικό του χρυσό. Αυτός δεν είναι άλλος από τα καμάκια του, καθώς και την έμφυτη ικανότητα του να προσαρμόζεται να εξελίσσεται και να δρα σύμφωνα με το περιβάλλον στο οποίο κινείται. Η σχέση του άνδρα με τις αιχμές του και τα όπλα του, είναι τόσο παλιά και πρωτόγονη, που δεν μπορώ να την ορίσω χρονικά.
Σε ένα μεγάλο οδικό μου ταξίδι στην Ελλάδα που σαφώς είχε και την διαδικασία του ψαροντούφεκου οφείλεται η έμπνευση αυτού του άρθρου. Περνώντας λοιπόν από τους βασιλικούς τάφους στην Βεργίνα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση τι είχαν γράψει δίπλα από τα όπλα του Φιλίππου Β στο έκθεμά τους. Έγραφε λοιπόν πως ότι ήταν τα κοσμήματα για τις γυναίκες, ήταν και τα όπλα για τους άνδρες. Σύμβολο που τους συνόδευε στην ζωή αλλά και στον θάνατο. Σύμμαχος τους στους αγώνες και στις μάχες. Στοιχείο αρσενικό με ιδιαίτερη σημασία. Αιχμές μια λέξη τόσο ιδιαίτερη γεμάτη ιστορία και εξελικτική διαδικασία τόσο από την πλευρά αυτών που τις χειρίζονται όσο και από την πλευρά των θηραμάτων που είναι οι τελικοί αποδέκτες.
Ο ψαροκυνηγός δρα και ζει συνειδητά ή ασυνείδητα βασισμένος σε αυτές τις αρχέτυπες γνώσεις. Χρησιμοποιεί τα τέσσερα στοιχεία που αποτελούν την πλάση ώστε να σμιλεύσει με μεράκι τα καμάκια του, αλλά και τα υλικά που του επιτρέπουν να κινείται με άνεση και ασφάλεια στον υδάτινο κόσμο. Έχει την φωτιά που του επιτρέπει να σμιλεύει τις βέργες του και το νερό να της παγώνει ώστε το μέταλλο να γίνει σκληρό. Την γη να αντλεί υλικά όπως κάρβουνο, ξύλο, αλουμίνιο και μόλυβδο, ώστε να δημιουργεί τα όπλα του και τις στολές του, τα βαρίδια του καθώς και πολλά άλλα υλικά. Το νερό που εμπεριέχει όλα τα θηράματα που επιτρέπονται να θηρεύει, αλλά και να ζήσει καθώς χωρίς αυτό δεν υπάρχει ζωή και τον αέρα που του δίνεται να αναπνέει, ώστε να μπορεί ύστερα να τον στερείται πριν βουτήξει στον βυθό να πιάσει ένα μεγάλο ψάρι. Αυτό και αν είναι αλχημεία.
Όλα αυτά συνθέτουν την ίδια την ζωή με έναν αλλόκοτο και μοναδικό τρόπο με πρωταγωνιστικό στοιχείο για εμάς τους δύτες το νερό. Οι αιχμές ανά τους αιώνες επιβίωσαν και έσκισαν διαπερνώντας τον πανδαμάτωρα χρόνο, αποδεικνύοντας πως όλη η ύπαρξη είναι μια αλχημεία βασισμένη σε αυτές τις αλήθειες. Η διαδικασία του κυνηγού του να θηρεύει τα θηράματα του αποδεικνύει σε ένα εσωτερικό και βαθύ επίπεδο πως η ζωή βασίζεται κατά κύριο λόγο στον θάνατο, που είναι ο λυτρωτής της ύπαρξης όλων των έμβιων όντων προάγοντας τα από την μορφή, στην μη μορφή σαν ανώτερη ιδέα. Με ένα στοχασμό στην παροδικότητα θα έρθετε κοντά σε αυτήν την αλήθεια. Οφείλουμε λοιπόν να το ασκούμε σαν μια διαδικασία με σειρά, που εμπεριέχει ευλάβεια καθώς και να θυμόμαστε πως η θάλασσα δεν μας ανήκει, αλλά την δανειζόμαστε από τους απογόνους μας.
Μονάχα με σεβασμό και ήθος θα την παραδώσουμε καλύτερη, στις γενιές που έρχονται...