Όλα ξεκίνησαν ένα καλοκαιρινό βράδυ διακοπών σε ένα ψαροχώρι της Πελοποννήσου όταν άκουσα κάτι παλιούς ψαράδες, παππούδες τώρα, να λένε ιστορίες - για ψάρια μεγάλα πελαγίσια ανοιχτά από έναν κάβο - και έτσι μπήκα και εγώ στη κουβέντα και πέρασε η βραδιά πολύ όμορφα.
Σάββατο βράδυ Αυγούστου χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι το ζευγάρι μου, μου λέει πάμε αύριο για καμιά βουτιά μιας και είδα τον καιρό και είναι καλός; Λόγω υποχρεώσεων είχα να βουτήξω καιρό και αμέσως του λέω φύγαμε, αλλά του λέω θέλω να πάμε να δούμε ένα νέο μέρος, αυτό που είχα μάθει από τους ψαράδες. Του λέω είναι έκπληξη χωρίς να του πω τίποτα άλλο. Κανονίσαμε τα διαδικαστικά, εξοπλισμό και ώρα και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Το πρωί πέρασα τον πήρα, φορτώσαμε το αμάξι και φύγαμε. Φτάνοντας στο μέρος αγναντέψαμε την θάλασσα από την παραλία που θα πέφταμε και του είπα την ιστορία για το μέρος.
Είμαστε πια στο νερό και κατευθυνόμαστε προς τον κάβο που έχει δυστυχώς αρκετό κολύμπι για να φτάσουμε, με ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι στην αρχή χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Τώρα πια είμαστε λίγο πριν τον κάβο. Του λέω να κάνουμε εναλλάξ καρτέρια δίπλα στο κάθετο τοίχο πριν βγούμε έξω ανοιχτά του κάβου. Μετά από 3-4 καρτέρια του καθενός δεν είχαμε δει τίποτα. Στο τελευταίο καρτέρι του, εγώ στην επιφάνεια, βλέπω δύο κυνηγούς γύρω στα 4-5 κιλά να περνούν ανοιχτά του κάβου. Αφού βγήκε του λέω ότι είδα δύο ψάρια να περνούν από εκεί, πάμε να δούμε. Κολυμπήσαμε δίπλα στον τοίχο και στρίψαμε στον κάβο βγαίνοντας πια προς τα ανοιχτά.
Ο ήλιος είναι ήδη ψηλά, έχει πάει 11 η ώρα. Τώρα πια κολυμπάμε στο μπλε με τα μεγάλα όπλα στα χέρια, εγώ με ένα pathos carbon 110 με 2 Χ 16 και 6,50 βέργα, ένα αρκετά ελαφρύ στήσιμο για μεγάλα πελαγίσια, αλλά αρκετά γρήγορο. Ξαφνικά όπως κολυμπάμε βλέπω από τα βαθιά κάποια άσπρα στίγματα να εμφανίζονται. Ήταν ένα κοπάδι λίτσες γύρω στα δέκα ψάρια που έρχονταν από κάτω και πίσω μας μέσα από το μπλε και αυτό που είδα στην αρχή ήταν τα χείλια τους. Να πω την αλήθεια τα ψάρια ήταν μεγάλα και όπως εμφανίστηκαν όλα μαζί να έρχονται ξαφνικά, τρόμαξα για λίγο ανεβάζοντας παλμούς.
Έκανα νόημα και σταματήσαμε αμέσως καθώς στραφήκαμε προς τα ψάρια με τα όπλα έτοιμα, αλλά τα ψάρια έστριψαν πριν μπουν σε απόσταση βολής φεύγοντας προς τα ανοιχτά και στα 5-6 μέτρα βάθος. Βγάζουμε τα κεφάλια από το νερό, κοιταζόμαστε και δεν πιστεύαμε αυτό που είδαμε. Τα ψάρια ήταν εκεί και πολλά, όπως είχαν πει οι παππούδες εκείνο το βράδυ και ήταν μια άκρως εντυπωσιακή σκηνή που σπάνια συναντάς. Τώρα πιά αρχίζουμε να κολυμπάμε έξω από τον κάβο, δεξιά - αριστερά, ο ένας λίγο πιο μπροστά ο άλλος λίγο πιο πίσω και με πλαναρίσματα μέχρι τα 7-8 μέτρα μήπως και τα ξαναδούμε.
Πέρασε κανά μισάωρο χωρίς να δούμε κάτι εκτός από κάποια κοπάδια μικρόψαρα που κολυμπούσαμε γύρω στα 6 με 10 μέτρα βάθος. Καθώς είχε περάσει η ώρα αποφασίζουμε να φύγουμε. Όπως γυρνούσαμε προς τον κάβο για να φύγουμε προς μεγάλη μου έκπληξη ξαφνικά βλέπω από κάτω μου ένα ψάρι πολύ μεγάλο να στέκεται ακίνητο περίπου στα 5 - 6 μέτρα βάθος. Τα έχασα για μερικά δευτερόλεπτα. Είχα μείνει και το κοίταζα από πάνω και αναρωτιόμουν τι έγινε τώρα; Τι κάνει εκεί ακίνητο; Είναι ζωντανό; Να βουτήξω να του ρίξω; Θα προλάβω ή θα φύγει; Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου εν ριπή οφθαλμού. Έσπασα την μέση και έκανα την είσοδο μου στο νερό όσο πιο αθόρυβα μπορούσα, τέντωσα το χέρι με το όπλο και του έκανα μια βολή στο κεφάλι από πολύ κοντινή απόσταση.
Βλέποντας την βέργα να βγαίνει από κάτω και το ψάρι απλά να τινάζεται και τίποτα άλλο λέω “ωραία - μια και έξω”. Αλλά πριν προλάβω να τελειώσω την σκέψη μου, ενώ έχω αναδυθεί και καλώντας το ζευγάρι μου, κάνει ένα αστραπιαίο τίναγμα και με μεγάλη ταχύτητα και δύναμη φεύγει προς τα βαθιά. Εγώ σηκώνω το όπλο για να κοντράρω και πιάνοντας το σχοινί του μουλινέ που ξετυλιγότανε με φοβερή ταχύτητα, καίω το γάντι και το δάχτυλο μου και το παρατάω ξετυλίγοντας τουλάχιστον 25 μέτρα σχοινί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Τώρα κάνοντας μια παύση στο τράβηγμα και ενώ το ψάρι ήξερα ότι ήταν πολύ καλά χτυπημένο άρχισα να κοντράρω και να παίρνω σχοινί κάθε φορά που μου δινότανε ευκαιρία, χωρίς βέβαια να λείπουν οι πατητές μέχρι και 2 μέτρα σε κάθε αντίδραση του ψαριού. Μετά από κανένα 10λεπτο, άρχισα να το φέρνω και να το βλέπω πιά λίγο πιο εύκολα, γιατί είχε κουραστεί και είχε και μια βέργα σε πολύ καλό σημείο. Την στιγμή που έφτασα να πιάσω την βέργα σαν να ζωντάνεψε. Αρχίζει να προσπαθεί να φύγει και με σέρνει μαζί από πίσω κρατώντας την βέργα. Ακόμα και χτυπημένο είχε πολύ δύναμη. Όταν κατάφερα και το έπιασα από την ουρά πια, το ακινητοποίησα και του έδωσα ένα γρήγορο τέλος.
Τώρα το κρατάμε στα χέρια μας περνώντας το ο ένας στον άλλον, κοιτάζοντας το τρελαμένοι λόγω του μεγάλου μεγέθους του και η χαρά μας είναι τόσο μεγάλη, που οι φωνές και τα γέλια μας μπορεί να ακουγόντουσαν μίλια μακριά. Το κρεμάσαμε στην σημαδούρα και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στο σημείο που είχαμε μπει, βγήκαμε στην παραλία και χαζεύαμε το ψάρι και οι δύο με το στόμα ανοιχτό με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Καθαρίσαμε το ψάρι, μαζέψαμε τα πράγματα μας και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού, γεμάτοι από πάρα πολύ ωραίες εικόνες στο μπλε.
Για την ιστορία το ζύγι έδειξε 24 κιλά.
Στο ίδιο μέρος, ένα χρόνο μετά
Πήγαμε και άλλες φορές στο μέρος, σε διάφορες περιόδους, εποχές και καιρούς, άλλες φορές μόνο βλέποντας ή χτυπώντας κάποιο ψάρι, αλλά πάντα πιο μικρό. Το κυριότερο όμως ήταν ότι διαβάζαμε τον τόπο και την συμπεριφορά των ψαριών σε διάφορες συνθήκες, ώστε να κάνουμε το κυνήγι μας πιο εύκολο.
Παρασκευή απόγευμα μετά την δουλειά χαλαρώνοντας στον καναπέ χαζεύω παλιές φωτογραφίες και βίντεο και πέφτω στο βίντεο με την μεγάλη λίτσα και συνειδητοποιώ ότι την είχα πιάσει πέρσι τέτοιον καιρό. Αμέσως τηλέφωνο στο ζευγάρι μου και χωρίς πολλά πολλά κλείσαμε το ραντεβού για Κυριακή πρωί.
Έφτασε πια Σάββατο βράδυ κοιτάζω τον καιρό για τον τόπο και οι καιρικές συνθήκες είναι σχεδόν ίδιες με την προηγούμενη φορά. Παίρνω τηλέφωνο λοιπόν, του λέω για τον καιρό, κανονίζουμε το ραντεβού για το πρωί, φτιάχνω τα πράγματα μου και πέφτω για ύπνο νωρίς. Το πρωί έρχεται με παίρνει. Σε όλη την διαδρομή συζητάμε το περσινό όλο σκηνικό με το μεγάλο ψάρι και είμαστε πολύ ανυπόμονοι να φτάσουμε. Φτάνοντας στον τόπο, η θάλασσα τέλεια ήρεμη, ετοιμαζόμαστε γρήγορα, πέφτουμε στο νερό και ξεκινάμε το κολύμπι προς τον κάβο. Στην διαδρομή προς τα εκεί, ακούω το ζευγάρι μου να μου φωνάζει και βγάζω το κεφάλι μου από το νερό και μου λέει κοίτα έξω από το κάβο τα μικρά ψαράκια που πηδάνε. Του λέω πάμε γρήγορα γιατί μπορεί να έχει μεγάλα ψάρια που κυνηγάνε.
Μόλις φτάσαμε σταματήσαμε για λίγο ακίνητοι κοιτάζοντας γύρω γύρω στο μπλε, αλλά δεν είδαμε καμία κίνηση. Αρχίσαμε να κολυμπάμε δεξιά αριστερά πάλι παράλληλα μεταξύ μας με μία απόσταση που μπορούσαμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον και μετά από κανά εικοσάλεπτο βλέπω ένα κοπάδι λίτσες να έρχονται από κάτω και δεξιά μου. Αμέσως βγάζω το κεφάλι από το νερό και του φωνάζω να έρθει πιο κοντά. Η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο, κάνοντας την καρδιά μου να χτυπάει γρήγορα, γιατί τα ψάρια ήταν μεγάλα. Τα ψάρια πάλι μένουν εκτός βολής και δεν ανεβαίνουν, λες και έκαναν περιπολία. Συνεχίζουμε να κολυμπάμε προς την κατεύθυνση που έφυγαν. Ξαφνικά βλέπουμε τα ψάρια να κολυμπάνε γύρω στα 10 – 12 μέτρα κάτω από τα πόδια μας. Σταματάμε το κολύμπι, μένουμε ακίνητοι στην επιφάνεια έχοντας μια απόσταση με το ζευγάρι μου γύρω στα 3-4 μέτρα και τα ψάρια αρχίζουν να ανεβαίνουν διαγράφοντας κύκλους κάτω από τα πόδια μου, χωρίς να με πλησιάζουν.
Κάνω νόημα στο ζευγάρι μου ότι θα βουτήξω. Έχω πάλι το pathos carbon 110 στα χέρια μου και τώρα παίρνω μια τελευταία ανάσα, σπάω την μέση και βουτάω όσο πιο ήρεμα μπορώ. Φτάνοντας στα 5 μέτρα περίπου τα ψάρια γυρίζουν και έρχονται προς το μέρος μου. Εγώ μένω ήρεμος κοιτώντας μόνο μπροστά στο όπλο χωρίς κουνήματα του κεφαλιού, παρά μόνο τα μάτια περιστρέφονται δεξιά αριστερά ακολουθώντας την πορεία των ψαριών. Δύο από αυτά είναι πιο περίεργα και έρχονται πιο κοντά σε μένα και στο όπλο μου με το ένα να περνάει μπροστά από την βέργα μου, μπορεί και λιγότερο από ένα μέτρο. Ρίχνω και η βέργα το βρίσκει στο κεφάλι. Προσπαθεί με μερικά τινάγματα μήπως την πετάξει αλλά η βέργα το έχει πλήξει καίρια.
Τώρα ξεκινάει μια βουτιά - με το μουλινέ να σφυρίζει - αλλά το κοντράρω αρκετά και το δυσκολεύω πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να μην πάρει πολύ σχοινί λόγω και της πολύ καλής βολής. Αρχίζω να μαζεύω σχοινί και πολύ γρήγορα πιά έχουμε ένα ψάρι 18 κιλών στα χέρια μας τρελαμένοι από χαρά.
Αφού το κρεμάσαμε στην σημαδούρα, ξεκινήσαμε το κολύμπι μπρος τα πίσω και λίγο πριν φτάσουμε στην παραλία και ενώ κολυμπούσαμε αμέριμνοι δίπλα στο τελευταίο κομμάτι του κάθετου τοίχου, μας ήρθαν δύο ψάρια από πίσω με ταχύτητα από την μεριά του ζευγαριού μου, αιφνιδιάζοντας μας. Αμέσως το ζευγάρι μου έριξε με το ξύλινο που κρατούσε στο ένα ψάρι, αλλά λόγω της ταχύτητας και της γωνίας του ψαριού η βέργα δεν το πέρασε και με ένα τίναγμα έφυγε από πάνω του, μη προκαλώντας του κάποιο σοβαρό τραύμα.
Τώρα πια στο αμάξι επιστρέφοντας συζητάμε όλα αυτά που είδαμε σήμερα και τι θα μπορούσε να είχε πάει καλύτερα ώστε να είχαμε πάρει και ένα δεύτερο ψάρι.
Τελικά με την σωστή διαχείριση ενός τόπου και την επιλεκτικότητα που μας διακατέχει μπορούμε να παίρνουμε πολύ όμορφα ψάρια και από τα ρηχά. Όπως βλέπετε υπάρχουν πολύ καλά ψάρια και στα ρηχά, αλλά θέλει δουλειά περνώντας πολλές ώρες μέσα στο νερό ώστε να μάθουμε σε κάθε τόπο πως κινούνται. Πάντα με ζευγάρι, ακόμα και στα ρηχά.
Καλές θάλασσες και καλές αναδύσεις σε όλους!