Περιοδικό Βυθός : Καρτέρι

«Μα πήγαμε 6 ώρες δρόμο και δεν είχε ούτε πέρκα». Και εντάξει είναι κάπως γραφικά αστείο όταν καταφέρεις να εξελιχθείς και κατόπιν εορτής αναμοχλεύεις τις φόλες που «καταβρόχθιζες» τα πρώτα χρόνια× ωστόσο αποτελεί υπαρκτό, μεγάλο και νοσηρό ζήτημα. Είναι μεγάλο θέμα καθώς αποτρέπει πληθώρα νέου κόσμου απ’ το να ασχοληθεί εντατικά, να παθιαστεί, γευόμενο τη χαρά τη σύλληψης ενός αξιόλογου θηράματος. Κόσμου που θα μεγάλωνε και θα ισχυροποιούσε το χόμπι μας, τόσο απέναντι στην πολιτεία, όσο και στους επαγγελματίες που για πολλούς λόγους, το κοιτούν με μισό μάτι. Αν οι ψαροτουφεκάδες πολλαπλασιαστούμε, πολλαπλασιάζεται και η φωνή μας, δυναμώνει η ίδια η ενασχόληση και εδραιοποιείται έτσι η μακροημέρευση της σε κάθε επίπεδο. Οι μεθαυριανοί αθλητές υποβρύχιας αλιείας από που θα προκύψουν άλλωστε;

Ψαρεύω ώρα τώρα. Βρίσκομαι σε ένα πονηρό κομμάτι ιδανικό για ρηχό συρτό καρτέρι. Είχα πολύ καιρό να το επισκεφτώ, είχα γενικότερα καιρό να ψαρέψω άρα και να φάω ψάρι. Οι πρώτες ευμεγέθεις μπάφες το διαπίστωσαν με επώδυνο τρόπο. Την πρώτη την τουφέκισα ενώ ακόμη μασουλούσε παρέα με τη φίλη της κάτι από ένα χαμηλό βραχάκι. Τις είχα δει στιγμές νωρίτερα ενώ καρτέρευα, να βοσκάνε λίγα μέτρα πιο εκεί. Λουφάξα και παρατήρησα για λίγο την πορεία του ανενόχλητου τσιμπολογήματός τους. Με το που χάθηκαν πίσω από ένα βράχο, κινήθηκα αργά προς το μέρος τους, ωθούμενος μόνο από το ελεύθερο χέρι. Το άλλο έστρεψε το όπλο κατά πάνω τους και ετοιμάστηκε για βολή. Τις πλησίασα από πίσω και διαγώνια και με την υποψία στόχου πάτησα την σκανδάλη σημαδεύοντας το μάτι και λίγο πιο πίσω. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν και τώρα βρίσκεται κρεμασμένη στην ψαροβελόνα μου παρέα με μία ακόμη περίεργη που πλησίασε μαζί με το κοπάδι της να με επεξεργαστούν.