Ίσως από τότε που θυμόμουν τον εαυτό μου να είναι δίπλα στην θάλασσα φανταζόμουν να καμακώσω ένα μεγάλο ψάρι. Σε μια διαρκή αναζήτηση μιας εσωτερικής εκπλήρωσης ο μόνος δρόμος ήταν η θάλασσα. Αυτή η γαλανή ήρεμη δύναμη που άλλοτε γίνεται αίνιγμα και άλλοτε σου λέει τα πάντα με καλούσε κοντά της, χρόνο με τον χρόνο στιγμή με την στιγμή μέχρι που είχε έρθει εκείνη η ώρα που σπαρταρούσε στο καμάκι μου στην πρώτη μου βουτιά ένα ψάρι. Σε αυτό το σημείο είχε αρχίσει ο δεσμός αίματος μεταξύ του θηρευτή και της θήρας του όπως αρχίζει κάτι νέο. Είχε ήδη γεννηθεί ένας καμακιστής μέσα μου και λειτουργούσε απλοϊκά κρατώντας μονάχα την ανάσα με ένα πρωτόγονο τρόπο. Το φόρεμα και το βγάλσιμο της μάσκας έμοιαζε διαδοχικό σαν την ανατολή και την δύση του ήλιου.

Μια αδιάκοπη επαφή με νερό. Μια επαφή σωματική πνευματική και ψυχική, που έχει κρατήσει από το πρώτο καμακωμένο καρτερίσιο ψάρι μέχρι και σήμερα ζωντανή. Απώτερος σκοπός θα είναι να κρατήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ελπίζω να είναι η θάλασσα ολοζώντανη μέσα μου και είναι κάτι που το εύχομαι στον καθέναν σας. Κρύο βροχές κακοκαιρίες που άλλαζαν συχνά ονόματα αρχαίοελληνικα και η ανάγκη για ένα διαδοχικό κράτημα της ανάσας φουντώνε και όταν λέω διαδοχικό δεν εννοώ την έλλειψη των χρόνων στην επιφάνεια, αλλά την εσωτερική αίσθηση πως ο χρόνος επιφάνειας είναι ο ενδιάμεσος κρίκος με την επόμενη ανάσα πριν το σπάσιμο της μέσης.

Έτσι η μια βουτιά ερχόταν αβίαστα διαδοχικά από την άλλη. Χειμώνας σε όλο του το μεγαλείο φίλοι μου. Παγωμένος αέρας σύννεφα σε μουντό φόντο καθώς η ατμόσφαιρα μύριζε καμένο ξύλο, κάτι που μου άρεσε συχνά να οσμίζομαι αφού ο νους μου δημιουργούσε εικόνες ζεστασιάς με αγαπημένα πρόσωπα. Κάτι τελείως αντιφατικό με αυτό που κάνουμε όλοι μας στις παγωμένες μοναχικές ρηχοπατίες με μόνη παρέα ένα 90αρι εξοπλισμένο με ατσάλι, που σπέρνει αίμα στο διάβα του. Πολλές φορές αναρωτήθηκα τι είναι αυτό που μας ωθεί να πάμε στα αφιλόξενα παγωμένα νερά, μες το καταχείμωνο να καρτερούμε σε έναν φτωχό και έρημο βυθό - λόγω κρύου και εποχής - ένα ψάρι να περαστεί μέσα στην ψαροβελόνα μας. Είναι ίσως η ανάγκη του θηρευτή να μην χάνει την επαφή, που μοιάζει σαν αόρατη κλωστή με την λατρεμένη θήρα του.

Διακαής μου πόθος σαν ορκισμένος ρηχοκαρτεράς το μεγάλο λαβράκι ή όπως το έλεγαν οι αρχαίοι, Θεόπαις λάβραξ (ο γιός των θεών). Ένας θηρευτής της ρηχής ζώνης, ίσως ο εξυπνότερος. Ψάρι που κολυμπά στις θάλασσες μας χιλιάδες χρόνια. Η ύπαρξη του μέσα στην εξελικτική πορεία της ζωής του, τού έδωσε την δυνατότητα να προσαρμόζεται και να επιβιώνει από τους θαλασσινούς και στεριανούς του εχθρούς. Αδηφάγος στην επιλογή της τροφής και έξυπνος ώστε να κυνηγά μόνος, αλλά και με κοπάδι σαν αγέλη, όπως ακριβώς κυνηγούν και οι λύκοι της στεριάς. Ψαροθήρα τοτεμικής μορφής που παραμένει σε ανάγλυφα κιούπια και ρωμαϊκά ψηφιδωτά στο χάος των αιώνων, σε μια κοινή πορεία με τον άνθρωπο. Μου δημιουργούσε την πρόκληση, να βγω στα παγωμένα, να κυνηγήσω και να γευτώ την νοστιμότερη όλων των ψαριών σάρκα του.

Το ένστικτο του ιχθυοβόλου με έσπρωχνε να πάω στην θάλασσα παρόλο που η κοινή ανθρώπινη λογική θα έλεγε το εντελώς αντίθετο. Όμως ο ζωντανός καμακιστής που υπάρχει στον κάθε έναν μέσα του, μου ψιθύριζε. Ένας ψίθυρος σαν το σκάσιμο του κύματος στο ακρογιάλι έκανε έναν υπόκωφο ήχο μέσα μου, που με ξεσήκωνε. Η αναζήτηση του μεγάλου λύκου είχε ξεκινήσει, είχε ξεκινήσει πρώτα από όλα μέσα μου εντελώς εσωτερικά. Η σκέψη ήταν διαρκώς συντονισμένη μαζί του. Ήξερε το άγριο ένστικτο πως έναν μεγάλο ψάρι είναι και εκεί έξω και περιφέρεται στα παγωμένα νερά του χειμώνα. Η ανάγκη χτυπούσε κόκκινο για αυτό το θήραμα. Η εικόνα του με την άγρια ασημένια μούρη του έπαιρνε σχήμα ξανά και ξανά στο κεφάλι μου σαν ψηφιδωτό.

Κοιτούσα με ένα απλανές βλέμμα την φωτιά να καίει στο τζάκι κουνώντας το σώμα μου μηχανικά στην ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα σκεπτόμενος την θάλασσα. Ένας θαλασσινός ετοίμαζε την ψυχή του να κυνηγήσει στο νερό. Έτσι έπρεπε να γίνει και έτσι θα γινόταν. Η αναζήτηση του μεγάλου λύκου ήταν καθαρά προσωπική μου υπόθεση. Κανένας από τους θαλασσινούς μου φίλους δεν είχε όρεξη να αφήσει την ζεστή βολή του για ένα μονάχα ψάρι. Έπρεπε να κινηθώ αθόρυβα και διακριτικά στον παγωμένο βυθό μόνος. Μιμούμενος την μοναχικότητα του μεγάλου λύκου. Σκαλίζοντας την φωτιά η απόφαση είχε παρθεί. Είχα ήδη διαλέξει το μέρος που θα κολύμπαγα για τα ρηχά μου λατρεμένα καρτερία. Φόρτωσα μπόλικο μολύβι, ζώνη και γιλέκο επιλέγοντας τα πλαστικά μου βατραχοπέδιλα, αντί τα ξεκούραστα πανάλαφρα κάρμπον, καθώς θα πατούσα με αρκετά κιλά στα βράχια της ακτογραμμής. Το ξημέρωμα σε λίγο θα γινόταν ένα γεγονός σαν από αυτά που θεωρεί ο άνθρωπος δεδομένα. Τα μάτια είχαν ανοίξει διάπλατα. Το μόνο που ένιωθα, ήταν την ανάγκη μου για εκείνο το μεγάλο.

Ήταν η πρόκληση που έβγαζε η εποχή, το θήραμα, ο ψαρεμένος από πολλούς τόπος για το προσωπικό μου τοτέμ. Ντύσιμο γοργά από το σπίτι και οδήγηση με παρέα το ραδιόφωνο προς την επιλεγμένη ρηχοπατιά. Ο ήλιος άρχισε να προβάλει τις ακτίνες του και εγώ φόραγα για ακόμη μια φορά την γυάλινη μου μάσκα. Άλλη μια μέρα μέσα στο νερό ξεκινούσε. Το λάστιχο τεντώθηκε και τότε ο κόσμος της σιωπής είχε ξαναηχήσει στα κουκουλώμενα από το παχύ νεοπρέν αυτιά μου.

Τα καρτερία είχαν ξεκινήσει. Η θερμοκρασία και οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Το σπάσιμο του καιρού οι 14 βαθμοί Κελσίου και λίγες μέρες πριν την πανσέληνο έδειχναν όλα τα καλά στοιχεία για ένα μεγάλο θήραμα. Όμως ο βυθός ήταν αποκρουστικά άδειος. Η δοκιμασία μόλις είχε αρχίσει. Τα καρτερία συνεχίζονταν και ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό σπιθαμή σπιθαμή. Τότε μέσα μου άρχισαν διαδοχικά τα ερωτήματα. Γιατί είσαι εδώ ρωτούσε η συνείδηση μου... Τι προσδοκάς; Ύστερα από κάμποσα καρτερία μου ήρθε η απάντηση «προσπαθώ να δαμάσω το νερό μέσα μου». Αλλά είναι ένα στοιχείο που δεν δαμάζεται.

Όποιος τα βάζει με τους θεούς του όμως γίνεται καλύτερος. Έτσι και εμείς τα βάζουμε με το νερό στοιχείο θεϊκό που δίνει μαζί με τον ήλιο ζωή στα πάντα. Άν υπάρχει κάτι που μας χαρακτηρίζει σαν ανθρώπους είναι η ματαιοδοξία μας. Ίσως για αυτό τα βάζουμε με το νερό. Προσπαθούμε να δαμάσουμε αυτό μου μας γέννησε. Οι απαντήσεις ερχόντουσαν καταιγιστικά σαν αφρισμένα κύματα στην ψυχή μου και τα καρτερία στα ρηχά συνεχιζόταν. Όμως η θάλασσα ήταν άδεια από ψάρια. Η πίστη φούντωνε και γινόταν πιο δυνατή. Το ένιωθα κοντά μου μα δεν το έβλεπα.

Η θάλασσα με δοκίμαζε. Ξαφνικά μετά από κάμποσες βουτιές δίχως ύπαρξη ζωής ο βυθός τώρα είχε αλλάξει μορφή. Μου έστελνε εμπρός στο καμάκι μου μεγάλους κέφαλους. Η φάλαγγα του δείκτη μου χάϊδευε την σκανδάλη έτοιμη να ρίξει σε ένα ωραίο ψάρι. Ήτανε μέρος της δοκιμασίας μου. Η εγκράτεια έπρεπε να αγκαλιάσει την υπομονή και μπρός στα παγωμένα ο βουτηχτής έπρεπε να δείξει επιμονή για το πολυπόθητο τοτέμ του. Η θήρα του θηρευτή βρισκόταν εκεί έξω. Όμως η θάλασσα με δοκίμαζε και συνέχιζε να μου στέλνει μεγάλους κέφαλους ζηλευτού μεγέθους. Από την δοκιμασία όμως είχα βγει ακλόνητος. Είχα δείξει εγκράτεια. Όμως κανένα ίχνος ύπαρξης του μεγάλου ψαριού. Το ένστικτο δυνάμωνε αντιφατικά με αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου πίσω από το γυαλί της μάσκας.

Τελευταία βουτιά είπα μέσα μου και έσπασα την μέση ξαπλώνοντας πίσω από ένα ωραίου μεγέθους μονόπετρο. Ένα μεγάλο κοπάδι με κέφαλους έρχονταν από δεξιά και πριν προλάβουν να περάσουν μπροστά μου έσπασαν με μια απότομη κίνηση προς τα βαθιά. Η αριστερή πλευρά παρέμενε δίχως εποπτεία. Το ένστικτο δυνάμωνε σαν το ξεροβόρι. Σήκωσα το κεφάλι μου κοιτώντας αριστερά και το μεγάλο ψάρι είχε βάλει πλάτη κατευθυνόμενο προς τα βαθιά είχα ελάχιστα δευτερόλεπτα να αντιδράσω πριν χαθεί.

Ήταν τόση ώρα εκεί και παρακολουθούσε. Η μόνη αντίδραση που είχα ήταν να κάμψω την θρησκευτική του περιέργεια. Έτσι χαμήλωσα κρύβοντας τα μάτια μου ελάχιστα δευτερόλεπτα. Το μεγάλο ψάρι γύρισε να με δει Το χέρι τεντώθηκε και τώρα το βάρος της βολής το είχε το 90αρι. Το όπλο έκανε την πιο μακρινή βολή που του είχε τεθεί έως τώρα. Η βέργα τρύπησε το μεγάλο ψάρι και βγήκε για λίγο διαπερνώντας το. Το φτεράκι της είχε ανοίξει και το σοκαρισμένο ψάρι προσπαθούσε να πετάξει την βέργα από πάνω του.

Το σπαρτάρισμα του μεγάλου ψαριού ήρθε να κλείσει ευλαβικά την ιεροτελεστία σε αυτό που λέγεται ρηχό καρτέρι. Η τοτεμική ψαροθήρα ήταν στα χέρια μου. Ένα ψάρι τρόπαιο είχε καμακωθεί. Η χαρά απερίγραπτη, αλλά ακόμα πιο απερίγραπτη ήταν η γεύση αυτού του μεγάλου ψαριού στα κάρβουνα. Μετά από είκοσι ένα ολάκερα χρονιά, λόγω σοβαρής διατροφικής αλλεργίας, επιτέλους δοκίμαζα ένα πεντανόστιμο πελαγίσιο ψάρι. Ένα έχω να σας πω, πώς αυτή ήταν μια ιστορία που με στιγμάτισε σαν ψαροκυνηγό και πως η θάλασσα μας δοκιμάζει κάθε στιγμή της ζωής μας.

Το όνειρο έρχεται σε όσους έχουν την δύναμη να το κυνηγάνε και τα μεγάλα δώρα της δίνονται, σε όσους βρίσκονται συνέχεια κοντά της.