Κρήτη ένας μαγικός τόπος τόσο μέσα όσο και έξω από το νερό, ανεξάντλητης ομορφιάς που έχω την τύχη να επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι. Ένα νησί που τα έχει όλα και που δύσκολα θα αφήσει τον ταξιδιώτη ασυγκίνητο, μιας και συνήθως θα εθιστεί σε αυτό, με την πρώτη του επίσκεψη. Φιλόξενοι άνθρωποι, φοβερό φαγητό, υπέροχα μέρη και τοπία που κόβουν την ανάσα. Όσον αφορά το δικό μας κομμάτι εκεί να δείτε…
Διάφανα και ζεστά νερά και βυθοί εξαιρετικής διαμόρφωσης θα προκαλέσουν ονείρωξη σε ανθρώπους του συναφιού μας, μιας και κρύβουν μέσα τους πραγματικούς θησαυρούς είτε τους ψαρέψουμε ρηχά, είτε στα βαθύτερα τους κομμάτια. Οι βυθοί είναι τέτοιας ποικιλομορφίας και τόσο άγριοι και πλούσιοι σε εναλλαγές, που δύσκολα θα μας κάνουν να χάσουμε το ενδιαφέρον μας και να βαρεθούμε, γιατί όλη της σχεδόν η ακτογραμμή είναι τόπος καλός με πολύ λίγα σκάρτα σημεία, το πιο όμορφο δε είναι ότι κολυμπάς σε έναν τόπο και μετά από λίγο ο βυθός κάτω από τα πόδια σου αλλάζει και η τραγάνα που ψάρευες αφήνει την θέση της σε μεγάλα μονόπετρα ακουμπισμένα πάνω σε κατάλευκη άμμο και μετά λίγο πιο κάτω ξαφνικά στο σκηνικό μπαίνουν κατρακύλια ή ξεκινούν πλάκες κ.λπ.
Για τα θηράματα να μην γράψω καλύτερα, αν και εδώ όπως και στα περισσότερα μέρη εν έτη 2021 η θάλασσα πιέζεται αρκετά και το παράνομο ψάρεμα στο νησί δυστυχώς ανθεί και είναι ανεξέλεγκτο λόγω της τεράστιας ακτογραμμής του, που δεν γίνεται να αστυνομευθεί επαρκώς, αλλά και λόγω των δύσκολα προσβάσιμων τοποθεσιών του… Φέτος συγκεκριμένα είχα την ατυχία να «φάω δυναμίτη» σε δυο ψαρέματα. Παρόλα αυτά τις καλές μέρες ο υποβρύχιος κυνηγός θα δει εικόνες που δύσκολα θα συναντήσει σε άλλα μέρη και σε αυτό συνηγορεί και το Λιβυκό πέλαγος που την «βρέχει» και φέρνει εκπλήξεις. Έτσι, ακόμα και σε μικρά βάθη ένας μεθοδικός καρτερίστας θα συναντήσει ψάρια τρόπαια, όπως συναγρίδες όλων των μεγεθών και θηριώδη μαγιάτικα, ενώ οι σαργοί και οι σκάροι, που συγκαταλέγονται στα κατεξοχήν θηράματα του νησιού, βρίσκονται παντού και σε μεγέθη «XL» δίνοντάς μας πάντα ένα πιάτο φαΐ.
Στην Κρήτη η αλήθεια είναι ότι συναντάς όλων των ειδών τα ψάρια λόγω της υποβρύχιας ποικιλομορφίας της, όπως έγραψα παραπάνω, ακόμα και τα σπάνια και δυσεύρετα μηλοκόπια, όμως τα μαύρα ψάρια και ειδικά ο ροφός είναι αυτά που την χαρακτηρίζουν και που για χρόνια οι Κρητικοί κυνηγούσαν και κυνηγούν με αξιώσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν λένε «ψάρι» εννοούν τον ροφό που αν και στις μέρες μας ο πληθυσμός του έχει μειωθεί και πονηρέψει αρκετά, ακόμα συναντώνται και πιάνονται όμορφα ψάρια σε όλα τα βάθη και αυτό οφείλεται στον δαιδαλώδη βυθό που καθιστά την σύλληψη τους δύσκολη υπόθεση και διαφυλάσσει παράλληλα την διαιώνιση του είδους.
Μιας και ο ροφός λοιπόν είναι το κατεξοχήν «ψάρι» του νησιού είναι λογικό να έχει παράδοση και να βγάζει τους καλύτερους ροφοκυνηγούς της Ελλάδας, μιας και μεγάλωσαν και γαλουχήθηκαν στην κυριολεξία κυνηγώντας τον «βασιλιά» της Μεσογείου. Προσωπικά πάντως και με την εμπειρία που έχω αποκτήσει από τα ψαρέματα μου σε αυτά τα νερά, θεωρώ ότι στις μέρες μας οι καλύτερες τεχνικές για το κυνήγι ειδικά των «μαύρων» είναι το συρτό καρτέρι ανάμεσα στις σκιές και στους διαδρόμους, που δημιουργεί ο βραχώδης πυθμένας, αλλά και το πλανάρισμα σε τεθλασμένη κοντά στον βυθό μιας και θα μας αποκαλύψουν τα ψάρια δίνοντάς μας την δυνατότητα ακόμα και να τα αιφνιδιάσουμε παίρνοντάς τα με την πρώτη βουτιά.
Φέτος λοιπόν είχα την τύχη να ξαναψαρέψω στα νερά της και να ξεναγηθώ χάρη στους φίλους μου σε ονειρεμένα μέρη της όπως τον Μπάλο, την Γραμβούσα και το Σπαθί για πρώτη φορά, που λόγω των τιρκουάζ νερών και των εξωτικών θηραμάτων τους όπως π.χ. τα λεοντόψαρα και πολλά άλλα ακόμα που έχουν για τα καλά αποικίσει το νησί και πια βρίσκονται παντού, έκαναν το ψάρεμά μας να μοιάζει με αυτά που κάνουν οι φίλοι μας στους τροπικούς!
Ορατότητες που σε πολλά σημεία ξεπερνούσαν τα τριάντα μέτρα και νερά φιλόξενα και ζεστά θύμιζαν Χαβάη και όχι Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό και οι φίλοι μου οι Κρητικοί ψαρεύουν συνήθως βαθιά χωρίς να το καταλαβαίνουν, αφού είναι τέτοιες οι ορατότητες σε πολλά σημεία που τα δεκαπέντε μέτρα φαίνονται πέντε χωρίς υπερβολή. Δεν θα ξεχάσω ένα από τα πρώτα μου ψαρέματα με τον Γιάννη στο νησί πριν αρκετά χρόνια, που τότε δεν φόραγε καταδυτικό ρολόι και ψάρευε άνετα τα εικοσιπέντε μέτρα χωρίς να το γνωρίζει… Επίσης η θολούρα, αν και υπάρχουν μέρη στο νησί που κάνουν αρκετή, για αυτούς είναι άγνωστη λέξη και αν βλέπουν πέντε μέτρα από την μύτη της βέργας, θα προτιμήσουν να κάτσουν σπίτι!
Καμιά φορά σκέφτομαι τι θα λέγανε αν έβλεπαν πού ψαρεύω τα λαβράκια... Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο οι άνθρωποι με τέτοιες εικόνες και βυθούς πώς να βουτήξουν στα θολά… δεν τους πάει η καρδιά και μεταξύ μας αν ζούσα εκεί, ούτε εγώ θα ψάρευα με τέτοιες συνθήκες, γιατί είναι σαν να έχεις το διαμάντι κάτω από τα πόδια σου και να το θαυμάζεις θαμπό… Γιατί η Κρήτη είναι ένα διαμάντι φίλοι μου, που λάμπει τόσο στην στεριά όσο και στην θάλασσα και πρέπει αν δεν την έχετε επισκεφθεί ακόμα να το κάνετε σύντομα, μιας και χαρίζει μοναδικές στιγμές που δύσκολα θα συναντήσετε σε άλλον τόπο.
Καλές αναδύσεις!