Για ποιούς λόγους κάνεις ψαροτούφεκο, είναι τόσο συναρπαστικό; Τι νιώθεις κάθε φορά που βρίσκεσαι στην θάλασσα;
Δεν γίνεται διαφορετικά. Το να κάνω ψαροτούφεκο δεν ήταν μια επιλογή ανάμεσα σε άλλες. Από την πρώτη στιγμή που συνειδητοποίησα ότι υπάρχει ήταν μονόδρομος. Η οικογένεια μου ήταν πάντα φυσιολάτρες. Περνούσαμε πολύ χρόνο στην φύση. Θάλασσα, λίμνη, εξοχή, βουνό. Πρωτοφόρεσα μια μάσκα στα πέντε μου χρόνια... στα 12 προς 13 αρνήθηκα ένα αυτόματο ρολόι Seiko δωροϋπόσχεση του πατέρα μου για τις εισαγωγικές στο Γυμνάσιο εκβιάζοντας τον να μου αγοράσει ένα πολύ φθηνότερο σετ μάσκας - αναπνευστήρα - πτερυγίων - ψαροσακούλας - ψαροτούφεκο, που στόλιζε ένα μαγαζάκι με εποχιακά στην βιτρίνα του. Κανείς δεν ήξερε να μου πει τι θα κάνω με αυτά, πώς πρέπει να τα χρησιμοποιώ, σε τι απευθύνονται. Ασχολήθηκα σαν παιδί, έφηβος, νέος, ενήλικας, μεσήλικας... όπως ήταν φυσιολογικό και με άλλα πράγματα. Κυνήγησα πολλά χρόνια, έπαιξα μπάλα και πινγκ-πονγκ. Όλα μετά από το ψαροτούφεκο. Πρώτα αυτό. Με τα άλλα εμπλεκόμουν όταν δεν γινόταν να είμαι στο νερό.
Από τις πρώτες εκθέσεις ΝΑΤΕΧ με τον 3 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή Renzo Mazzarri και τον τότε πρόεδρο του Γλαύκου Παναγιώτη Εξαρχίδη.
Όλη μου η ζωή περνάει μέσα από το Ψαροτούφεκο και την Θάλασσα. Στα μισά της πέμπτης δεκαετίας της ζωής μου συνειδητοποιώ ότι η «καλημέρα» μου και η «καληνύχτα» μου έχουν σχέση με το Ψαροτούφεκο και την θάλασσα. Ίσως η πιο δύσκολη ερώτηση σε έναν ψαροκυνηγό είναι να πει «τι νοιώθει». Πώς να χωρέσεις όλο αυτό σε μερικές λέξεις; Είναι ίσως ακατόρθωτο να περιγράψω το συναίσθημα της πρώτης στιγμής που το τοπίο από στεριανό αλλάζει σε υποβρύχιο. Νομίζω ότι απεκδύομαι μια ψεύτικη φορεσιά που υποχρεωτικά φοράω ως εκείνη τη στιγμή. Μια εναλλαγή εικόνας και είμαι ότι δημιουργήθηκα να είμαι. Απογυμνωμένος από κάθε τι περιττό. Είμαι ο πραγματικός εαυτός μου. Και αυτό έρχεται μαζί με μια αίσθηση ανακούφισης και ζεστασιάς. Ένα πολύ ζεστό συναίσθημα απελευθέρωσης. Νοιώθω ένα ζεστό απελευθερωτικό «ουφ επιτέλους είμαι εκεί που πρέπει, εκεί που θελω». Ορίζω τις επιλογές μου, ζω για αυτό μέσα σ’ αυτό έχοντας την ευθύνη όλη στα δικά μου χέρια.
Σε κάθε πεδιλιά αφήνω πίσω μάλλον τα πάντα... και για όσο χρόνο θα κρατήσει αυτό, είμαι ο πιο «αληθινός» Βασίλης. Εκεί δεν κουβαλάς αυτά που σε προσδιορίζουν στο σταθερό έδαφος. Δεν έχεις πορτοφόλι ή τίτλους. Έχεις τα κότσια σου, τις γνώσεις, τις εμπειρίες, τα εφόδια του χαρακτήρα και του σώματος σου. Σε ανταγωνίζονται μόνο οι φόβοι και οι φιλοδοξίες σου. Κανείς δεν σε υποχρέωσε να είσαι εδώ. Είναι επιλογή σου και δεν μπορείς να ρίξεις την ευθύνη της αλλού. Θα κάνεις αυτά που μπορείς, στο μέτρο που σου αναλογούν. Δεν μπορείς να δανειστείς από κανέναν, δεν μπορείς να προσεταιριστείς τίποτα. Έχεις μόνο έναν υπερκείμενο έναντι όλων των άλλων σκοπό. Να γυρίσεις πίσω για να περπατήσεις άλλη μια φορά το μονοπάτι που θα σε ξαναφέρει.
Αγωνιστικό ψαροτούφεκο. Ποιά είναι η προσωπική σου στάση; Ποιές είναι κατά την γνώμη σου οι μελλοντικές εξελίξεις;
Το αγωνιστικό ψαροτούφεκο είναι μέρος της ζωής μου και είμαι πολύ υπερήφανος που πέρασα μέσα από αυτό. Μόδες θα έρθουν και θα παρέλθουν. Στις διάφορες περιόδους της ζωής μας στάση θα αλλάξουμε σε πολλά πράγματα. Το παρελθόν μας να αλλάξουμε δεν γίνεται. Έμαθα τόσα πολλά μέσα από αυτό για τον εαυτό μου και για το ίδιο το Υποβρύχιο ψάρεμα, που δεν μπορώ να μην αγαπώ την «αγωνιστική» μου διαδρομή όποια και αν ήταν. Η σημερινή μου στάση απέναντι σε αυτό, προσδιορίζεται στο ότι «Μεροληπτώ υπέρ κάθε μορφής ψαροτούφεκου». Συνεπώς είμαι υπέρ του να υφίσταται το δικαίωμα να αγωνίζονται και να συναγωνίζονται όσοι το επιθυμούν. Το διαδικαστικό να το συζητήσουμε. Το δικαίωμα όχι. Το δικαίωμα δεν είναι διαπραγματεύσιμη έννοια. Πρέπει να υπάρχει, να υφίσταται. Αφού προστατέψουμε αυτό το δικαίωμα, θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει νομοτελειακά. Θα φτιάξουμε τους κανόνες μας σε Αρμονία με ένα ταλαιπωρημένο περιβάλλον.
Στο παρελθόν μέσα στον ίδιο μας τον χώρο, η απομάκρυνση μου από τα αθλητικά έτυχε παρεξήγησης. Άκουσα ότι τώρα που είναι της μόδας τα «οικολογικά» εγώ το «παίζω» υπεράνω. Ήταν όμως πολύ πιο απλό. Μέσα σε αυτή καθεαυτή την αγωνιστική διαδικασία, σύντομα κατάλαβα ότι για πολλούς λόγους -κυρίως τεχνικούς - δεν θα μπορούσα να κάνω την διαδρομή που θα ήθελα, αγωνιζόμενος σε διεθνείς στίβους. Το ότι δεν το αναζήτησα με την θέρμη που αναζήτησα μια πανελλήνια διάκριση, λέει πολλά για το αγωνιστικό μου ταπεραμέντο. Πολύ απλά, δεν θα ήμουν ποτέ η καλύτερη επιλογή να «φάει ζωντανούς» τους αντιπάλους και αυτό το συνειδητοποίησα έγκαιρα. Το να παριστάνω δε τον «τουρίστα» δεν είναι μέρος των επιλογών μου. Κάτι πολύ σημαντικό επίσης ήταν το ότι ήθελα διακαώς να μάθω... Να μάθω τι συμβαίνει με εμάς, βαθύτερα. Εκπαίδευση, γνώση, σχολείο. Όλα μαζί δεν γίνονταν. Προτίμησα να βάλω τον χρόνο που μου περίσσευε σαν ανέκαθεν σκληρά εργαζόμενος και την προσπάθειά μου σε αυτόν τον καινούριο τότε στίβο. Στο στίβο της εκπαίδευσης και της μαθησιακής διαδικασίας. Δεν μετάνιωσα στιγμή. Ο αθλητικός κόσμος κατάλαβε στο τέλος ότι όντως έτσι ήταν. Ποτέ δεν έφυγα από κοντά τους. Όποτε και όταν μου ζητήθηκε να βοηθήσω τον θεσμό το έκανα με περισσότερη θέρμη από ότι σαν αθλητής και αγωνιζόμενος. Η πλευρά του εαυτού μου που το «μάτι γυρίζει ανάποδα» με την έναρξη του αγώνα όχι μόνο υπάρχει, αλλά αν μου πεις ακόμα και τώρα νομίζω ότι θα μπω στο στίβο να τα κάνω όλα άνω κάτω…
Από αριστερά ο αείμνηστος Λυκούργος Παπαγιαννόπουλος, ο Μενέλαος Κάραβος, ο Βασίλης και ο Μάνος Ζωνομέσης σε αγώνα στην Κέρκυρα.
Το Ελληνικό αθλητικό ψαροτούφεκο μας χάρισε λαμπρές στιγμές. Έχει όμως πολλές πλευρές να εμπλακείς με αυτό. Δεδομένη στιγμή ο Νίκος Καμπάνης (ποιός άλλος;) μου ζήτησε να βοηθήσω να βάλουμε μια τάξη σε κάποια πράγματα στοχεύοντας σε ένα ανώτερο σκοπό που ευοδώθηκε τελικά. Δεν χρειάζονταν πολλά λόγια. Αν καταλαβαίνεις, καταλαβαίνεις… Αν σήμερα με ρωτούσαν τι προτιμάς, μια νίκη ακόμα, ή την «Αλυταρχία» ενός αγώνα, θα διάλεγα δαγκωτό το δεύτερο. Και είχα την τιμή να το καταφέρω τρεις φορές. Είμαι πάρα πολύ περήφανος που πέρασα μέσα από αυτές τις διαδικασίες. Δύσκολες και σκληρές μα μοναδικές. Δεν είναι απλό να ελέγχεις ένα μάτσο «βόμβες αγωνιστικής τεστοστερόνης» και να μένεις νηφάλιος απέναντι σε αυτά τα Τέρατα του Παγκόσμιου αθλητικού ψαροτούφεκου.
Αποκορύφωμα όλων ο σκοπός που λέγαμε ότι τελικά ευοδώθηκε. Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σύρου. Δεν έχεις εύκολα την ευκαιρία να ζήσεις μια τέτοια εμπειρία. Εκεί κατάλαβα ότι υπάρχει ένα «εγώ» ισχυρότερο από αυτό του Πρωταθλητή. Είναι το Εγώ δεν θα χάσω κανέναν, θα τους επιστρέψω όλους σπίτι. Το τελευταίο στοίχημα της αγωνιστικής ζωής μου που κερδίσαμε με μια παρέα έξοχων ανθρώπων. Δεν θέλω να αρχίσω να λέω ονόματα γιατί κάποιος θα αδικηθεί. Ο Νίκος Καμπάνης όμως θα είναι η εξαίρεση αυτού του μικρού κανόνα. Οι Έλληνες αθλητές έχουν απίστευτο επίπεδο. Πολιτεία δεν έχουν να τους στηρίξει αλλά ποιός Έλληνας έχει; Δεν ανταγωνίζεσαι σε παγκόσμιο επίπεδο με τα ψίχουλα της «ιδιωτικής» πρωτοβουλίας - στήριξης. Από την πλευρά της «ικανότητας» λοιπόν έχουμε εκπληκτικό δυναμικό άρα και μέλλον. Όπως φαίνεται λοιπόν το Αγωνιστικό ψαροτούφεκο δεν είναι «βρήκα ροφό -σκότωσα- νίκησα». Έχει συνέχεια, σκοπό και νόημα. Έχει πολιτική, πολιτεία, οργανωτική δουλειά, θυσίες από ανθρώπους που θα τα δώσουν όλα και δεν θα φανούν ούτε στα ψιλά γράμματα. Στο μέλλον σαν θεσμός, πιστεύω ότι θα περάσει από Συμπληγάδες πέτρες. Όχι μόνο αυτό αλλά στο σύνολό του το Ψαροτούφεκο. Το «αγωνιστικό» είναι ένα ευαίσθητο υποσύνολο ενός συνόλου που δεν πρέπει να «πέσει». Οι πρώτοι που πρέπει να το σκεφτούν είναι οι ίδιοι οι αθλητές. Τα προβλήματα είναι πολλά, αλλά προτιμώ να συζητούνται δια ζώσης και κοιτώντας ο ένας τον άλλο κατάματα. Για να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει τι είναι το Αθλητικό ψαροτούφεκο και ποιά είναι τα προβλήματά του, πρέπει να περάσει μέσα από αυτό. Διαφορετικά, θα συμβαίνει συνέχεια το «όσοι είναι έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λένε». Για έμενα προσωπικά, συνοψίζονται όλα στο οτι μεροληπτώ υπέρ του αθλητικού ψαροντούφεκου, άλλα θέλουμε πολύ δουλειά. Όσοι «νίκησαν» και χόρτασαν καλό θα είναι να έρχονται στο επόμενο επίπεδο. Αυτό της στήριξης του θεσμού σε πρακτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Διαφορετικά συνέχεια δεν θα έχει...
Υπάρχει χώρος για τους συλλόγους πλέον στο ψαροντούφεκο, ή όλα πλέον θα γίνονται μέσω διαδικτύου; Τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει στους συλλόγους;
Όσο και αν δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ στον ψηφιακό κόσμο, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι τα πράγματα για την έννοια Σύλλογος όπως τον μάθαμε και τον υπηρετήσαμε είναι δύσκολα. Χώρος υπάρχει και η έννοια Σύλλογος πρέπει να στηριχτεί. Στηρίζω κάθε τέτοια προσπάθεια. Μάλιστα όσο θα υπάρχουν χώροι σαν τα «κοινοβούλια» όπου οι μάχες θα δίνονται τελικά «δια ζώσης» οι Σύλλογοι πρέπει να πληθαίνουν. Οι άνθρωποι πρέπει να συναντώνται, να ανταλλάσουν και να καλλιεργούν απόψεις. Παράλληλα οι «ικανοί» της νέας εποχής πρέπει να διδάξουν και σε εμάς πως γίνεται το νέο παιχνίδι. Πρέπει να τον βρούμε τον δρόμο να συναντιόμαστε έστω και ψηφιακά. Παράδειγμα πρόσφατο η Πανελλήνια ένωση Ερασιτεχνών Αλιέων. Το ραντεβού με τον πρόεδρο Διονύση Μπάστα έγινε μέσω Facebook. Η δουλειά όμως έγινε στο γραφείο τελικά και η Ερασιτεχνική Αλιεία και κυρίως το ψαροτούφεκο για πρώτη φορά «μίλησαν» στην Ελληνική Βουλή. Δύσκολο έργο, έχουμε πολλά να ξεπεράσουμε σαν ιδιοσυγκρασία μέχρι να συνεργαστούμε τελικά. Επιβάλλεται όμως. Οι Σύλλογοι πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν και να στηρίζουν αυτό που αγαπάμε.
Κατασκευαστής και ψαροκυνηγός. Τι σου δίνει περισσότερη ικανοποίηση τώρα, η κατασκευή ενός όπλου (από την σύλληψη της ιδέας ως την ολοκλήρωση) ή το πλάνο μιας εξόρμησης και η βουτιά αυτή καθαυτή;
Αυτό είναι ευκολάκι. Χωρίς το Ψαροτούφεκο δεν θα υπήρχε η «κατασκευή». Άρα το Ψαροτούφεκο προηγείται. Γίνεται έμπνευση, γίνεται κίνητρο, γίνεται ώθηση. Ύστερα προκύπτει η κατασκευή. Η μετάφραση όλων των προηγουμένων σε αντικείμενο, σε προϊόν. Η αγωνία να έχεις ακολουθήσει την σωστή διαδρομή. Η προσμονή να πετύχει. Η επιβεβαίωση ότι αυτό που βγαίνει μέσα από τα χέρια, το μυαλό και την ψυχή σου, λειτουργεί, δεν έχει ανάλογο συναίσθημα. Έχει περηφάνια και φυσικά «οργασμικά» χαρακτηριστικά. Είναι πανίσχυρο συναίσθημα, κρατάει λίγο και πας κατευθείαν για το επόμενο. Τώρα εγώ μπερδεύτηκα λίγο. Το πιάσιμο ενός υπέροχου θηράματος περιγράφαμε; Το ίδιο είπατε είναι; Στην περιγραφή σίγουρα! Αφού τώρα πια πιστεύω ότι κρατάω πολύ περισσότερο την ανάσα μου στο εργαστήριο από ότι στην θάλασσα. Πίεση έχουν και τα δύο όσο αντέχεις και πλάνα εξίσου πολύπλοκα και σημαντικά έχουν και τα δύο. Το «βούτος» όμως πάντα θα προηγείται. Είναι καταδικασμένο στην περίπτωση μου να έχει έρθει πρώτο. Δίχως αυτό δεν θα είχε προκύψει το άλλο...
Ποιά θεωρείς ότι είναι η καλύτερη σου στιγμή υποβρυχίως και για ποιούς λόγους;
Όσο και αν θεωρηθεί παράξενο η καλύτερη υποβρύχια στιγμή ήταν η σωτηρία κυριολεκτικά ενός ανθρώπου που σίγουρα θα είχε χάσει την ζωή του. Ο άνθρωπος αυτός ζει βεβαίως και για πολλά χρόνια συναντιόμασταν. Το περιστατικό αυτό έγινε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 στην Σίφνο και όρισε σε πολύ μεγάλο βαθμό την στάση μου στην θάλασσα και το ψαροτούφεκο. Συνέβη σε μια χρονική στιγμή που εκπαιδευτικές διαδικασίες δεν υπήρχαν. Οι «πρώτες βοήθειες» είναι άγνωστες ή τουλάχιστον δύσκολες λέξεις. Διαδικαστικά επέμβασης και υποστήριξης δεν υπάρχουν και φυσικά η σύγχυση για το τι τελικά παθαίνουμε εμείς οι ψαροτούφεκάδες ήταν απέραντη. Έκτοτε όπου πέτυχα εκπαιδευτικές διαδικασίες, «χώθηκα» και συνεχίζω να μαθαίνω και να εκπαιδεύομαι σε κάθε ευκαιρία. Ήταν ένα φοβερό συμβάν με ευτυχή κατάληξη. Ένα από τα λίγα που είχαν ευτυχή κατάληξη. Δυστυχώς χάσαμε πολλούς φίλους σε αυτήν την διαδρομή που συνεχίζεται. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι εκπαιδευτικές διαδικασίες και η γνώση, είναι μία μεγάλη ασπίδα προστασίας. Όχι το «όλο» ίσως, αλλά πολύ σημαντικό. Έχω νοιώσει την αμηχανία του «ωχ τώρα τι κάνουμε»; Την τρομακτική αίσθηση αδυναμίας και ανεπάρκειας, το φόβο «Θεέ μου με τι τα βάζω τώρα»..... Εύχομαι κανείς ποτέ να μην το νοιώσει. Ευτυχώς εξαιρετικοί άνθρωποι έχουν δουλέψει προς αυτή τη κατεύθυνση και είμαι πολύ περήφανος που εργάστηκα μαζί τους για να έχουμε δομημένες γνώσεις λειτουργικές και αποτελεσματικές. Και στην Ελεύθερη Κατάδυση και στην Υποβρύχια Αλιεία.
Ποιό είναι το απωθημένο μέρος του κόσμου που θα ήθελες να ψαρέψεις και κυνηγώντας πιο θήραμα;
Τώρα σίγουρα θα παρεξηγηθώ... Όσο και αν ακούγεται παράξενο δεν έχω απωθημένα που να σχετίζονται με το ψαροτούφεκο. Επιθυμίες σίγουρα. Θα ήθελα ας πούμε να πιάσω ένα Φαγκρί, ένα Γοφάρι, που όσο και αν ακούγεται αστείο δεν έχω δει ακόμα στην θάλασσα, μια Dogtooth Tuna, ένα Μάρλιν ίσως. Η ιδέα τόπος παρθένος - πολλά ψάρια δεν με αναστατώνει. Είμαι ευλογημένος να έχω δει απίστευτες εικόνες. Έπιασα υπέροχα ψάρια, μεγάλα και αντιπροσωπευτικά των ειδών τους. Είμαι και κρυφοσωβινιστής... Αγαπώ, λατρεύω την Ελλαδάρα. Ειδικά την Υποβρύχια Ελλαδάρα. Οπότε δίχως να είναι απωθημένο θα ήθελα να επισκεφτώ οικοσυστήματα όπως των Νήσων Γκαλαπάγκος ή της Μαδαγασκάρης. Περισσότερο όμως σαν ματιά στο παρελθόν μιας φύσης που λάτρεψα και φυσικά θα έρθει η ώρα να την αποχωριστώ κάποια στιγμή, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν χορταίνεται με τίποτα. Λέω πολύ συχνά στις συζητήσεις μου, ειδικά με νέους ψαροκυνηγούς «μακάρι να μπορούσα να σας δώσω τα μάτια μου για να δείτε αυτά που έχουν δει». Παροτρύνω όλους να σταματήσουν να ρωτούν «ποιά πέτρα» έχει Ροφό, αλλά να οργώσουν την ελληνική ακτογραμμή, πάνω από 2.500 νησιά, όσο είναι ακόμα ελληνικά. Μετά από αυτά ο πλανήτης είναι δικός τους...
Εδώ με τον Γιάννη Μαργαρίτη
Eίσαι γνωστός για το βαθύ σου ψάρεμα σε ανοιχτά πελαγικά νερά. Θα επέλεγες ποτέ το πολύ ρηχό ψάρεμα; Ποιό ρηχό ψάρι θα σε ενδιέφερε;
Πρόκειται για μια αποτυχημένη προσπάθεια να μην μαθευτεί πόσα «μαύρα» ψάρια πιάνω. Αστειεύομαι φυσικά αν και λανθάνει μια αλήθεια σε αυτό. Ασχολήθηκα με τα Πελαγικά μια στιγμή που είχα αρχίσει να νοιώθω μια γεύση ρουτίνας στα ψαρέματα. Ροφός, Στήρα, Σαργός, Σηκιός, άντε και καμμιά Συναγρίδα για στόλισμα. Μετά ξανά Ροφός, Στήρα... Διάβαζα και τους επικούς τίτλους των περιοδικών της εποχής. «Ροφός, η καταξίωση του ψαροκυνηγού». Γιατί ρε παιδιά, λίγο είναι το Μαγιάτικο; Βαρύτερο, μακρύτερο, δυνατότερο, σπανιότερο. Πίστευα λοιπόν πολλά χρόνια ότι είμαι εξαιρετικός ψαράς και σίγουρα πολύ-καταξιωμένος από νωρίς αν αυτή (ο ροφός δηλαδή) ήταν η καταξίωση του ψαροκυνηγού...
Κολοκύθια τούμπανα φυσικά. Ένα βλαμμένο πιτσιρίκι ήμουν λοξό και αταίριαστο. Άπλα είχε πολλά ψάρια. Μια ευλογημένη μέρα στην θάλασσα ξεβραχώνοντας έτυχα μιας «αποκάλυψης» με την Βιβλική έννοια. Κατάλαβα ότι υπάρχουν πολλά ψάρια με ασυνήθιστα μεγέθη και σχήματα, που δεν υπάρχουν στην γκάμα των θηραμάτων μας, αλλά είναι γύρω μας. Δίχως εμείς να τα κοιτάμε. Ήταν μοιραίο να αφοσιωθώ με όλο μου το πάθος σε ένα «βιβλίο που ήταν σχεδόν λευκό». Αλληθώρισα από τότε κοιτώντας πρώτα στα ανοιχτά και μετά προς τον Βυθό (ευφυές λογοπαίγνιο με το περιοδικό)...
Και να Μαγιάτικα, να Παλαμίδες, να Τόνοι και τι Τόνοι... και να ταινίες και έπαρση και εγωισμοί. Όλα τα ανθρώπινα παρεπόμενα της ματαιοδοξίας που σαν κίνητρο χτίζει έργα μεγάλα και παγίδες βαθιές. Έτσι σου κολλάει η ρετσινιά. Ο Κάλιτς έφερε το Καρτέρι, ο Ζωνομέσης τα Πελαγικά, ο Σιδέρης το απέραντο βάθος... Πάμε λοιπόν αλήθειες. Αλήθεια είναι ότι δεν έφερα εγώ τα πελαγικά στο ψαροτούφεκο. Ο κουμπάρος ο Γιάννης ο Μαργαρίτης ας πούμε προηγείται όλων μας και μάλιστα έμαθα πολλά από αυτόν, ευτυχώς... Τα πελαγικά εκεί ήταν και εκεί είναι. Εγώ κατάφερα να πιάσω μερικά, τα εύκολα... γιατί δεν τα κυνηγούσαν και πολλοί έως τότε. Αλήθεια είναι ότι ψάρεψα νωρίς σε βάθη μεγάλα για την εποχή τους και με μεγάλους χρόνους βυθού που δεν ήταν και πολύ συνηθισμένο σαν πρακτική, αναλύοντας τις λεπτομέρειες που τότε δεν συνειδητοποιούσα. Αυτό σε μια εποχή που επίσης αλήθεια είναι ότι τα ψάρια ήταν πολλά και πολύ πιο εύκολα. Αλήθεια είναι ότι χόρτασα γρήγορα και μοιραίο ήταν να αναζητήσω έναν άλλο τρόπο και πεδίο δράσης και έκφρασης αφού αυτό όντως ΥΠΑΡΧΕΙ. Αυτό που δεν ξεχάστηκε ποτέ όμως ήταν τα «ρηχά». Η δική μας γενιά προέρχεται από τα ρηχά, από την παράκτια ζώνη. Αυτή που λείπει από τον σημερινό υποψήφιο Υποβρύχιο Θηρευτή και αυτό είναι σαν το ποδήλατο. Δεν ξεχνιέται ποτέ και τώρα που από του χρόνου θα γυρίζω προς τα πίσω (...τα τελευταία πέντε χρόνια, από του χρόνου λέω), θα ξαναβρεθούμε στα ρηχά... Με όλη την ομορφιά τους και όλα τα ψάρια τους. Έχω κάνει κάτι πολύ πονηρό. Δεν ψαρεύω Λαβράκια. Λατρεύω να τα τρώω, μισώ να τα ψαρεύω. Έτσι έχω ήδη μια απόλυτη δικαιολογία για την μοιραία επιστροφή στην ακτή. Να θυμίσω επίσης ότι στον πρώτο κολυμπητό χειμερινό αγώνα του Γλαύκου στο Σαν Τζόρτζιο, τον ρηχότερο της ιστορίας των αγώνων, Ζωνομέσης - Μπέλλος κέρδισαν με μεγάλη διαφορά με έναν απίστευτο αριθμό ψαριών και το ξεδιάντροπο όνομα ομάδας «Βαθύτες σε ρηχό αγώνα»... Πιο «ντροπιαστική νίκη δεν έχω κάνει… (αστείο είναι εεε). Λαβράκι δεν πιάσαμε. Έτσι έχω καβάντζα για να ανανεώσω την σχέση μου με το ψαροτούφεκο στα ρηχά την εποχή της ανημποριάς... Τα λατρεύω τα ρηχά (από σήμερα…)
Ποιά θα ήταν η κυριότερη συμβουλή που θα έδινες σε έναν νέο που άρχισε το ψαροτούφεκο αλλά έχει «λουστεί» τις πρώτες απογοητεύσεις από την έλλειψη ψαριών; Ποιό κίνητρο θα του έδινες για να συνεχίσει;
Τώρα δυσκολεύομαι... Θα πρότεινα, δεν θα συμβούλευα. Εύκολα σε έναν νέο θα πρότεινα να μην ακούει τους «παλαιούρες». Σε μια έκφανση αντικομφορμισμού θα έλεγα «τράβα τον δρόμο που λαχταρά η καρδιά σου». Όμως πόσο αντικομφορμιστικό είναι αυτό που περικλείει όλη την ομορφιά της ζωής; Ζήσε στην θάλασσα την δική σου ζωή όχι την δική μου. Είναι γοητευτικός ο «πατρικός» ρόλος... ο μέντορας... ο σοφός. Παίζοντας αυτόν το ρόλο θα έλεγα: Μάζεψε γνώση, βάδισε με τιμή τον δρόμο που διάλεξες και οι εμπειρίες θα έρθουν θες δε θες. Και ό,τι κ αν σου πω, εσύ και θα βιάζεσαι και λάθη θα κάνεις και από αυτά τελικά θα μάθεις και κατά βάθος αυτά θα αγαπάς. Αν αγαπάς πραγματικά αυτό που διάλεξες να κάνεις δεν χρειάζεσαι κίνητρο. Το αγνό συναίσθημα φτάνει όταν το εκφράζεις αυθόρμητα, απελευθερώνοντας το ολοκληρωτικά.
Βασίλη έχεις κατασκευάσει πολύ πρωτοποριακό εξοπλισμό και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο. Πιστεύεις ότι υπάρχει ακόμη εξελικτική πορεία στην κατασκευή εξοπλισμού ή τα έχουμε δει όλα;
Έχουμε μια «εξυπνάδα» στο μαγαζί που την λέμε συχνά. «Πριν από εμάς τα ευρωπαϊκά ψαροτούφεκα ήταν στρογγυλά, αλουμινένια και μονολάστιχα». Αν πιάσαμε ταβάνι στον εξοπλισμό; Ούτε καν αρχίσαμε... Φυσικά όσο υπάρχει το αντικείμενο θα εξελίσσεται ο εξοπλισμός. Και ναι, έχω κατασκευάσει πρωτοποριακά πράγματα βάζοντάς τα σε παραγωγικές διαδικασίες που δεν υπήρχαν έως τότε, χρησιμοποιώντας υλικά και μεθόδους τελείως ασυνήθιστους για τον χώρο. Συνέβη διότι χρειάστηκε να συμβεί. Ήταν απόρροια της ανεπάρκειας του υπάρχοντος εξοπλισμού στις νέες ανάγκες, που μου προέκυπταν στο πεδίο. Το να επιχειρείς στο Μπλε δίχως σημεία αναφοράς και απέναντι σε βαριά θηράματα, απαιτούσε άλλου είδους εξοπλισμό. Όσο πηγαίνω θάλασσα και συναναστρέφομαι τα πλάσματα της, βιώνω μια τρομακτική ροή πληροφοριών που δεν τελειώνει.
Η «κατασκευή» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εξέλιξη και η εξέλιξη είναι μοιραίο αποτέλεσμα της συστηματικής ενασχόλησης με το αντικείμενο που «νοιώθεις» και αγαπάς. Αν ζούσαμε σε ένα άλλο οικονομικό περιβάλλον θα είχαμε δει φοβερά και τρομερά πράγματα από την ελληνική παραγωγή, στην οποία και εμείς ανήκουμε. Υπάρχει ένας ποταμός ιδεών και καμμιά προοπτική να υλοποιηθούν γιατί χρειάζεται μια υποστήριξη που δεν έχουμε και δεν θα έχουμε πότε... Η παγκόσμια αγορά αποδέχτηκε την πρότασή μας γιατί προέρχεται από το «πεδίο» και είναι αποτελεσματική σε αυτό. Το πως μια μικρή κατασκευαστική μονάδα με τεράστια φιλοδοξία και υπέρμετρο «εγωισμό» θα γίνει και παγκόσμιος προμηθευτής είναι ένα άλλο θέμα, στο οποίο δεν είμαι ούτε ειδικός ούτε καν εκπαιδευμένος να πραγματεύομαι και να πραγματώνω. Αυτή η γνώση μου λείπει και ζω στο πιο εχθρικό επιχειρηματικό περιβάλλον του πλανήτη. Θα αρκεστούμε στην ικανοποίηση ότι βάλαμε ένα στίγμα προκαλώντας την εξέλιξη και δημιουργώντας την επόμενη μέρα. Υπάρχει πάντα επόμενη μέρα στην εξέλιξη.
Η μείωση των ιχθυοαποθεμάτων είναι σαφώς αισθητή. Τι πιστεύεις ότι πρέπει να αλλάξει στις συνειδήσεις μας, αλλά και νομοθετικά ώστε το θαλάσσιο περιβάλλον να ανακάμψει.
Το Θαλάσσιο περιβάλλον δεν θα ανακάμψει όπως το θέλουμε εμείς. Δεν θα ξαναγίνει ποτέ αυτό που ήταν πριν. Δεν θα ανακάμψει γιατί η προσπάθεια που και καλά γίνεται, είναι γεμάτη δυσώδη πολιτική που αποσκοπεί σε άλλα πράγματα. Θα το πω με παράδειγμα. Στο Μαϊάμι που κάποτε βρέθηκα επιτρέπεται η επαγγελματική αλιεία με ψαροτούφεκο και δεν επιτρέπεται με δίχτυ. Τα ψάρια που πεθαίνουν στο δίχτυ και στο παραγάδι είναι τίγκα στις τοξίνες. Εδώ το ψαροτούφεκο σαν επάγγελμα απαγορεύτηκε με την δικαιολογία ότι μπορεί να μολυνθεί το ψάρι από το μέταλλο που διαπερνά την σάρκα του. Ζητάς την μελέτη, δεν υπάρχει... Άλλα τα ψάρια στο Μαϊάμι και φυσικά πολύ περισσότερα…
Εμείς όμως ξέρουμε καλύτερα. Πρόσφατα έτυχα σε μια κουβέντα με επιστημονικό υπόβαθρο και άκουσα μύδρους εναντίον των ψαροτούφεκάδων που εξαφάνισαν τους ροφούς, οι οποίοι κινδυνεύουν και πρέπει άμεσα να απαγορευτεί το ψάρεμά τους. Έκανα τρεις ερωτήσεις. Η πρώτη ήταν αν γνωρίζουμε πόσοι ήταν οι ροφοί στην επικράτεια... Η δεύτερη ήταν πόσοι ροφοί θα έπρεπε να υπάρχουν και η τρίτη ήταν πόσοι ροφοί υπάρχουν ΣΗΜΕΡΑ... Κοινό των ερωτήσεων ήταν η απάντηση « Δεν γνωρίζουμε»... Μοιραία ήταν η τελευταία ερώτηση που επαγωγικά έρχεται. Αν δεν γνωρίζετε τίποτα από τα βασικά, πως θα βοηθήσετε ένα είδος που θεωρητικά εκλείπει; Αμηχανία..... Όλοι μιλούν για το αποτύπωμα της Ερασιτεχνικής Αλιείας... Ποιο αποτύπωμα; Αυτό των πληρωμένων μελετών των παχυλά αμειβόμενων ΜΚΟ που μελετούν τομ Facebook... Στοχοποίησε το Ψαροτούφεκο, διαμέλισε το δημόσια και έχεις το καλύτερο ρουσφέτι για τους Παράκτιους Επαγγελματίες... Στοχοποίησε τους Παράκτιους βάλε τους Έλληνες φορολογουμένους να πληρώσουν το κόψιμο των αδειών τους και περιόρισε τους και θα έχεις φίλους και αυτούς της Μέσης αλιείας και ομοίως της Αλιείας ανοιχτής θάλασσας. Στο τέλος βάλε και ένα δελτίο Ιχνηλασιμότητας που να δω πως και που θα το τυπώνει στο καΐκι ο ψαράς και έχεις σίγουρο ότι στο τέλος η Ιχθυοκαλλιέργεια θα είναι σαν το τραπεζικό σύστημα.
Μην μιλάς καθόλου για ρύπανση, ξέχνα την μόλυνση, σφύρα κλέφτικα στις αλλαγές του ενδιαιτήματος στις οποίες οφείλεται πολύ μεγαλύτερο μέρος του κακού απ’ όλη την νόμιμη και παράνομη αλιεία μαζί... Έτσι έχεις ένα τοπίο ελέγχου της ανθρώπινης βιομάζας και της ροής των χρημάτων που το σύστημα στοχεύει. Και αν μέσα σε όλα σου προκύψει κανένα ναυάγιο βυθισμένο στα νερά σου με τοξικά απόβλητα, Σαρίν, και άλλα ανθρώπινα ευγενή κατάλοιπα βάλε άδειες αλιείας στους Ερασιτέχνες και όλα θα πάνε καλά... Μάζεψε τους Τόνους, βάλε τους σε ένα κλουβί, πάχυνε τους να μοσχοπουληθούν και το βαφτίζεις ιχθυοκαλλιέργεια και όχι κλοπή από την φύση και μαζική εξόντωση... Μετά απαγόρεψε τον Γαλαζόφτερο στον Ερασιτέχνη και θα έχεις ένα ισοζύγιο προστασίας του είδους για μ@λ@κες. Γι αυτό λέω ότι δεν θα δούμε αποτελέσματα. θα δούμε σκατοπολιτική και η φθίνουσα πορεία θα επιταχύνεται διαρκώς. Ο Ερασιτέχνης είναι πιο μορφωμένος από τον καλύτερο επιστήμονα. Έχει σχέση αγάπης και λατρείας με αυτό το περιβάλλον και όχι επιδοτούμενης επιστήμης... Η συλλογική συνείδηση του Ερασιτέχνη είναι πολύ εύκολο και γρήγορο να καλλιεργηθεί. Η πολιτική, οι πολιτικοί και οι παρατρεχάμενοι τους δεν παλεύονται... Το περιβάλλον νοσεί. Επιβάλλεται η καταστροφή να ιεραρχηθεί και το νοικοκύρεμα να γίνει από τους πλέον επιβαρυντικούς προς τους λιγότερο επιβαρυντικούς παράγοντες. Αλλιώς αποτέλεσμα δεν θα έχει.
Στην Γαλλία ο ροφός απαγορεύεται στους ψαροτούφεκάδες εδώ και δεκαετίες. Αυξήθηκαν τα αποθέματα; Όχι, μάλλον μειώθηκαν και άλλο. Άλλαξε το σκεπτικό; Όχι φυσικά... άπλα στο στόχαστρο μπήκε και το Λαβράκι. Όσο για τα νομοθετικά, αν δεν δοθεί προς τους νομοθέτες ένα σαφές μήνυμα δεν θα γίνει κάτι. Και φυσικά πρέπει επιτέλους να σταματήσει η μιζέρια της αντίστασης του πληκτρολογίου και της αμπελοπαπάρας. Είναι αδιανόητο να ακούω Ερασιτέχνη αλιέα να προτείνει απαγορεύσεις και περιορισμούς στον εαυτό του. Είναι τουλάχιστον φαιδρό να στήνεις αυτί και μόλις ακούς κάτι λογικοφανές να το αναπαράγεις προκειμένου να φαίνεσαι σοφός και ενημερωμένος… Συχνά συμβαίνει μέσα στην οικογένειά μας να περνάμε αβασάνιστα απόψεις πρόχειρα διατυπωμένες του στυλ « Εγώ προτείνω να απαγορευτεί το ψάρεμα για 3 χρόνια και θα δείτε ψάρια…».
Όποιος αισθάνεται ενοχές για αυτά που κάνει να βγει να αυτομαστιγωθεί στην πλατεία. Εγώ είμαι υπερήφανος που ζω στην φύση που λάτρεψα και θα εναντιώνομαι συνεχώς σε αυτούς που νομίζουν ότι τα κοτόπουλα γεννιούνται μπούτια και στήθος και ότι το βόδι είναι οι μπριζόλες… Είμαι Ερασιτέχνης Αλιέας! Τρώω τα ψάρια μου με τους αγαπημένους μου και χαίρομαι σαν παιδάκι που τα μωρά μου μεγαλώνουν έχοντας γευτεί την αγνότερη τροφή του πλανήτη. Βεβαίως και έχω προτάσεις σωρό. Η πρώτη είναι ότι, Επιτέλους Ψαροτουφεκάδες νοιώστε περήφανοι που είστε Ψαροτουφεκάδες. Κατανοείστε το πιο σημαντικό και αυταπόδεικτο στοιχείο που χαρακτηρίζει αυτό που κάνουμε.Το Ψαροτούφεκο είναι η επιλεκτικότερη μορφή Αλιείας. Είναι η μοναδική με μηδενικά παρεμπίπτοντα (απορριπτέα) αλιεύματα. Θα έπρεπε να ΕΠΙΔΟΤΕΙΤΑΙ με όλα τα μέσα και όλους τους τρόπους. Ηθικά, πρακτικά επαγγελματικά... Ουσιαστικά...