Το φετινό καλοκαίρι ήταν αντιγραφή του περσινού. Εδώ στο όμορφο νησί της Λέσβου, τα νερά δεν ζεστάθηκαν καθόλου, ήταν παγωμένα από την επιφάνεια ως τον πυθμένα και κάτι σαν υποψία θερμοκλινούς μετά τα πρώτα μέτρα, όπου απλά αντιλαμβανόσουν ότι το νερό γίνεται ακόμα πιο κρύο... Έπρεπε να περιμένουμε πάλι Σεπτέμβριο και Οκτώβριο για να ευχαριστηθούμε ψάρεμα και να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έξω έχει ζέστη πολλή κι αναπολώ τα κρύα νερά και το αγαπημένο μου θήραμα στις ελληνικές θάλασσες, την αυτής Εξοχότητα, την πριγκίπισσα συναγρίδα, αφού ότι και να γίνει βασιλιάς είναι ένας, ο ροφός. Πάντα, τα ψάρια που έχουμε στην μνήμη μας είναι αυτά που έγιναν ξεχωριστά για κάποιο λόγο. Μέγεθος, βαθμός δυσκολίας, μια τέλεια βολή, αλλά κυρίως αυτά που χάσαμε. Πάμε λοιπόν να δούμε τα πρέπει και τα μη στο ψάρεμα της καχύποπτης και ακριβοθώρητης ροζ κυρίας, αλλά μέσα από πραγματικά περιστατικά, να μην γινόμαστε και βαρετοί, ε;

ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΒΟΛΗ (ΕΥΤΥΧΩΣ!)

Θέλω να πάω ψάρεμα! Λόγω διαφόρων συγκυριών - ευχάριστων και δυσάρεστων - είναι το πρώτο καλοκαίρι που έχει πάει 21 Ιουνίου και ακόμα δεν έχω βραχεί, εδώ και δεκαετίες. Δεν χάνω και τίποτα, μου λένε οι εν όπλοις αδελφοί, αν κι έχει ψάρια τα νερά είναι κρύα και δεν έρχονται με την καμία... Αλλά δεν γίνεται, πρέπει να βυθιστώ στην υγρή μπλε αγκαλιά και να αφήσω την στεριά και τα προβλήματά της πίσω μου. Το απόγευμα με βρίσκει να ετοιμάζομαι κάτω από τα περίεργα ή αδιάφορα βλέμματα των θαμώνων παρακείμενου παραλιακού καφενείου. Tο πρόγραμμα έχει σήμερα κολυμπητό, να γυμνάσουμε και τα ποδαράκια μας...

Το χαλαρό, μπορείς να το πεις και ζέσταμα, κολύμπι μέχρι τον πρώτο κάβο αποφέρει τον πρώτο μεζέ, ένα καλό χταπόδι, αλλά η πρώτη αποχή που επισκέπτομαι είναι σκέτη απογοήτευση. Κίνηση καμία από συναγρίδες ή κάτι άλλο αξιόλογο, μόνο λίγοι σαργοί με παρατηρούν από μακριά για λίγο πριν χαθούν στα παγωμένα βάθη. Οι σκάροι έχουν κάνει κατάληψη στα ρηχά - να δεις που σε λίγα χρόνια μόνο τέτοιους και λιονταρόψαρα θα χτυπάμε - και ευτυχώς που είναι και πεντανόστιμοι και το τραπέζι θα βγει με συνοπτικές διαδικασίες. Μετά από αρκετή ώρα και χωρίς να έχω δει κάτι καλό αποφασίζω να επιστρέψω, αλλά περνώντας πάνω από παλιό και καλό και κυρίως ρηχό πόστο αποφασίζω να κάνω δυο βουτιές.

Στο πρώτο καρτέρι και προς το τέλος της άπνοιας ένα καλό, μοναχικό ψάρι έρχεται από πίσω μου, από τα ακόμα ρηχότερα και δεξιά μου και φεύγει προς τα βαθιά. Στην επόμενη βουτιά τηρούνται όλα όσα έμαθα τόσα χρόνια. Καλή χαλάρωση, αθόρυβη και διαγώνια προς το πόστο που ήδη έχει επιλεγεί, σύρσιμο με το χέρι τα τελευταία μέτρα, προσοχή να μην εξέχει το όπλο από το καρτέρι και πράγματι, μετά από λίγα δευτερόλεπτα αναμονής το ψάρι εμφανίζεται αλλά κρατά αποστάσεις. Δοκιμάζω λαρυγγισμό αλλά μάλλον ενοχλείται, τον κράχτη ψαριών τον έχω αφήσει σπίτι, αφού οι Λέσβιες (προσοχή στον τόνο) συναγρίδες δεν φαίνονται να μασάνε όπως οι Ιταλίδες συνάδελφοί τους... και θυμάμαι ένα παλιό κόλπο. Δοκιμάζω να ξύσω τον βράχο με το ελεύθερο χέρι. Αυτό είναι: σκέτη μαγεία! Το ψάρι έρχεται λίγο, σταματάει, ξανά ξύσιμο και ξαναέρχεται. Το σκηνικό επαναλήφθηκε τέσσερις φορές με τη συναγρίδα να σταματά και να ξαναέρχεται ισάριθμες φορές και στο τέλος στάθηκε σε απόσταση βολής, ακινητοποιήθηκε δηλαδή κοιτώντας με όλη την απορία να αντανακλάται στο χρυσαφένιο της βλέμμα. Το θέαμα ήταν πραγματικά αστείο, αλλά έπρεπε να ρίξω και κάποια στιγμή και να ανέβω για αέρα. Η βολή έγινε, το όπλο ήταν στο παρθενικό του ψάρεμα, είχε έρθει από την Κρήτη από καλό και γνωστό ψαρά. Το είχα στήσει με βάση την εμπειρία μου βάσει μήκους όπλισης, συντελεστή ελαστικών και βάρους βέργας, αλλά δεν το είχα δοκιμάσει (λάθος 1) και δεν το είχα ελέγξει σχολαστικά μετά την παραλαβή (λάθος 2).

Το ψάρι έμεινε στον τόπο καθώς το τελευταίο πράγμα που του πέρασε από το μυαλό ήταν μια εφτάρα βέργα, μήκους 160 εκατοστών και πήγα να ανέβω αφήνοντας μουλινέ. Αμ δε! Στην μεταφορά κάπου το όπλο είχε χτυπηθεί και στράβωσε ο μοχλός με αποτέλεσμα να βρίσκει στην βάση του τυμπάνου και να μην μπορεί να περιστραφεί. Άφησα το όπλο και ανέβηκα, θα το έκανα ακόμα κι αν το ψάρι ζούσε και τράβαγε δηλαδή, για να το μαζέψω μετά. Ευτυχώς που μια τέλεια βολή με γλύτωσε από περιπέτειες και στην έξοδο πλέον από το γειτονικό καφενείο δεν υπήρχαν αδιάφορα βλέμματα, αλλά ίσως ενδόμυχες σκέψεις για το μέγεθος... της τύχης μου. Που να ήξεραν πόσο δίκιο είχαν.

ΤΟ ΦΤΕΡΑΚΙ ΤΗΣ ΒΕΡΓΑΣ

Είμαι πάνω από το κεφάλι ξέρας αγαπημένης και πολυψαρεμένης. Οι προηγούμενες σκάντζες με την βάρκα δεν έχουν αποδώσει τα αναμενόμενα. Οι κλασσικοί σκάροι και καμπόσα άσπρα, ψάρι της προκοπής πουθενά, τα νερά ψυγείο πάλι. Στα 10 μέτρα το κρύο εντείνεται κι άλλο, νομίζεις πως σου βάζουνε παγάκια στην στολή. Γνωρίζω πως δεν έχει νόημα να επιμείνω και πολύ, 2-3 καρτέρια στα πιο ρηχά σημεία μήπως και εμφανιστεί κάτι. Κρατάω όπλο ισπανικό, το μοναδικό της συλλογής μου, που ήρθε πακέτο με οκτάρα που την θεωρώ κάπως αργή για συναγρίδες - εκτός αν εκτοξεύεται από πολύσπαστο - και άρα την έχω αλλάξει με εφταμισάρα (τέτοια παραχώρηση) που ψωνίστηκε από γνωστή σελίδα αγοραπωλησιών στο facebook και από τώρα σας λέω πως έχω σκοπό να καταπιαστώ σε επόμενο άρθρο, με κάτι νόστιμα που μου τύχανε μέσα από τέτοιες συναλλαγές.

Το λοιπόν, η εφταμισάρα που λέγαμε είχε το φτεράκι από πάνω κι εγώ το ήθελα από κάτω γιατί έχει λιγότερη πτώση στην μακρινές βολές, οπότε το άλλαξα και πείρο έβαλα από κλασσική συρμάτινη καμπάνα - έχω κρατήσει κάποιες από τα παλιά χρόνια για αυτή τη δουλειά... Και πάλι ένα καλό ψάρι και πάλι μόνο του ήρθε στο πιο ρηχό σημείο της ξέρας την ώρα που ο ήλιος έπεφτε στο νερό για να πεθάνει. Η βολή έγινε στα μούτρα, το ψάρι έστριψε ελάχιστα και η βέργα το βρήκε κάτω από το δεξί μάτι για να βγει από τα βράγχια της άλλης πλευράς. Περασμένο στο σχοινί και ολοζώντανο έτρεξε πάνω από το ρηχό πλάτωμα κι έπεσε με φόρα από την άλλη, στα βαθιά, για να μπλέξει κάπου το σχοινί και να σταματήσει. Φώναξα το ζευγάρι για να δευτερώσει και δεν τράβηξα καθόλου το σχοινί του μουλινέ, καθώς μου ήρθε φλασιά πως τη στιγμή που τοποθετούσα το λαστιχάκι στο φτερό της βέργας (ώστε να παραμένει κλειστό πριν τη βολή) σαν να έπαιζε παραπάνω από το κανονικό... Βρε λες; Πράγματι, το δευτέρωμα έγινε, το ψάρι ήρθε στην επιφάνεια και εκεί θαυμάσαμε τα υπέροχα χρώματά της με φόντο τον ήλιο, που έδυε καθώς και το φτεράκι που είχε βγεί από την μια πλευρά από τον πείρο και κρατιότανε μόνο από την άλλη...

ΤΟ ΣΟΥΠΕΡ ΣΧΟΙΝΑΚΙ

Επειδή είμαι και μελετηρό παιδί, το μάτι μου είχε πέσει σε ένα σχοινάκι ιταλικής προέλευσης (αυτοί οι Ιταλοί είναι μεγάλα μαμούνια τελικά) όπου προτεινόταν για αντικατάσταση της πετονιάς στα ψαροντούφεκα, καθώς σε μικρότερη διάμετρο προσέφερε πολύ μεγαλύτερο βάρος έλξης και μάλιστα είχα δει και σχετικό βιντεάκι όπου άντεξε και στην τριβή πολύ περισσότερο. Φάνταζε λοιπόν σαν ιδανικό αλλά α) δεν υπήρχε στην ελληνική αγορά, πρόβλημα το οποίο λύθηκε γρήγορα και β) όταν δοκιμάστηκε έμπλεκε μετά την βολή πολύ πιο εύκολα από τις κοινές πετονιές που χρησιμοποιούμε οι περισσότεροι. Κι αυτό το πρόβλημα λύθηκε εύκολα, καθώς χρησιμοποίησα μόνο στο δέσιμο της βέργας το σχοινάκι και από εκεί και πέρα κλασσική πετονιά.

Βουρ για ψάρεμα λοιπόν, κολυμπητό σε πολύ πονηρό μέρος και φυσικά ρηχό αφού τα νερά δεν εννοούσαν να ζεσταθούν. Πολύ νωρίς το πρωί λοιπόν και προτού ο βορειοδυτικός που θα έβγαινε αργότερα φέρει ακόμα πιο ψυχρό νερό μαζί του βρέθηκα σε μια όαση. Λαβράκια, σαργοί, σκάροι κλασσικά και αφού το φαί είχε βγει και με το παραπάνω στο πρώτο μισάωρο είπα να κάνω κι ένα καρτέρι λίγο πιο βαθιά που κάνει μια ομαλή αποχή. Κι έπεσα εκεί αναζητώντας τους μεγάλους σαργούς που πριν τους είχα μειώσει το κοπάδι κατά έναν παππού και περίμενα... και δεν εμφανιζότανε... και σκεφτόμουν. Γιατί εδώ δεν έχω δει ποτέ συναγρίδες παρά μόνο 100 μέτρα πιο δεξιά... και είδα!

Ήρθαν 2 ψάρια δίκιλα από τα βαθιά και κοπάνισα το ένα κέντρο και μέχρι να ανέβω έμπλεξε το ρημάδι τη βέργα κάτω και το σούπερ σχοινάκι κόπηκε σαν λάχανο από ένα πολύ ταπεινό γρέζι που προφανώς υπήρχε στην τρύπα από τα καρχαριάκι... Τη βέργα την βρήκα αλλά το ψάρι όχι, δυστυχώς. Το λάθος εδώ ήταν ότι έδωσα πολύ σημασία στα χαρακτηριστικά του σχοινιού και παρέβλεψα την στάνταρ διαδικασία του γυαλίσματος της τρύπας απ' όπου θα περάσει η πετονιά. Οπότε σήμερα αγόρασα φρέσκια σμυριδαλοιφή και σας αποχαιρετώ γιατί έχω τρίψιμο!

 Υ.Γ.   Λάθη γίνονται από όλους έμπειρους και αρχάριους, μην κοιτάτε που σπάνια τα παραδεχόμαστε δημόσια. Είναι κρίμα μια άρτια τεχνικά κατάδυση, να προδοθεί από μια αμέλεια στον εξοπλισμό και να χαθεί ένα ψάρι ή κάτι πολύ σπουδαιότερο!

Καλές αναδύσεις και καλές επιστροφές σε όλους!