Περιοδικό Βυθός : Ιστορίες

Η μια βουτιά δεχόταν την άλλη. Το ένα συρτό κατέβασμα στην πρώτη αποχή υποδεχόταν το άλλο, κι αν εξαιρέσεις μια ευκαιρία που έχασε για να πιάσει ψάρι, ο άλλος χρόνος πέρασε χωρίς να συναντήσει κάτι καλό. Σε μια κατάδυση, όταν έφτασε στο βυθό, αντίκρισε μπροστά του μια μεγάλη πέτρα. Καθώς είναι δεξιόχειρας, πάντα έσκαγε μύτη να δει κρυφά, τι κρύβεται πίσω από ένα βράχο, από την δεξιά μεριά, γιατί έτσι μπορεί να μετακινεί το όπλο αθέατο από το ψάρι. Το ήξερε πως από την αριστερή μεριά, η κίνηση του όπλου, ώστε να έρθει σε θέση βολής, είναι πιο δύσκολη και άβολη. Παρόλα αυτά ενέργησε λάθος, και το λάθος αυτό του στοίχισε ένα ωραίο μαυρόψαρο, ένα ροφό, που τόσο πολύ ήθελε. Τσιγκουνεύτηκε την άπνοια του και αντί να προχωρήσει έρποντας προς την δεξιά μεριά, κατευθύνθηκε στην αριστερή που ήταν πιο κοντά του. Σχεδόν στο μέσον του βράχου από την πίσω μεριά, «ίπταται» λίγα εκατοστά από τον πυθμένα, ένας ροφός κοιτώντας προς το πέλαγος, περιτριγυρισμένος από ένα κοπάδι με καλογρίτσες.

Διαβάστε το πρώτο άρθρο του ΝΙΚΟΥ ΚΑΜΠΑΝΗ στο ΒΥΘΟ το 1994.

Η πρώτη φορά με τη συναγρίδα δεν διαφέρει σε τίποτα, από την πρώτη φορά με γυναίκα. Ή που δεν θα προλάβεις καλά-καλά να ευχαριστηθείς, ή που θα τρακαριστείς και δε θα κάνεις τίποτα, ή που θα σε παρατήσει πάνω στο καλύτερο, ή τέλος που θα σου μείνει αξέχαστη όσο ζεις!

Μια βδομάδα θα χαιρόμουν τους κρητικούς βυθούς, πρώτη φορά θα βρισκόμουν σε αυτούς, μιας και το πρόγραμμα έλεγε μονάχα ένα πράγμα, ψάρεμα!

Τέσσερις το πρωί στριφογύριζα στο κάθισμα μου προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο. Μάταια. Στον αέρα πλανιόταν η οσμή αρώματος ανακατεμένη με ιδρώτα και κλεισούρα. Τα αυτιά μου τρύπαγαν απόμακρες φωνές από την τηλεόραση, κλάματα μωρού και η άγρια σχεδόν χωρίς βογγητό αναπνοή του διπλανού.
Σηκώθηκα. Είχα ανάγκη από καθαρό αέρα. Βγήκα στο κατάστρωμα του τεράστιου πλοίου. Η αίσθηση της θαλάσσιας αύρας, ανακατεμένη με αρμύρα λειτούργησαν καθαρτικά στο πνεύμα μου. Έγειρα στην κουπαστή προσπαθώντας στο βαθύ σκοτάδι να διακρίνω τον αφρό της αγαπημένης μου, εννέα καταστρώματα πιο κάτω. Φώτα αχνοφάνηκαν στο βάθος του κρητικού πελάγους και οι σκέψεις μου πέταξαν πιο γρήγορα από τα 30 σχεδόν μίλια του πλοίου.

Ψαρεύω ώρα τώρα. Βρίσκομαι σε ένα πονηρό κομμάτι ιδανικό για ρηχό συρτό καρτέρι. Είχα πολύ καιρό να το επισκεφτώ, είχα γενικότερα καιρό να ψαρέψω άρα και να φάω ψάρι. Οι πρώτες ευμεγέθεις μπάφες το διαπίστωσαν με επώδυνο τρόπο. Την πρώτη την τουφέκισα ενώ ακόμη μασουλούσε παρέα με τη φίλη της κάτι από ένα χαμηλό βραχάκι. Τις είχα δει στιγμές νωρίτερα ενώ καρτέρευα, να βοσκάνε λίγα μέτρα πιο εκεί. Λουφάξα και παρατήρησα για λίγο την πορεία του ανενόχλητου τσιμπολογήματός τους. Με το που χάθηκαν πίσω από ένα βράχο, κινήθηκα αργά προς το μέρος τους, ωθούμενος μόνο από το ελεύθερο χέρι. Το άλλο έστρεψε το όπλο κατά πάνω τους και ετοιμάστηκε για βολή. Τις πλησίασα από πίσω και διαγώνια και με την υποψία στόχου πάτησα την σκανδάλη σημαδεύοντας το μάτι και λίγο πιο πίσω. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν και τώρα βρίσκεται κρεμασμένη στην ψαροβελόνα μου παρέα με μία ακόμη περίεργη που πλησίασε μαζί με το κοπάδι της να με επεξεργαστούν.