Διαβάστε το πρώτο άρθρο του ΝΙΚΟΥ ΚΑΜΠΑΝΗ στο ΒΥΘΟ το 1994
Νάτες! Χαμηλώνω τα μάτια αγνοώντας το θέαμα. Μόνο η διαίσθησή μου, μου έλεγε πως έρχονται. Νηφάλιος σηκώνω το βλέμμα, δε σκέφτομαι, δε χαίρομαι, δε λυπάμαι και κυρίως δε διαλέγω.
Η πρώτη φορά με τη συναγρίδα δεν διαφέρει σε τίποτα, από την πρώτη φορά με γυναίκα. Ή που δεν θα προλάβεις καλά-καλά να ευχαριστηθείς, ή που θα τρακαριστείς και δε θα κάνεις τίποτα, ή που θα σε παρατήσει πάνω στο καλύτερο, ή τέλος που θα σου μείνει αξέχαστη όσο ζεις!
Ήμουν στο Στρογγυλό στην Σύρο, όπως κάθε Αύγουστο, όταν πρωτοσυνάντησα το ψάρι αυτό στο περιβάλλον του. Ήμουν κρεμασμένος κάπου πάνω απ΄ τα 17 με 18 μέτρα και κοίταζα τον πάτο, προσπαθώντας να εντοπίσω το κοπάδι των τεράστιων σαργών, που έπαιζαν ελεύθεροι στην αποχή. Τίποτα... Σηκώνω το κεφάλι και σταματάω…
Ω ναι! Ήταν παντού, 25 με 30 ψάρια κρεμασμένα λες σε πετονιά, σαν χριστουγεννιάτικα στολίδια. Μου ξεράθηκε το στόμα, άπλωσα το χέρι σαν χρονιάρικο μωράκι, αλλά “παφ” οι συναγρίδες εξαφανίστηκαν.
Μουρμουρίζοντας ασυναρτησίες στον αναπνευστήρα, προσπάθησα να τα κάνω όλα σωστά. Βέβαια, τα είχα διαβάσει άλλωστε όλα. Καρτέρι πρέπει να κάνω! Βέβαια καρτέρι, αφού μου το είχε εξηγήσει κατά γράμμα ο Σάκης, μόνο που δυο φορές που το είχα επιχειρήσει δε μου άρεσε καθόλου και το παράτησα. Δένω τη σημαδούρα στο φακό, τα μπλέκω σε ένα βράχο και βουρ για καρτέρι στα 8 μέτρα με 90άρι (ολικό παρακαλώ) χωρίς μουλινέ, αλλά γεμάτος όνειρα και ελπίδα.
- Τα ψάρια έρχονται ακολουθώντας κατά μήκος την αποχή...
- Χριστέ μου είναι πολύ μεγάλα!
- Ναι, ναι, το πρώτο ξεκόβει, έρχεται φάτσα, πω πω κάτι δόντια!
- Σταμάτησε... "Καταραμένο τι με κοιτάς, έλα κοντά!"
- "Ώσπου να έρθεις εδώ θα μείνω, θα μπλαβιάσω αλλά δεν φεύγω!"
- Στρίβει να φύγει, απογοήτευση…
- Γυρίζω το βλέμμα λίγο δεξιά και τι να δω;
Δύο ψάρια 7 με 8 κιλά το καθένα στέκονται δίπλα δεξιά μου και ετοιμάζονται να ακολουθήσουν το πρώτο ψάρι που ξεμακραίνει. Η πρώτη μπαίνει στο οπτικό πεδίο, μετά μπαίνει στο πεδίο βολής. Δεν μπορεί Θεέ μου να αστοχήσω! Τώρα είσαι δικό μου!
Τη στιγμή που πατούσα την σκανδάλη ονειρεύτηκα σκηνές θριάμβου, πόζες φωτογραφικές, συγχαρητήρια φίλων και ζήλιες άλλων με τη φοβερή μου επιτυχία. Το βέλος έφυγε γοργά και βρήκε το ψάρι στο μάγουλο.
Το ψάρι ασημίσε, τουμπάρισε, τινάχτηκε άπαξ πετώντας από πάνω του την ενοχλητική βέργα, που δεν είχε εισχωρήσει πάνω από 4 εκ. στο βράγχιό του και συνέχισε κανονικά. Μόνο ψαροτουφεκάς μπορεί να συνειδητοποιήσει το αίσθημα απώλειας που με κυρίευσε τότε. Αυτό έγινε το 1990. Aπό τότε είδα πολλά... Το ζευγάρι μου, ο αμίμητος κύριος Μπίμπας και όλη η παρέα δηλαδή, κοπανάγανε τη μια βραχωμένη συναγρίδα μετά την άλλη. Ο δε Μπίμπας έκανε το χειρότερο:
- "Πήγαινε ρε φίλε να δεις τι έκανα εκεί γιατί είναι βαθιά!"
- "Τι βάρεσες;"
- "Δεν ξέρω, πρέπει να ήτανε πολύ χοντρός σηκιός. Ίσα - ίσα την πλάτη του έβλεπα, αλλά μάλλον έριξα στο γάμο του Καραγκιόζη, γιατί δε σπαρταράει τίποτα."
- Πάω κάτω και τι να δω. Η βέργα έρχεται βαριά, έχει ψάρι επάνω... Χριστέ και Απόστολε! Μια συναγρίδα, μαύρη στη ράχη, 5 κιλά.
- "Καταραμένος να είσαι Μπίμπα, με τον πόνο μου παίζεις;"
- "Φίλε σε διαβεβαιώ δεν είχα ιδέα!"
Μετά από αυτό συνειδητοποίησα ότι εγώ, πάντως, έπρεπε να δουλέψω σκληρά, για να καταφέρω να πιάσω επιτέλους μία. Αύγουστός 1994, πάλι στο Στρογγυλό στην Σύρο. Ξέκλεψα δύο μέρες από την παρέα και να ‘μαι στο νερό για το μεγάλο ραντεβού! Εκείνες και εγώ! Μόνο που τώρα είχα μακρύ όπλο με μουλινέ, πολλές ανάσες και ήμουν και θυμωμένος. Πριν φτάσω στο σημείο, είδα μία μικρή ανάμεσα σε σαργούς. Τώρα ήμουν σίγουρος ότι θα είχαμε θερμό επεισόδιο, το θέμα ήταν ποιος θα γελούσε τελευταίος...
Το πρώτο καρτέρι έγινε στα 15 μέτρα. Δεν είδα τίποτα... Το δεύτερο στα 21 μέτρα, σε μία τέτοια πέτρα που αφήνει εκτεθειμένο (χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια για να κρυφτώ) μόνο το χέρι με το όπλο και το ένα μάτι.
- "Να τες!" Χαμηλώνω τα μάτια, αγνοώντας το θέαμα.
- Μόνο η διαίσθησή μου, μου έλεγε ότι έρχονται.
Νηφάλιος, σηκώνω το βλέμμα... Δε σκέφτομαι, δε χαίρομαι, δε λυπάμαι και κυρίως δε διαλέγω! Ο τέλειος δολοφόνος, δημιούργημα της προσωπικής εμπειρίας μου, ανακατεμένης με εξωτερικές πληροφορίες και εμπειρία άλλων, από διηγήσεις και περιοδικά.
Το πάτημα της σκανδάλης έφερε τέλος στην ηρεμία. Μέχρι εκεί καλά τα πήγα! Τα υπόλοιπα όμως δε σου τα λέει κανένας... Πόλεμος σωστός, το ψάρι να τινάζεται σαν “παλινδρομικό” τραβώντας την βέργα στον πάτο προσπαθώντας να σκιστεί. Τρομοκρατημένος, προσπαθούσα να κρατήσω το ψάρι πιο ψηλά από το πυθμένα και έβλεπα - γεμάτος απόγνωση - την πληγή από τη βέργα να έχει γίνει τομή ολόκληρη.
- "Θα κρατήσει άραγε το φτερό ή θα περάσει και θα βγει;"
Έπρεπε να πάρω αέρα κρατώντας το ψάρι, που είχε αρχίσει να εξασθενεί πάνω από τον πάτο. Βγήκα για ανάσα! Δεν άφησα τον εαυτό μου να χαλαρώσει ούτε στιγμή μέχρι να την πιάσω στα χέρια μου, λυτρώνοντάς την συνάμα με το μαχαίρι.
4 κιλά! Είχε και μεγαλύτερες, αλλά τι να το κάνεις; Την πρώτη φορά ποτέ δεν τα κοιτάς αυτά, έτσι δεν είναι;