Η απουσία από την γαλανή τους τελευταίους 4 μήνες, με έκανε να νιώθω μια νοσταλγία για το ψάρεμα που είχα πολύ καιρό να νιώσω.
Φέτος η 1η Ιουνίου έπεσε Τετάρτη. Μέρα καθημερινή και δύσκολη. Tη Παρασκευή πέφτει τηλέφωνο από την παρέα. "Θα πάμε στα πελαγίσια;"
Ένα χαμόγελο χαράκτηκε στο πρόσωπό μου. Η 1η Ιουνίου μας βρίσκει στη μαρίνα. Φόρτωμα το σκάφος, ρίξιμο στο νερό, άνοιγμα GPS και πορεία προς το στίγμα.
Λίγο πριν φτάσουμε πάνω από τον τόπο, σταματάμε να ντυθούμε και να είμαστε έτοιμοι να πέσουμε στο νερό. Πάμε στο στίγμα σιγά σιγά, άγκυρα στο νερό, πέφτει η παρέα, οπλίζει και ρίχνω τα φλασερ.
Το κομμάτι όμως είναι άδειο. "Είναι νωρίς ακόμα" σκέφτομαι. Καμιά ώρα μετά περνάει μια βάρκα κάνοντας συρτή βυθού, και του λέμε μόλις δει τα ψάρια στο βυθόμετρο να μας παίξει την κόρνα. Όπως και έγινε.
Μετά από καμιά ώρα, και χωρίς να έχουμε δει λέπι, ακούμε τον ήχο της κόρνας, και σε δύο λεπτά είναι το κοπάδι από κάτω μας.
Πόσο όμορφο θέαμα και συναίσθημα. Ένα συναίσθημα θαυμασμού και έξαψης.
Τα ψάρια πολλά. Ένα κοπάδι καμία 40αρια ψάρια. Χαλαρώνοντας, ξαφνικά ακούω τον ήχο βολής. Ένας από την παρέα βάρεσε ένα ψάρι από την επιφάνεια. Λόγω του ότι η βολή ήταν στο κεφάλι, το κοπάδι δεν τρόμαξε. Θα έχουμε άλλη μια ευκαιρία...
Χαλαρώνω σωστά, και σπάω μέση. Τα βαρίδια πιο λίγα, (λόγω του ότι συνήθως κάνουμε μεσόνερες βουτιές) και με 2-3 πεδιλιές κατεβαίνω και ξεκινάω αιώρηση.
Το μεγάλο κοπάδι, έρχεται να με περιεργαστεί. Μαρκάρω με το μυαλό μου ένα ψάρι, και επικεντρώνομαι σε αυτό, προσπαθώντας να το φέρω σε βολή.
Έτσι ξεκινάει ο χορός ανάμεσα σε δύτη και ψάρι. Το ψάρι μια στρίβει να απομακρυνθεί, μια κάνει στροφή να έρθει. Δύο τρεις λαρυγγισμοί θα σπάσουν την πολλή επιφυλακτικότητά του, και θα κάνει το λάθος να μου δώσει τα πολύτιμα 2 μέτρα που μου έλειπαν για την βολή.
Η βολή γίνεται στα βράγχια του ψαριού, και το ψάρι σοκάρεται και ξεκινάει για πάτο. Κοντράρω το ψάρι αφήνοντας ελεγχόμενα το μουλινέ και αναδύομαι. Στην επιφάνεια βγαίνει μια κραυγή ανακούφισης, γιατί είχα απελπιστεί να βλέπω ένα μπλέ μονότονο φόντο. Η μάχη κρατάει λίγο. Τα ψάρια αρχές Ιουνίου είναι κουρασμένα από τον τοκετό και το ταξίδι.
Ανεβάζοντας το ψάρι παρατηρώ ότι το ένα φτεράκι έχει βγεί έξω από το βράγχι, και βουτάω επιτόπου να το ασφαλίσω με τα χέρια.
Βάζω το χέρι μου στα βράγχιά του, και με ένα χτύπημα του ψαριού, η βέργα μου σκίζει το δάκτυλο. Θέλει μεγάλη προσοχή όταν έχουμε το ψάρι στα χέρια μας με την βέργα απάνω.
Λυτρώνω το ψάρι και το θαυμάζω. Η χαρά και η ικανοποίηση απερίγραπτη. Επιτέλους μετά από 4 μήνες ψάρεμα, και με τι ψάρι!
Μετά από ώρα, ένα άλλο κοπάδι μπαίνει στο κομμάτι. Ένας από την παρέα βουτάει, ευθυγραμμίζει το όπλο με ένα ψάρι, και στρίβοντας το όπλο πατάει κατά λάθος την σκανδάλη. Η βέργα βρίσκει το ψάρι στην κοιλιά χαμηλά, και μετά από μια σύντομη μάχη το ψαρι σκίζεται.
Απογοήτευση. Το τραυματισμένο ψάρι, θα πάρει τα υπόλοιπα μακριά. Θα αργήσουν να ξαναμπούν στο κομμάτι. Οπότε αποφασίζουμε αλλαγή τόπου.
Πάμε στον άλλο τόπο, ρίχνουμε τα φλασερ στο νερό και μετά από κάνα δεκάλεπτο, βλέπω δύο άσπρες μουσούδες να ανεβαίνουν από τα βαθιά προς τα ομοιώματά μας. Μια εικόνα που θα μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου.
Το παιδί που δεν έχει πάρει ακόμα ψάρι, βουτάει. Μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος. Τα βλέπω όλα σε αργή κίνηση. Ο χορός του δύτη με τα ψάρια, η ωραία βολή με την αποσπώμενη στο σωστό χρόνο, και η μάχη ξεκινάει. Αφήνω το ζευγάρι να ευχαριστηθεί την φάση της μάχης, αλλά ξέρει ότι είμαι εκεί να επέμβω. Το ψάρι έρχεται στην επιφάνεια, το λυτρώνει και ξεκινάει το γλέντι!
Στο σκάφος έχει πειράγματα και φωτογραφίες!
Αυτό είναι το ψάρεμα!!!
Ευχαριστώ την παρέα: Χάρης Κόμης, Μπάμπης Κυδωνάκης, Σταύρος Σωπασουδάκης.