Περιοδικό Βυθός : Ψαρότοποι

Η μητέρα του Σταύρου μας είχε όλα τα καλούδια και το πρωινό κόντεψε να γίνει μεσημεριανό, ενώ κοίταγα με απορία τον τελευταίο να καταβροχθίζει στις εφτά το πρωί μετά από ολονύκτιο ταξίδι κάτι μεταξύ χωριάτικου λουκάνικου και γαρδούμπας. Το κατάλαβε και απολογήθηκε σαν μικρό παιδί ότι είχε ένα ολόκληρο χρόνο για να τα γευτεί. Βγήκα στην μικρή βεραντούλα και ακριβώς στις εφτάμιση, ούτε ένα λεπτό παραπάνω ή παρακάτω φάνηκε το κόκκινο αυτοκίνητο - κλούβα και πίσω από το τζάμι η φιγούρα του Μανώλη. Τον αναγνώρισα αμέσως. Θα τον αναγνώριζα παντού, τόσο επίμονα που είχα μελετήσει τις φωτογραφίες του, προσπαθώντας από τις γραμμές του προσώπου να μαντέψω ή να καταλάβω κάτι περισσότερο για αυτόν.

Επιτέλους έφτασε το φθινόπωρο. Για πολλούς η καλύτερη εποχή για ψαροτούφεκο για αρκετούς λόγους. Τα μελτέμια φεύγουν εμείς είμαστε στα ντουζένια μας από τις βουτιές του καλοκαιριού… (λέμε τώρα) και το κυριότερο… οοοοοόλοι οι σκαφάτοι της π@#$%ς πάνε σπίτια τους κι έτσι δεν κινδυνεύουμε πλέον να μας κόψουν μουρέλα. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι κίνδυνοι. Παρακάτω θα δούμε μερικά σφάλματα που κάνουμε εμείς οι ίδιοι με τον εξοπλισμό μας. Μην ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε ξένο περιβάλλον κι όσο εμπειρία κι αν έχουμε δεν αρκεί, για να πούμε ότι τα ξέρουμε όλα. Η θάλασσα είναι σχολείο και κάθε μέρα μας διδάσκει και κάτι νέο. Γι αυτό λοιπόν θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί.

Θα αναφερθούμε σε ένα ψάρι που όλοι οι ψαροκυνηγοί σχεδόν ονειρεύονται να πιάσουν. Είναι ένα ψάρι που στοιχειώνει τα όνειρα μας και που θεωρείται ψάρι τρόπαιο. Αυτό δεν είναι άλλο από τον «βασιλιά» ροφό. Η επιστημονική του ονομασία είναι epinephelus marginatus και ανήκει στην οικογένεια των σερανιδών. Τον συναντάμε σε βάθος έως 300 μέτρα και στις ελληνικές θάλασσες το βάρος του μπορεί να ξεπεράσει τα 25 κιλά.