Η βροχή χτυπάει το ύφασμα της ευτυχώς αδιάβροχης σκηνής και δεν με αφήνει να κοιμηθώ. Ακόμα και να μην έβρεχε πάλι θα δυσκολευόμουν, αυτή τη φορά το jet lag με κράτησε περισσότερο απ' ότι συνήθως. Ίσως να φταίει ότι είχα καιρό να ταξιδέψω στο Εξωτερικό, ίσως να μεγαλώνω. Δεν πειράζει, όλα καλά, todos bien, που λένε και οι Μεξικάνοι... Ο Ειρηνικός, 100 μέτρα πιο πέρα, συνεχίζει να παίζει ένα μονότονο ακομπανιαμέντο, με το αιώνιο σουέλ του να χτυπά την αμμώδη παραλία...