Πάει καιρός που θυμόμουν τα ξαδέρφια μου αμούστακα με την τρελά της νιότης να βουτάνε στα δροσερά νερά του Θρακικού, κάτω από το εξοχικό του θείου μας στα Δίκελλα Μεσημβρίας. Θυμάμαι όμως τόσο ζωντανά την κάθε λεπτομέρεια από τα παιδικά μου χρόνια και αυτό που με κάνει να χαμογελάω, είναι πως είχαν μεγάλη δόση αλμύρας, που συνεχίζει να καλύπτει τα κενά της θαλασσινής μου ύπαρξης ακόμα και τώρα στα τριάντα μου χρόνια.