Ένα όπλο 75 εκατοστών συνήθως αρκεί για την σύλληψη της στήρας.
Από την πρώτη συναντησή μου με το συγκεκριμένο θήραμα θυμάμαι πως εύκολα κατανόησα την κίνηση - συμπεριφορά του, ούτως ώστε να μπορέσω να έχω αρκετά σύντομα, επιτυχίες στην συλληψή του εντός και εκτός τρύπας. Πραγματικά, το ψάρι αυτό δεν χρειάζεται και την τεράστια εμπειρία για να έρθει στην επιφάνεια. Ειδικά όταν πρόκειται για χτυπήματα εντός του θαλαμιού του...
Όπλα
Οι στήρες δεν χρειάζονται ιδιαίτερη δύναμη για να τις ξετρυπήσει η βέργα ταϊτής. Ένα μονολάστιχο τουφέκι με λεπτή βέργα (6,3-6,5) και ελαφρύ για να στρίβει εύκολα, με μήκος κάνης από 60 εως 110 εκατοστά είναι υπέραρκετο για να τις πιάσουμε. Ιδιαίτερη σημασία πιστεύω πρέπει να δώσουμε στο κολύμπι της και στην περιέργεια που έχει έμφυτη για να τη προσεγγίσουμε καλύτερα και να καταφέρουμε να την φέρουμε στην επιφάνεια.
Πάμε λοιπόν να δούμε μερικά βασικά πράγματα για αυτό.
Τα μεγάλα άτομα του είδους θα τα συναντήσουμε ως επί το πλείστον σε μεγάλα βάθη!
Κίνηση στις αποχές
Οι αποχές είναι τα σημεία όπου η κλίση του ίδιου του βυθού αλλάζει απότομα με φορά προς τα βαθειά (συνήθως), αλλάζοντας την ισοβαθή του πάτου δραματικά με αρκετές μοίρες κλίση π.χ. από εκεί που το βάθος είναι 16 μ. ξαφνικά κόβεται και πέφτει δημιουργώντας ένα σκαλοπάτι στα 22μ. Στα σημεία αυτά λοιπόν η στήρα κινείται αιωρούμενη συνήθως κοντά στις κάθετες ή οριζόντιες σχισμές του σκαλοπατιού που έχει δημιουργήσει ο πέτρινος όγκος της αποχής. Ένα σύντομο καρτέρι στην άκρη του κοψίματος και μια κλεφτή ματιά προς τα κάτω θα μας αποκαλύψει πολλές φορές τις στήρες που κάθονται εκεί. Μια προσεχτική έξοδος με προτεταμένο το όπλο και ανάλαφρες-ήρεμες πεδιλιές, θα μας φέρουν πιο κοντά (όσο πρέπει) για να φέρουμε σε απόσταση βολής το ψάρι.
Πολλές φορές εάν είμαστε αρκετά κοντά στο θήραμα, αλλά δεν προλάβουμε να του ρίξουμε επειδή το όπλο κοιτάει αλλού, το ψάρι θα χωθεί σχεδόν αμέσως στην κοντινότερη σχισμή. Το σωστό εδώ είναι να μαρκάρουμε την σχισμή με ένα σημαδευτήρι φορητό απ’ έξω ακριβώς. Μπορεί κάλλιστα να έχει άλλες 50 παρόμοιες σχισμές η αποχή και πολύ απλά να χάσουμε το θαλάμι. Η επίσκεψη «κατ’ οίκον» θα γίνει το πολύ με 90αρι όπλο αν και προσωπικά προτιμώ ένα 75αρι με 5αινα, εργαλείο το οποίο θα μας βοηθήσει να μετακινήσουμε το χτυπημένο ψάρι πολύ εύκολα προς όποια κατεύθυνση θέλουμε και να το πάρουμε γιατί όχι και στην ίδια βουτιά.
Στους αγώνες υποβρύχιας αλιείας η στήρα είναι συνηθισμένο «έπαθλο».
Αμμόφρυδα
Τα αμμόφρυδα πιστεύω πως είναι τα αγαπημένα σημεία των περισσοτέρων που ψάχνουν την στήρα. Κατασκευασμένα από το υπέδαφος του βυθού (ασβεστολιθικό πέτρωμα κυρίως) σε ισοβαθή σημεία και σκαμμένα από τα ίδια τα ψάρια, συνήθως φιλοξενούν και σφυρίδες μαζί με τις στήρες ίσως και κάποια μουγγριά με βαλλιστές. Το βασικό που πρέπει να προσέξουμε είναι να μπορέσουμε να ξαναβρούμε το θαλάμι σε σχήμα φρυδιού, διότι συνήθως τα αμμόφρυδα μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους. Το πλησίασμα από το πλάι είναι η «κίνηση κλειδί» για να ξεμυτίσουν τα χείλια του ψαριού το οποίο μπορεί να είναι και μια σφυρίδα, ούτως ώστε να του καταφέρουμε μια βολή σωστή. Συνήθως ένα όπλο 75-82 εκατοστά αρκεί. Πλάκες στην άμμο ή σε μασίφ πέτρωμα.
Οι χαμηλές πλάκες ύψους 10-20 εκατοστών από τον πυθμένα είναι η καταδίκη της στήρας. Εννιά στις δέκα φορές το ψάρι που θα χωθεί εκεί, λόγω του ότι υπάρχουν αρκετά ανοίγματα περιμετρικά της πλάκας, όλο και κάπου θα το εντοπίσουμε και μάλιστα πολύ εύκολα, διότι εισχωρεί και αρκετό ηλιακό φώς από τα ανοίγματα τα ίδια. Ανάλογα με το εμβαδό της πλάκας, διαλέγουμε και το κατάλληλο όπλο, αλλά χωρίς υπερβολές πάντα. Οι πλάκες αποτελούνται δομικά από πολύ σκληρή πέτρα, μια βέργα λοιπόν, που θα φύγει από ένα μακρύ διλάστιχο για να ξετρυπήσει μια ΑΚΙΝΗΤΗ στήρα βάρους 2,5 κιλών στο ένα μέτρο από την μύτη είναι υπερβολή. Θα γίνει η μύτη σαν το γεράκι της Μάλτας και θα κλαίμε. Δεν χρειάζονται αυτά τα όπλα σε τέτοιου είδους θηράματα, συνήθως όταν χάνονται στήρες είναι γιατί το φτερό δεν είναι φτιαγμένο σωστά, ακούστε με…
Πεντάαινα και στήρα, ο συνδυασμός του έμπειρου ψαροκυνηγού...
Πηγάδια στην άμμο - βούρκο
Δύσκολα τα πράγματα εδώ με την θολούρα που συντροφεύει πυκνά συχνά τα θαλάσσια πηγάδια του βυθού. Εάν μπούνε τα ψάρια όταν μας δούνε να καταδυόμαστε κόβουμε την βουτιά αμέσως και αφήνουμε να περάσουν γύρω στα 10 λεπτά. Με αυτόν τον τρόπο εάν (και το τονίζω) εάν το ψάρι ή τα ψάρια που «καρφώθηκαν» στο πηγάδι δεν μπήκαν με ταχύτητα, τότε ίσως να δούμε κάποια μουσούδα για να ρίξουμε. Το πλησίασμα σιγά-σιγά και ξεμυτίζοντας στα χείλια του πηγαδιού με ένα 60αρι πανίσχυρο ή 75αρι αν η τρύπα είναι μεγάλη, πιστεύω πώς είναι ότι καλύτερο. Το μόνο που θα πρέπει να τονίσω όσον αφορά το όπλο (όταν μιλάμε για κλειστή κεφαλή) είναι πως πρέπει η βέργα να έχει το ιδανικό μήκος για τέτοιου είδους βολές, με το όπλο δηλαδή τραβηγμένο λίγο πίσω με τον σωλήνα, παράλληλο στο πλάι της μάσκας. Αυτό το τουφέκι θα φορέσει βέργα με μήκος 40 εκατοστά παραπάνω από όσο έχει ο σωλήνας π.χ. 60αρι-100 εκ., 70αρι-110 εκ και πάει λέγοντας...
Τώρα, εάν γνωρίζουμε το πηγάδι και το βάθος επιτρέπει ένα συρτό καρτέρι προς αυτό, τότε κάνουμε την βουτιά μας με όπλο τουλάχιστον 110 εκατοστά και πάνω, πιο μακριά από το πηγάδι δίχως να έχουμε περάσει από πάνω πιο πριν (έστω και στην επιφάνεια με ήλιο μέσα στο καταμεσήμερο). Το ψάρι που θα ξεμυτίσει πρώτο πρέπει να τουφεκιστεί άμεσα, διότι σπάνια θα έχουμε δεύτερη ευκαιρία. Γενικότερα στο ψαροτούφεκο αυτό που θα βοηθήσει τον καθένα από εσάς να συλλαμβάνετε διάφορα ψάρια με επιτυχία, είναι η σωστή ανάλυση των γεγονότων που οδήγησαν σε μια αποτυχία. Ο εξοπλισμός; Η τεχνική; Ο ενθουσιασμός; Η αυπνία; Το λάθος έρμα; Υπάρχουν πραγματικά τόσοι πολλοί παράγοντες που μπορούν να οδηγήσουν στην αποτυχία που πραγματικά θα χρειαζόμουν 20 άρθρα ολόκληρα για να τα γράψω.
Kαλές αναδύσεις εύχομαι σε όλους!