Περιοδικό Βυθός : Λαβράκι

Χωρίς να ξέρεις το πώς και το γιατί παρασυρόμενος από το πάθος της πρώτης αγάπης, της πρώτης επαφής, θα κυνηγήσεις στην άμμο και στο φύκι προσπαθώντας να στριμώξεις κάποια μουρμούρα ή κάποιο κεφαλόπουλο στην καλύτερη. Γρήγορα όμως καθώς θα γίνεσαι ολοένα και καλύτερος θα αναζητήσεις άλλους πιο «φαντεζί» βυθούς. Θα ψάξεις την πέτρα, το θαλάμι και το βάθος αναζητώντας καλύτερα και μεγαλύτερα θηράματα. Η αλήθεια είναι ότι μετά από χρόνια όμως θα ξαναγυρίσεις στην αμμοφυκιάδα, είτε υποψιασμένος, είτε κατά τύχη για να βρεις τους θαμμένους θησαυρούς της

Το υποβρύχιο κυνήγι συνεχίζεται και τον χειμώνα… δεν πρέπει το κρύο και οι δύσκολες καιρικές συνθήκες της εποχής αυτής να μας κρατήσουν μακριά από την θάλασσα, γιατί κάθε εποχή έχει τα δικά της κρυμμένα μυστικά που ένας ολοκληρωμένος υποβρύχιος κυνηγός θα πρέπει να γνωρίζει. Η ηρεμία που βγάζει η φύση είναι ένας σοβαρός λόγος για να αφήσουμε την ζεστασιά του σπιτιού και να αναζητήσουμε αυτή την ξεχωριστή επαφή που θα μας απομακρύνει για λίγο από τον πολιτισμό, αλλά κανείς μας δεν θα άφηνε το πάπλωμα του μόνο για λίγες μοναχικές στιγμές στην ύπαιθρο αν δεν υπήρχε και ένας σοβαρός καταλύτης, μια σπίθα δηλαδή που θα άναβε στην καρδιά και θα ήταν ικανή να την ζεστάνει και να διαστείλει την κόρα του ματιού μας, χωρίς καν να χρειαστεί καφές…

Τα πράγματα φορτώθηκαν από το προηγούμενο απόγευμα στο αμάξι και κάθε ένα πήρε την θέση του όπως τόσες και τόσες φορές, με μια μορφή ιεροτελεστίας, που με τα χρόνια αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα σε κάθε έναν από εμάς. Τις τελευταίες μέρες ο καιρός είχε αλλάξει και η φθινοπωρινή μουντάδα σε συνδυασμό με το ψιλόβροχο μίλαγε μέσα μου… Τέτοια εποχή στο κατώφλι του χειμώνα με ίδιες ακριβώς συνθήκες έχω πάρει πολλά όμορφα ψάρια του είδους και μάλιστα τα μεγαλύτερα μου…

Υπάρχουν ψάρια στα ρηχά; Μπορούμε ακόμα και μέσα στο καλοκαίρι να φέρουμε όμορφα θηράματα στα χέρια μας, χωρίς να χρειάζεται να ψαρέψουμε βαθιά; Κάποτε στα ξεκινήματα μου και όπως έχω ξαναγράψει και σε παλαιότερο άρθρο, παρασυρόμενος από την τάση της εποχής θεωρούσα το ρηχό κυνήγι καταδικασμένο και προσπαθούσα να ψαρεύω και εγώ όσο το δυνατόν βαθύτερα.

Στις αρχές του Δεκέμβρη και με το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δένδρου τα πρώτα χοντρά κρύα ήρθαν στην Αττική συνοδευόμενα από έντονες βροχοπτώσεις. Δίπλα στο τζάκι λοιπόν και με το τάμπλετ συντροφιά, άρχισα να ψάχνω στο google maps, τα μέρη που θα μας επέτρεπαν να ψαρέψουμε μαζί με το λαβρακοπαρεάκι μου τον Κώστα και τον Μάνο. Δίδυμο πιστό που ψαρεύουμε μαζί αρκετά χρόνια και που αντέχουν και αυτοί όπως και εγώ την αψαριά, τις άγριες συνθήκες και τις ατελείωτες σκάτζες...