-Καλή μου το ξέρεις ότι λόγω της βάπτισης φέτος θα χάσουμε τις διακοπές;
-Γιατί θα τις χάσουμε;
-Ε πότε θα ετοιμαστούμε;
-Τι λες καλέ μου; Δεν γίνεται να χάσουμε τις διακοπές. Θα τα αναλάβω εγώ, θα είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους. Διακοπές θα πάμε. Τέλος!
-Και ο μικρός;
-Τι ο μικρός;
-Ποιός θα τον κρατάει;
-Θα έρθει μαζί και η μητέρα μου να τον κρατάει και τις μέρες που δεν θα κυνηγάς, θα τον έχεις εσύ!
-Και εγώ δηλαδή δεν θα ψαρέψω;
-Ε θες και κυνήγι, θέλεις και ψάρεμα; Ασε θα βγάλω εγώ ψάρια. Το πολύ πολύ να έρθεις να μας κάνεις τον βαρκάρη κάποιες μέρες.

Η ιστορία λέει πως αν σιωπήσει σε ένα τέτοιο κομβικό σημείο έχω κερδίσει... και ο Γιάννης σιώπησε... Μα ήταν δυνατόν να χάσουμε τις διακοπές μας, λόγω βάπτισης; Α παπαπαπα δεν γίνονται αυτά. Πώς το λένε; πως όταν οι άνθρωποι γίνονται γονείς σοβαρεύουν ε; Ναι καλά... καλό Πάσχα... Και περιορίζουν τα χόμπυ τους ε; Και καλά Χριστούγεννα...

Αυτό όμως δεν ήταν διακοπές, ήταν μετακόμιση κανονική. Δύο αυτοκίνητα, ένα φουσκωτό, ένας καταψύκτης, πέντε σκυλιά, εξοπλισμός για έναν κυνηγό και τέσσερις ψαροκυνηγούς και ότι χρειάζεται ένα μωρό έντεκα μηνών για δυο εβδομάδες. Συν πέντε ενήλικες και ένα μωρό!

Και οι ετοιμασίες να γίνονται παράλληλα με την βάπτιση.

Είπατε τίποτα;
-Ευτυχία έγραψες τα ονόματα για τα τραπέζια;
-Μαμά άσε με, έχω άλλες δουλειές. Γιάννη δύο τριάρες και μία πεντάρα θέλω μαζί!
-Τα δώρα για τα παιδάκια πότε θα τα φτιάξεις;
-Δεν ξέρω μαμά, όταν προλάβω. Γιάννη θέλω καινούρια λάστιχα στον κύριο Στέλιο! (το όπλο μου) και τσέκαρε τα εφεδρικά!

Μεγαλύτερο άγχος είχα να μην ξεχάσω κάτι για το ταξίδι, παρά για το μυστήριο. Στο σπίτι χάος. Από τη μία τα κουτιά με τις μπομπονιέρες και από την άλλη οι στολές. Και το καλύτερο; Με έβαλαν και να τους μαγειρέψω φαγητά που τους αρέσουν για να τα πάρουμε μαζί!

-Μα καλά δεν έχουν σουφλέ στο νησί;
-Σαν το δικό σου δεν είναι! Και αυτές τις χοιρινές μπουκιές με τις χιλοπίτες, μετά το ψάρεμα θα είναι ότι πρέπει!

Έτσι με καλόπιανε ο Διονύσης και δεν μπορούσα να πω όχι.

Και κάπως έτσι ειδυλλιακά φτάσαμε στην επόμενη μέρα της βάφτισης σε ένα σπίτι γεμάτο με δώρα. Δεν μου έφταναν όλα τα άλλα έπρεπε να μπω και στην επίπονη διαδικασία των αλλαγών. Όμως η σκέψη των διακοπών, μου έδινε κουράγιο και δεν διαμαρτυρόμουν. Αλλά και σε ποιόν να διαμαρτυρηθώ; Στον Γιάννη που δούλευε μέχρι τελευταία στιγμή και είχε να ετοιμάσει σκάφος, ψαρευτικά και κυνηγετικά;

Ζοριστήκαμε, πιεστήκαμε, ξενυχτήσαμε αλλά τα καταφέραμε. Και η μεγάλη μέρα έφτασε! Και εκεί στο καράβι πια για το αγαπημένο μας νησί πήραμε βαθιά ανάσα. Τάκης, Διονύσης, Γιάννης, γιαγιά και μωρό. Και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα. Η μάνα του λόχου. Γιατί έτσι αισθανόμουν.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχα συνδυάσει πριν ψάρεμα και μωρό για τόσες μέρες μακριά από το σπίτι, αλλά ήμουν σίγουρη ότι όλα θα πάνε καλά. Όπως και πήγαν. Και μπορεί να είχαν περάσει όλα από τα χέρια μου στις ετοιμασίες, στο νησί όμως μοίρασα τις δουλειές.

* Διονύση αναλαβάνεις καθημερινά το μπάνιο του μωρού.
* Τάκη πλένεις εναλάξ με τον Διονύση τα πιάτα.
* Γιάννη αναλαμβάνεις ψυγεία, πάγους και ψάρια στον καταψύκτη.
* Τη δεύτερη μέρα όλα κυλούσαν ρολόι.

-Που θα ψαρέψουμε αύριο; (Τάκης)
- Θα ψαρέψετε εσείς, εγώ θα πάω για κυνήγι. (Γιάννης)
- Εγώ θα ψαρέψω ρηχά τις πρώτες μέρες (Διονύσης)
- Τάκη όπως κατάλαβες θα πάμε παρέα. (Ευτυχία)

Με τον Τάκη μου αρέσει πολύ να ψαρέυω. Εκτός του ότι είναι πολύ αποδοτικός ψαράς, είναι ακούραστος και πάντα με το χαμόγελο. Το πρωί μέχρι να καλοξυπνήσουν ο Διονύσης με τον Τάκη είχα μαγειρέψει του μωρού και δέκα η ώρα είμασταν στο νερό με ένα βοριαδάκι τόσο, όσο. Ο Διονύσης επέλεξε να μείνει στα ρηχά για σκάρους και διάλεξε ένα κολπάκι δίπλα στο φουσκωτό που έκοβε και ο καιρός. Εμείς πήραμε μία σημαδούρα για καλύτερα αλλά και στο κολύμπι είχαμε κόντρα και στις βουτιές το είχε το ζόρι του.

Σχεδόν ταυτόχρονα πήραμε από έναν ωραίο σαργό και επιλέξαμε να κάνουμε το γύρο ενός νησιού όπου αναπόφευκτα θα “τρώγαμε” καιρό.

-Δώσε μου εμένα τη σημαδούρα.
-Οχι Τάκη είμαι μια χαρά, όταν την γεμίσουμε και βαρύνει θα σου τη δώσω!

Κάποια στιγμή είδαμε δύο μεγάλους σαργούς να τρυπώνουν σε μία πλάκα. Πριν προλάβουν να χαθούν στα σκοτάδια της, ο Τάκης ειχε βουτήξει. Έψαξε, χώθηκε, έστριψε, ψάρια γιοκ.

Ανέβηκε απογοητευμένος και μου πρότεινε να πάω να ψάξω και γω, αλλά είχα κολλήσει και κοιτούσα ένα σημείο που μου έκανε κλικ, γιατί είχε απ έξω δυο τρεις καλόγριες.

- Τακούλη βούτα καλύτερα πάλι εσύ, αλλά μην πας εκεί που ήσουν. Κάνε μία βουτιά εκεί που είναι οι καλόγριες.
-Που;
-Να εκεί, κοίτα και αριστερά στην πλάκα. Λογικά κάπου εκεί έχουν μπει.

Όντως ο Τάκης κοίταξε πρώτα ευθεία και μόλις έστριψε αριστερά τέντωσε το όπλο και τράβηξε γρήγορα τη βέργα και αντί για σαργό είχε επάνω ροφό. Στην επιφάνεια πανυγηρίσαμε την καλή μας τύχη!

- Ρε τι είσαι εσύ; Με έστειλες κατ’ ευθείαν επάνω στο ροφό!
- Είδες τι κάνουν οι καλόγριες;
- Ναι καλά... καλόγριες το λέμε τώρα...

Με έναν μπούλη και δύο ωραίους σαργούς στη σημαδούρα συνεχίσαμε κεφάτοι για το γύρω του νησιού. Όσο πλησιάζαμε τον δίαυλο τόσο περισσότερη κόντρα είχαμε, αλλά ήμουν πολύ άνετη γιατί η σημαδούρα ερχόταν πολύ εύκολα. Κάποια στιγμή είδα από μακριά δύο κεφαλόπουλα να τρυπώνουν βιαστικά σε ένα σημείο και έβγαλα το βαρίδι της σημαδούρας για να βουτήξω. Όπως γύρισα να το δώσω στον Τάκη που ήταν λίγο πίσω μου, τον είδα να κρατάει το σχοινί της σημαδούρας!

-Α γι αυτό δεν είχα καθόλου κόντρα τόση ώρα; Την κράταγες εσύ;
-Χαχαχαχαχα! Εσύ κοίτα να βρίσκεις τα ψάρια και μη σε νοιάζει για τη σημαδούρα!

Το ένα κεφαλόπουλο έφαγε μία κάθετη βολή στο κεφάλι και το έβαλα να κάνει παρέα με τα υπόλοιπα ψάρια. Μόλις περάσαμε τον δίαυλο ανοιχτήκαμε με σκοπό να ψάξουμε πιο βαθιά μονόπετρα αν και πλέον το ρεύμα μας δυσκόλευε αρκετά τις βουτιές.

- Τάκη! Τους είδες;
- Όχι που;
- Δύο ροφοί, ο ένας μπήκε εδώ, ο άλλος δεν πρόλαβα να δω που μπήκε. Πάω να δω για τον πρώτο.

Δυστυχώς αν και το ψάρι ήταν στον προθάλαμο δεν το πρόλαβα και όσο και αν το ψάξαμε δεν μπορούσαμε να το δούμε. Ανοιχτήκαμε λίγο ακόμα και κάποια στιγμή ο Τάκης σε μία βουτιά είδε ένα ωραίο ψάρι και στην επόμενη το χτύπησε. Ηταν όμως άσχημο το σημείο και έκανε μερικές βουτιές μέχρι να το βγάλει στις οποίες τον πρόσεχα αλλά τον θαύμαζα κι όλας. Δύναμη, αντοχή, αποτελεσματικότητα και πάντα με το χαμόγελο. Παραφράζοντας την γνωστή παροιμία θα πω ότι όποιος δεν έχει Τάκη, πάει και αγοράζει.

Πίσω στη βάρκα ο Διονύσης είχε βγάλει ένα κορδόνι σκάρους και αφού καθάρισε τα ψάρια του βοήθησε και στο ξύσιμο των ροφών. Κάθε μέρα τα ψάρια τα καθαρίζαμε και τα βάζαμε στην κατάψυξη. To ξύσιμο ήταν και η πιο ζόρικη δουλειά, γιατί είχαμε το άγχος να σταματήσουμε νωρίτερα το ψάρεμα για να προλάβουμε να καθαρίσουμε πριν μας πιάσει η νύχτα, είχαμε και ένα μωρό πίσω, αλλά ήταν και κουραστικό μετά από πολύωρο ψάρεμα να κάθεσαι να ξύνεις. Για τον Γιάννη δεν το συζητάω, τις μέρες που δεν κυνηγούσε ερχόταν ως βαρκάρης και δεν καθάρισε ούτε ένα ψάρι. Καθόταν στη βάρκα και μας έβγαζε φωτογραφίες!

Μια μέρα ο Διονύσης δεν ήρθε για ψάρεμα, πονούσε λίγο το αυτί του και αποφάσισε να κάτσει πίσω και να πάει το μωρό για μπάνιο. Ευτυχώς δηλαδή γιατί αν περίμενε απ’ τη μάνα...

Ο Γιάννης θα πήγαινε τον Τάκη να βουτήξει σε κάτι στίγματα και με άφησαν σε ένα κομμάτι που είχα βουτήξει παλιά και θυμόμουν ότι μου άρεσε πολύ. Έπεσα στο νερό και τα αγόρια έμειναν για λίγο κοντά μου μέχρι να αλλάξει ο Τάκης. Δεν είχα απομακρυνθεί ούτε 20 μέτρα από το φουσκωτό και χτύπησα έναν μεγάλο σαργό. Σήκωσα τη βέργα και τους τον έδειξα και άρχισαν τα πειράγματα για την γνωστή συνήθεια μου να χτυπάω ψάρι στα 5 λεπτά απ’ την ώρα που θα μπώ στο νερό. Πάω λίγο πιο κάτω, δεύτερος μεγάλος σαργός. Αυτόν όμως μόλις τους τον έδειξα άκουσα “γαλλικά”. Μέχρι να φύγουν είχα χτυπήσει άλλους δύο και χαιρετηθήκαμε μέσα στα πειράγματα.

Ο Γιάννης είναι ο πιο καλός βαρκάρης που έχω ψαρέψει. Ρωτάει πάντα για την πορεία που θα ακολουθήσουμε και αν κάτι αλλάξει ορίζουμε σημείο συνάντησης, ενημερώνει περίπου πόση ώρα θα κάνει μέχρι να επιστρέψει, είναι πολύ έμπειρος και έχει λύση σε όλα τα προβλήματα. Σίγουρη ότι ο Τάκης είναι στα καλύτερα χέρια, συνέχισα μες την καλή χαρά το ψάρεμα και λίγη ώρα μετά βλέπω ένα ωραίο ψάρι από κάπου να πετάγεται και να μπαίνει σε κάποιες πέτρες στα ρηχά. Βρε λές;

Αποφασίζω να πάω από την μπροστινή μεριά με σκοπό να δω όλες τις πέτρες από εκείνο το σημείο, αλλά μόλις ακούμπησα στο βυθό το είδα να φεύγει από την πίσω πλευρά και κάπου να χάνεται. Ωχ!

Έκοψα κακήν κακώς τη βουτιά και προσπαθούσα να δώ που μπορεί να πήγε. Με την πρώτη ματιά είδα ότι μία πέτρα είχε τις προδιαγραφές να μπήκε το ψάρι εκεί και η επόμενη βουτιά έγινε εκεί. Είχε δύο ανοίγματα έτσι όπως φαινόταν οπότε άρχισα να ψάχνω αφήνοντας την μεγάλη είσοδο τελευταία. Αφού την έψαξα γύρω γύρω μπήκα στο μεγάλο άνοιγμα το οποίο από την αριστερή του πλευρά είχε ένα χαμηλό σκαλοπάτι και δεν με άφηνε να δω από κάτω. Αν είχε μπει εκεί το ψάρι δεν υπήρχε περίπτωση να το δω, αλλά είχα μία ελπίδα, επειδή δεν με είδε ότι το είδα που μπήκε, να είναι κάπου εκεί και να μην έχει κρυφτεί καλά.

Ήταν η μέρα μου. Το ψάρι όντως ήταν εκεί, αλλά στο σημείο που το έβλεπα δεν ήμουν σίγουρη ότι θα βγει αν το χτυπήσω. Ααα έχω και αυτά εγώ, αν δεν είμαι σίγουρη βολή δεν κάνω. Εκτός και αν είμαι με τον Γιάννη ή τον Τάκη. Τώρα όμως που μόλις είχαν φύγει να ρισκάρω βολή και να χαλάσω το ψάρεμα μου που είχε ξεκινήσει τόσο όμορφα, α παπαπαπαπα.

Έκανα άλλες δύο βουτιές για να σιγουρευτώ και το ψάρι ήταν πάντα εκεί, αλλά δεν μου έδινε καλή βολή μέσα στο χαράκι που ήταν. Αποφάσισα λοιπόν να του ρίξω πάνω από το στόμα για να μπορώ να το φέρω αριστερά και να το βγάλω. Το πλάνο πήγε ακριβώς όπως το είχα σχεδιάσει. Αυτή η βολή έχει το καλό ότι το ψάρι πάει όπου θες, αλλά έχει πολύ ζόρι γιατί είναι ολοζώντανο. Για ευκολία πήρα το ξεβραχωτήρι και το κούμπωσα στη βέργα και τον έβγαλα έξω πιο εύκολα. Τώρα λοιπόν μπορούσα να πάω για σκάρους!

Δεν πρόλαβα καλά καλά να φτάσω στα ρηχά και βλέπω ένα μεγάλο ψάρι να κάθεται στην άμμο στη ρίζα ενός μεγάλου μονόπετρου. Σχεδόν ταυτόχρονα με είδε και αυτό γιατί σήκωσε τα αγκάθια του και μπήκε βιαστικά στην πέτρα. Ολα όμως έδειχαν πως αυτό δεν ήταν το θαλάμι του, κάτι που φάνηκε καθώς την ώρα που πλησίαζα έφυγε βιαστικά και μπήκε σε ένα πολυ δύσκολο σημείο. Μία πέτρα σαν μανιτάρι κούφια από κάτω με τρύπες στο βάθος που ήθελε πολύ "χώσιμο" και ψάξιμο και όταν δεν έχω παρέα ούτε καν...

Εριξα μερικές βιαστικές και επιπόλαιες ματιές και έφυγα ακολουθώντας το αρχικό σχέδιο. Σκάροι. Ευχαριστήθηκα τουφεκίδι. Πάνω-κάτω, πάνω κάτω πέρασε η ώρα τελείωσε το κομμάτι και κάπου εκεί ήρθαν τα αγόρια με την γνωστή πλέον μέθοδο, πρώτα περνάνε να δουν τη σημαδούρα -και καλά αδιάφοροι- και μετά έρχονται κοντά μου.

-Καλώς τους!
-Πως πάει;
-Μια χαρά, εσείς;
-Τίποτα!
-Τι εννοείς τίποτα;
-Δεν βρήκε τίποτα!
-Πλάκα κάνετε ε;
-‘Οχι, στο λόγο μου, δεν είχε ψάρια.
-Τάκη αλήθεια;
-Ναι, ήταν θολά και δεν είχε κίνηση. Με πήγε σε 5 στίγματα. Πήρα μόνο ένα μεγάλο σαργό.
-Ε δεν πειράζει, έλα να σε πάω να βγάλεις έναν μεγάλο ροφό!
-......
-Δεν κάνω πλάκα, είναι καμία δεκαριά κιλά.

-Που είναι;
-Να εκεί πέρα, δέκα μέτρα βάθος ήταν και έφυγε και πήγε στα πέντε.
(Ο Γιάννης ξέρει πως οι περιγραφές μου είναι ακριβείς και όχι στο περίπου. Δεν χρειάστηκε λοιπόν δεύτερη κουβέντα).
-Ανέβα να σας πάω!

Σε πέντε λεπτά είχαμε φτάσει. Έδειξα του Τάκη την πορεία του ψαριού και το σημείο που μπήκε, βούτηξε έψαξε, ξαναέψαξε, βγήκε και στην τρίτη βουτιά αφού είχε δει πως διαμορφωνόταν η σπηλιά, μπήκε τέρμα αριστερά τόσο μέσα, που ίσα που περίσευαν τα πέδιλα του, και ο Τάκης είναι και 1.90. Ξαφνικά τον βλέπω σημαδεύει και τραβάει, ξανατραβάει, τεντώνεται, καθυστερεί βγαίνει και μου λέει.

-Θα τον πάρουμε!

Και τον πήραμε! Ο Τάκης δηλαδή, στην δεύτερη βουτιά, ψάρι δέκα κιλά. Πάρτυ στην επιφάνεια!

Να είναι αυτές οι στιγμές που χαρίζει το ψάρεμα, που είναι τόσο ξεχωριστές. Η συντροφικότητα, η χαρά μιας επιτυχίας, τα πειράγματα. Στιγμές τόσο δυνατές, που μόνο όσοι τις έχουμε ζήσει τις καταλαβαίνουμε στην πραγματική τους διάσταση.

Οι μέρες κύλησαν σαν νερό η μία πιο όμορφη από την άλλη. Και ρεπό κάναμε και ροφό στον ξυλόφουρνο μας έψησε ο Γιάννης και τα σκυλιά μας ευχαριστήθηκαν και εκμεταλευτήκαμε δυο μέρες που φύσαγε και είδαμε τους φίλους μας. Κάναμε διακοπές με όλη τη σημασία της λέξης.

Όσο για το μωρό; Πλέον ξέρει ποιοί είναι οι ροφοί και τους ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ψάρια. Οπως ξέρει πως όταν η μαμά φεύγει με τη στολή θα φέρει "φάρια". Είναι εκπαιδευμένος κυριολεκτικά, από κούνια!