Περιοδικό Βυθός : Μητσόπουλος Γιώργος

Χωρίς να ξέρεις το πώς και το γιατί παρασυρόμενος από το πάθος της πρώτης αγάπης, της πρώτης επαφής, θα κυνηγήσεις στην άμμο και στο φύκι προσπαθώντας να στριμώξεις κάποια μουρμούρα ή κάποιο κεφαλόπουλο στην καλύτερη. Γρήγορα όμως καθώς θα γίνεσαι ολοένα και καλύτερος θα αναζητήσεις άλλους πιο «φαντεζί» βυθούς. Θα ψάξεις την πέτρα, το θαλάμι και το βάθος αναζητώντας καλύτερα και μεγαλύτερα θηράματα. Η αλήθεια είναι ότι μετά από χρόνια όμως θα ξαναγυρίσεις στην αμμοφυκιάδα, είτε υποψιασμένος, είτε κατά τύχη για να βρεις τους θαμμένους θησαυρούς της

Ήταν Οκτώβρης του 2009 ημέρα Σάββατο και το μικρό συμβατικό βαρκάκι μου με την 15αρα μηχανούλα για ακόμα μια φορά είχε βάλει πλώρη προς το αγαπημένο μου νησί. Σχεδόν κάθε Σάββατο με τον κολλητό μου Κυριάκο ψαρεύαμε στην ακτογραμμή του με καρτέρι και ποτέ δεν φεύγαμε παραπονεμένοι, η κοντινή του απόσταση από την πόλη και οι πολλές επιλογές από πλευράς θηραμάτων, το έκαναν ιδανικό προορισμό για εμάς.

Η βάρκα μας έπλεε σε μια ακύμαντη θάλασσα, ήταν η πρώτη βδομάδα του Ιούνη και η διάθεση μας βρίσκονταν στα ύψη. Ο Δημήτρης ήθελε να με πάει για αρχή σε έναν πολλά υποσχόμενο τόπο που γνώριζε καλά, για να ξεκινήσουμε με το δεξί την καλοκαιρινή σεζόν. Η διαδρομή μετά από έναν μήνα αποχής από το αγαπημένο μας χόμπι κύλισε σαν νεράκι λόγω της μεγάλης μας προσμονής. Σε λίγο καβατζάραμε στον μικρό κόλπο και ρίξαμε σιγά σιγά το σίδερο…

Στις αρχές του Δεκέμβρη και με το στόλισμα του Χριστουγεννιάτικου δένδρου τα πρώτα χοντρά κρύα ήρθαν στην Αττική συνοδευόμενα από έντονες βροχοπτώσεις. Δίπλα στο τζάκι λοιπόν και με το τάμπλετ συντροφιά, άρχισα να ψάχνω στο google maps, τα μέρη που θα μας επέτρεπαν να ψαρέψουμε μαζί με το λαβρακοπαρεάκι μου τον Κώστα και τον Μάνο. Δίδυμο πιστό που ψαρεύουμε μαζί αρκετά χρόνια και που αντέχουν και αυτοί όπως και εγώ την αψαριά, τις άγριες συνθήκες και τις ατελείωτες σκάτζες...