Περιοδικό Βυθός : Ιστορίες

...Εγώ πάλι το λέω ξεροβόρι, γιατί ξερό είναι το κεφάλι μου και είπα να πάω με τόσο αέρα για ψάρεμα, μιας και η αποχή με είχε χτυπήσει κατακούτελα λόγω υποχρεώσεων. Φόρτωσα τα πράγματα από το βράδυ και καθώς άκουγα τον αέρα να σφυρίζει σαν θεριό, σκεφτόμουν κοιτώντας το ψαρευτικό μου ημερολόγιο, τι κομμάτια έπρεπε να επισκεφτώ ούτως ώστε να μπορέσω να πάρω κανά δυό ψαράκια για το τραπέζι μας. Το ξημέρωμα ήρθε, το ρεπό αναβλήθηκε και έπρεπε να πάω για δουλειά. Ξανά άλλαξα τα πλάνα μου και αποφάσισα δίχως επιλογή να επισκεφτώ ένα μέρος μικρό με απάγκιο στον καιρό ίσα να βραχώ. Έτσι για λίγα χειμωνιάτικα απογευματινά καρτεράκια.

Διακαής μου πόθος σαν ορκισμένος ρηχοκαρτεράς το μεγάλο λαβράκι ή όπως το έλεγαν οι αρχαίοι, Θεόπαις λάβραξ (ο γιός των θεών). Ένας θηρευτής της ρηχής ζώνης, ίσως ο εξυπνότερος. Ψάρι που κολυμπά στις θάλασσες μας χιλιάδες χρόνια. Η ύπαρξη του μέσα στην εξελικτική πορεία της ζωής του, τού έδωσε την δυνατότητα να προσαρμόζεται και να επιβιώνει από τους θαλασσινούς και στεριανούς του εχθρούς. Αδηφάγος στην επιλογή της τροφής και έξυπνος ώστε να κυνηγά μόνος, αλλά και με κοπάδι σαν αγέλη, όπως ακριβώς κυνηγούν και οι λύκοι της στεριάς. Ψαροθήρα τοτεμικής μορφής που παραμένει σε ανάγλυφα κιούπια και ρωμαϊκά ψηφιδωτά στο χάος των αιώνων, σε μια κοινή πορεία με τον άνθρωπο. Μου δημιουργούσε την πρόκληση, να βγω στα παγωμένα, να κυνηγήσω και να γευτώ την νοστιμότερη όλων των ψαριών σάρκα του.

Μετά την προβολή αυτού του εκπληκτικού ντοκιμαντέρ ένιωσα την ανάγκη να γράψω γι'αυτό, καθώς και να έρθω σε επαφή με τον σκηνοθέτη του, κύριο Λευτέρη Χαρίτο και να μου απαντήσει σε κάποιες ερωτήσεις που μου είχαν δημιουργηθεί…

Ο άνθρωπος είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το νερό. Από την ώρα που το έμβρυο σχηματίζεται και αρχίσει να ζει μέσα στην μήτρα, βρίσκεται μέσα στο νερό. Κατά ένα εκπληκτικό τρόπο το σώμα μας έχει το ίδιο ποσοστό νερού με τον πλανήτη μας. Αν το δούμε σαν ένα σύνολο και όχι χωριστικά είναι θεϊκό. Ο συνβουτηχτής του Ζακ Μαγιόλ Έντσο Μαγιόρκα είχε πει “Ο Θεός είναι στη θάλασσα γι’ αυτό βουτάω, για να τον βρώ”. Η θάλασσα είναι ένας χώρος μυστικιστικός και θεϊκός και αυτά τα στοιχεία μας αναβλύζει. Κρύβει μέσα της τόσα πολλά που δεν φτάνουν τα χρόνια της ανθρωπότητας να τα ανακαλύψουν όλα. Δίνει τον χώρο και τον χρόνο στον άνθρωπο μέσα από αυτήν να ανακαλύψει καθώς και να θεραπεύσει τον εσωτερικό του κόσμο. Που είναι και το βασικό ζητούμενο στον επίγειο βίο του.

Πάει καιρός που θυμόμουν τα ξαδέρφια μου αμούστακα με την τρελά της νιότης να βουτάνε στα δροσερά νερά του Θρακικού, κάτω από το εξοχικό του θείου μας στα Δίκελλα Μεσημβρίας. Θυμάμαι όμως τόσο ζωντανά την κάθε λεπτομέρεια από τα παιδικά μου χρόνια και αυτό που με κάνει να χαμογελάω, είναι πως είχαν μεγάλη δόση αλμύρας, που συνεχίζει να καλύπτει τα κενά της θαλασσινής μου ύπαρξης ακόμα και τώρα στα τριάντα μου χρόνια.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες στιγμές από αυτές που δεν θέλεις ποτέ σου να ξεχάσεις και σκεπτόμενος αυτό θα αποτυπώσω τις παρακάτω γραμμές, για να θυμάμαι μια μέρα ιδιαίτερη, αλλά και για να σας ταξιδέψω με ένα ταξίδι του πνεύματος μέσα στο νερό τοποθετώντας σας δίπλα μου με την υπέρτατη δύναμη της νόησης στην σύλληψη του πρώτου μου μεγάλου ροφού. Όμως πριν διαβάσετε γι’ αυτό θα ήθελα να σας πω κάτι που με προβληματίζει τον τελευταίο καιρό. Πιστεύω ακράδαντα πως η θάλασσα βγάζει τον πραγματικό μας εαυτό. Όσο και να θέλουμε να κρυφτούμε από αυτήν δεν μπορούμε. Είναι μια μαγική και αρχέγονη δύναμη που έχει την ικανότητα ανάμεσα σε πολλές άλλες να διαβάζει η αλλιώς να καθρεφτίζει τον ψυχισμό του δύτη μέσα της.