Είχε εγκλωβιστεί θολό νερό σε εκείνη την πάντα. Μέσα σε αυτόν τον τεράστιο όγκο υδάτων, τα ψάρια ήταν ελάχιστα και νευρικά. Ότι «κόλπο» κι αν έκανε ο ελεύθερος δύτης, κανένα ψάρι έστω και μέτριο σε μέγεθός δεν του έδινε ευκαιρία για μια βολή. Αυτό που θα έσωζε την ψαριά του, ήταν το κομμάτι με την καθαρή θάλασσα. Είχε συναντήσει πολλές φορές αυτό το φαινόμενο, ήξερε εκ των προτέρων την κατάσταση, όμως η ορατότητα από την επίπεδη στεριά, δεν του επέτρεπε να διαπιστώσει την διαύγεια του νερού, πριν βουτήξει. Μπήκε μέσα μην έχοντας άλλη λύση, με την ελπίδα πως λίγο παρακάτω, το νερό θα γινόταν πιο καθαρό…

Η χρυσοφρύδα

Εκτός από αυτό είχε να αντιμετωπίσει και την διάρκεια της μικρής ημέρας. Αν δεν καθάριζε το νερό πιο κάτω όπως έλπιζε, τότε δεν θα προλάβαινε να κάνει δεύτερη σκάντζα. Θα μπορούσε να διαλέξει εξαρχής άλλο σημείο πιο βολικό. Μια μεριά που δεν θα χρειαζόταν να γυρίσει πίσω με κόντρα τον καιρό. Θα μπορούσε να αφήσει το αυτοκίνητο, να περπατήσει προς τα πίσω και πιο ξεκούραστα με το ρεύμα και το κύμα στην πλάτη, να φτάσει στο αμάξι. Ωστόσο ο μεγάλος κυματισμός και το ένστικτό του, τον οδήγησε σε εκείνη την δύσκολη πάντα. Πίστεψε πως από εκεί τουλάχιστον για μια, δύο μέρες, δεν θα είχε κολυμπήσει άλλος ψαροτουφεκάς. Όσο για τον ψαρότοπο δεν είχε καμιά διαφορά από τους υπόλοιπους της περιοχής. Τα βραχάκια, η άμμος και η ποσειδωνία, συνέθεταν την εικόνα ενός ομαλού πυθμένα...

Με προοπτική, το κύμα και την εμπειρία που είχε να ψαρεύει σε τόσο δύσκολες συνθήκες, βουτούσε σερνόταν στο βυθό και έκανε καρτέρι, αλλάζοντας συνεχώς το πλάνο της βουτιάς. Οι ακτές της Αττικής είναι ψαρεμένες από πολλούς, έμπειρους και μη ψαροτουφεκάδες. Τα ψάρια πλέον δεν πιάνονται εύκολα. Καθώς βούταγε παρατηρούσε τα μικρότερα. Η καλογρίτσα αντιδρούσε απότομα όταν προσπαθούσε να συρθεί. Οι κακαρέλοι δεν τον πλησίαζαν, ακόμα κι όταν παραμόνευε ακίνητος. Ένας ντόπιος κέφαλος που έγλυφε τον βράχο έτρεξε τρομαγμένος, μόλις τον αντιλήφθηκε. Τον αποδιοργάνωνε όλο αυτό και εμφύτευε στο νου του, την ιδέα πως θα κουραζόταν αδίκως. Θα ήταν ένα ψάρεμα μόνο και μόνο, για να κρατήσει το σώμα του σε φόρμα, για να μην χάνει την επαφή του με την θολούρα και την ρεστία του εντονότατου κυματισμού, κι από ψάρι, ούτε λέπι!

Εκ διαμέτρου απέναντι, μια άλλη ιδέα κρατούσε μια σχετική ισορροπία μέσα του. Σε αυτά τα νερά δεν έχεις καμιά απολύτως απαίτηση από την θάλασσα. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να βουτάς σωστά και να έχεις το νου σου, σε κάθε δευτερόλεπτο που περνάει. Ούτως η άλλως, όλο αυτό γίνεται για μια, το πολύ δύο βολές. Αν ήταν εύστοχες σε καλό ψάρι, τότε δεν θα πήγαινε χαμένος ο κόπος του. Τα πολλά ψάρια είναι μια ιδέα που έχει ξεχαστεί εδώ και καιρό. Σήμερα ψαρεύει σε αυτούς τους τόπους, μόνο με την ανάμνηση...

Η ακτογραμμή σχημάτιζε μια «δαντέλα», με ήπιες καμπύλες. Η σύσταση του βυθού άλλαξε και το νερό άρχισε να καθαρίζει. Την ψιλή αμμούδα υποδεχόταν ένα σκούρο χαλικάκι και οι τούφες της ποσειδωνία αυξάνονταν. Στην άκρη του εμφανιζόταν ο μασίφ βράχος που έφτανε μέχρι έξω. Σε αυτόν έβλεπε αχινούς, σπόγγους κι άλλους οργανισμούς με κέλυφος... Η τεμαχισμένη ποσειδωνία, τα κομμάτια των νεκρών σπόγγων, ίπτανται με την ρεστία. Ο ψαρότοπος αποκτά την εικόνα που εξ αρχής είχε στο μυαλό του ο ψαροτουφεκάς. Οι ελπίδες του αναπτερώνονται και κάθε βουτιά αποκτά εκ νέου αισιοδοξία. Αν συνέχιζε να αντικρίζει έτσι τον βυθό, θα έφτανε σίγουρα η στιγμή, που θα έβρισκε και γιατί όχι, θα έπιανε ψάρι.

Κάθε βουτιά είχε τώρα διαφορετικό ενδιαφέρον κι ο ελεύθερος δύτης την εκτελούσε προσπαθώντας να επιτύχει την τέλεια κίνηση. Αυτή που δεν τρομάζει τα ψάρια. Αναζητούσε το θήραμά του, μόνο στην υποβρύχια πορεία που έκανε στον πυθμένα. Παρατηρώντας τα μικρά ψάρια, κατάλαβε πως του «επέτρεπαν» να πλησιάσει πιο κοντά. Είχε περισσότερο χρόνο να τα παρατηρεί. Το στρες της αψαρίας εξαφανίστηκε. Το ένστικτό του δούλεψε στην υψηλότερη κλίμακα. Τα αντανακλαστικά του στο φουλ. Και να που το θαύμα έγινε… Ήταν το δεύτερο πόστο που επιχείρησε να αλλάξει, για άλλο ένα καρτέρι στην ίδια βουτιά. Μόλις τράβηξε το σώμα του δίνοντας μια χεριά με το ελεύθερο χέρι, είδε να σηκώνεται από το βυθό, μια πανέμορφη τσιπούρα μασώντας κάτι που έμοιαζε με πεταλίδα. Αν δεν είχε στο χέρι του όπλο και δεν ήταν κυριευμένος από το κυνηγητικό ένστικτο, είναι σίγουρο πως θα άκουγε τον κραδασμό από τα δόντια της, όταν θρυμμάτιζαν το κέλυφος. Το ψάρι έχει το νου του στην τροφή και μασώντας της πέφτουν από το στόμα κομματάκια σκληρής ύλης. Ο ψαροτουφεκάς είχε μπροστά του, την μοναδική ευκαιρία που του είχε παρουσιαστεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ήταν το σημείο που συναντήθηκε, η τύχη, η εκπαίδευση, το κυνηγητικό ένστικτο, η εμπειρία…

Την ώρα που το ψάρι ανέβηκε λίγο από το βυθό, αυτός βρισκόταν στον «αέρα». Γύρισε τον αριστερό ώμο προς το βυθό κι άφησε το βάρος από τα μολύβια που κουβαλούσε στην μέση, να τον βυθίσουν απαλά, χωρίς το παραμικρό βίαιο εκτόπισμα νερού, από τα συνθετικά πτερύγια που φορούσε στα πόδια. Καθώς ερχόταν το επερχόμενο κύμα η ρεστία τον τράβηξε πίσω. Το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον, φέρνοντας το όπλο σε θέση βολής, χωρίς να το βγάλει μπροστά. Αντέδρασε σαν να έκανε οπισθοχωρήσει. Ο χρόνος που έγιναν όλα, ήταν ελάχιστος. Με το που άρχισε το καμάκι να μπαίνει στην νοητή ευθεία με το σώμα του ψαριού, πάτησε την σκανδάλη και το βέλος έφυγε. Την βρήκε χαμηλά στην κοιλιά κι αυτό αρκούσε για να την πιάσει. Όλα ήταν τόσο οριακά... Είδε καθαρά το καμάκι να ευθυγραμμίζεται με την κοιλιά του ψαριού. Παρόλα αυτά πάτησε την σκανδάλη. Θα την βρει χαμηλά σκέφτηκε, μα δεν άφησε κι άλλο κλάσμα δευτερολέπτου να περάσει, για να το σηκώσει ελάχιστα πιο ψηλά. Φοβόταν πως το ψάρι θα χανόταν μονάχα με μια κίνηση της ουράς του.

Θαλασσινές σκέψεις

Για μια μεγάλη περίοδο της ζωής του, βουτούσε στον ολοζώντανο βυθό της Σκύρου. Έχει γνώση, ξέρει πως είναι αδύνατον να συγκριθεί το εκεί με το εδώ, το τότε με το σήμερα. Έτσι έχει τις ευκαιρίες που του αναλογούν, στον συγκεκριμένο τόπο που ψαρεύει. Η τσιπούρα που έπιασε εκείνη την μέρα, ήταν ο «καρπός» μιας τιτάνιας προσπάθειας, που ολοκληρώθηκε όταν κολύμπησε κόντρα ρεύμα στον δυνατό καιρό, για να γυρίσει στο σημείο που είχε βουτήξει. Δίνει αξία στο ένα και μοναδικό ψάρι, που πιστοποιεί ότι με συρτό καρτέρι στην φουρτούνα, μπορεί να κάνει μια μικρή ψαριά, ακόμα και εκεί που ο βαθμός δυσκολίας σύλληψης του θηράματος, είναι πολύ μεγάλος. Τέλος, μια τέτοια πεποίθηση, καλύπτει το κυνηγητικό ένστικτο που ικανοποιείται με το ελάχιστο κι έχει σαν αρχή, το να αγωνίζεται να πιάσει το ψάρι, εξολοκλήρου με τις ψυχικές και σωματικές δυνατότητες που διαθέτει.

Ακόμα δεν «ξέρει» αν το λαβράκι που είδε εκείνη την μέρα, ήταν μια στιγμή ατυχίας, η τύχης... Το υποβρύχιο ψάρεμα είναι ένα συνονθύλευμα πολλών πραγμάτων και ειδικά όταν αυτό εξελίσσεται σε τόπους, όπου τα ψάρια γνωρίζουν τι σημαίνει ψαροτουφεκάς. Σκέφτεται πόσο δύσκολο είναι να πιάσει ένα μεγάλο σαργό, όταν αυτοί που βλέπει έχουν πάνω τους παλιές καμακιές, που έχουν θρέψει. Πόσο δύσκολο είναι να πιάσεις το μοναδικό λαβράκι, σε μια μεγάλη απόσταση ακτογραμμής. Πόσο υπομονή και πίστη στην θάλασσα χρειάζεται για να συνεχίσει έως το σούρουπο. Πρέπει πάση θυσία να κρατά ζωντανή την ελπίδα, αν θέλει βγαίνοντας από το νερό να κρατά λίγα ψάρια.

Ο μοναχικός λάβραξ.

Το ψάρεμά της μπάφας δεν έχει μεγάλο βαθμό δυσκολίας, ωστόσο όταν έμαθε να τις πιάνει «εύκολα», ήταν έτοιμος να καμακίσει και το μεγάλο καχύποπτο λαβράκι. Αρκεί όταν στοχεύει σε αυτό, να κρατιέται, να μην πατά την σκανδάλη παρασυρόμενος από το κυνηγητικό ένστικτο. Τέλος κατάλαβε πως όταν κυνηγά λαβράκι, υπάρχει περίπτωση να βγει έξω άψαρος, καθώς ο πληθυσμός τους είναι μικρός.

Ο γιαλός είχε ένα ελαφρύ βουβό κυματισμό από τον νοτιά. Ο καιρός σε εκείνη την πάντα δεν σηκώνει υψηλό κύμα, αλλά δημιουργεί σουέλ. Ορισμένες ημέρες αυτό είναι πιο κατάλληλο για συρτό καρτέρι, από την φουρτούνα. Σε αυτές τις συνθήκες επαναλάμβανε βουτιές με πολλά κιλά στην ζώνη. Παραμόνευε στο βυθό με στόχο τις μπάφες που ξεπρόβαλαν μέσα στην θολούρα. Με μια «σχετική ευκολία» είχε μαζέψει μερικά ψάρια. Σε μια στιγμή καθώς βρισκόταν ακουμπισμένος στον βυθό, παράλληλά με την ακτογραμμή, γύρισε το κεφάλι του προς την στεριά. Μια σκιά εμφανίστηκε μέσα στην θολούρα. Με την μία, το μυαλό του πήγε στο λαβράκι. Δεν σήκωσε αμέσως το όπλο αλλά περίμενε λίγο ακόμα να έρθει πιο κοντά. Μετά από ελάχιστο χρόνο συνειδητοποίησε πως επρόκειτο για μια ακόμα μπάφα πιο μεγάλη όμως, από αυτές που είχε πιάσει μέχρι εκείνη την στιγμή.

Η καθυστέρηση που προηγήθηκε έφερε το ψάρι πολύ κοντά κι όταν σήκωσε το όπλο, αυτό τρόμαξε και επιτάχυνε της πορείας του. Ο ψαροτουφεκάς έκανε μια βολή στο φευγιό, το καμάκι το βρήκε χαμηλά και πίσω. Αυτό άρχισε να τραβά, ο δύτης κατάλαβε πως θα σκίσει την σάρκα του κι άφησε το όπλο. Πήγε προς τα έξω, εκεί που έσκαγε το βουβό. Μόλις έπιασε εκ νέου το όπλο για να φέρει την κουρασμένη μπάφα κοντά του, πετάχτηκε από το μισό μέτρο ένα μεγάλος λάβρακος. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο, εκτός από το να τον κοιτάζει. Ανάθεμα τις μπάφες. Θα τις αντάλλαζε χωρίς δεύτερη σκέψη με αυτόν τον λάβρακο. Ήταν περιττό να προσπαθήσει να τον ξαναβρεί κάνοντας κι άλλα καρτέρια, ίσως και επιζήμιο. Το ψάρι αποκλείεται να ξαναρχόταν κοντά του κι αν δεν είχε απομακρυνθεί και τον ξανάβλεπε, τότε θα μάθαινε και το κόλπο του, θα γινόταν ακόμα πιο καχύποπτο. Η μόνη περίπτωση να το ξαναβρεί ήταν αν προσπαθούσε πάλι μετά από μερικές μέρες. Καθησύχαζε τον εγωισμό του με την σκέψη πως το λαβράκι κινείται στους ίδιους τόπους, σε μια μικρή περιοχή. Επίσης φανταζόταν πως μπορεί να είχαν έρθει κι άλλα ψάρια μαζί, αλλά οι επαναλαμβανόμενες καμακιές στους κέφαλους να τα είχαν τρομάξει. Όπως και να είχε το πράγμα ό κανόνας δεν αλλάζει. Όταν θέλεις να πιάσεις λαβράκι, δεν χτυπάς κανένα άλλο ψάρι…

Η ακτογραμμή που είχε δει το λαβράκι, είναι τόσο γνωστή που πλέον έχει χάσει το ενδιαφέρον της. Ο ψαροτουφεκάς δεν είχε να ανακαλύψει τίποτα σε αυτή την πάντα, όλα ήταν γνώριμα, μονότονα. Ωστόσο ξέρει σε πια σημεία γινόταν έντονη θολούρα, όταν σήκωνε καιρό. Έτσι με προοπτική το μοναδικό λαβράκι που είχε δει μέχρι στιγμής, σκέφτηκε να ξαναπάει σε αυτό το μέρος και να βουτήξει σε τρία σημεία, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του μονάχα σε αυτό το ψάρι. Είχε ως σκοπό να επισκεφτεί και το μέρος που το είχε δει, αλλά θα το άφηνε τελευταίο, όταν ο ήλιος είχε κατεβεί χαμηλά. Προσθέτοντας ακόμα ένα μολύβι στην ζώνη, κολύμπησε διακριτικά στο πρώτο σημείο, αλλά δεν το συνάντησε. Θα μπορούσε να χτυπήσει κι άλλους κέφαλους, όμως δεν τους πείραξε. Το ότι υπήρχαν στην περιοχή, ήταν ένα καλό σημάδι.

Μπήκε στο αμάξι κι άλλαξε τόπο. Ξαναέπεσε στο νερό και έφτασε στην δεύτερη περιοχή που ήλπιζε πως θα το βρει. Εκεί δεν έβλεπε κεφάλους κι αυτό τον έκανε να δυσανασχετεί και να σκέφτεται πως είναι μάταιο να προσπαθεί να πιάσει ένα ψάρι, που είχε δει πριν από μέρες. Το σχέδιο του άρχισε να ναυαγεί κι οι αρνητικές σκέψεις τον κυρίευαν. Κι όμως η θάλασσα έχει πάντα τον τελευταίο λόγο. Σε ένα καρτέρι μέσα από την θολούρα εμφανίστηκε λαβράκι! Η θέση του δύτη στο βυθό είναι κατάλληλη και με μια μικρή οπισθοχωρήση έφερε το όπλο σε θέση βολής. Το ψάρι έφτασε κοντά και πάτησε την σκανδάλη από απόσταση μίας βέργας. Το βέλος διαπέρασε το ψάρι, σε σίγουρο σημείο, αποκλείοντας κάθε περίπτωση να ξεκαμακιστεί. Απίστευτο σκηνικό… Το λαβράκι είναι ίδιο μέγεθος με αυτό που είχε δει τις προάλλες, τίποτα δεν το εμπόδιζε να πιστεύει πως ήταν το ίδιο ψάρι…

Δυο διαβατάρικα ψάρια

Η λίτσα δεν είναι «σπουδαίο» ψάρι, όμως το να βγαίνεις από αυτά τα νερά, με ένα μεγάλο θήραμα, όπως και να το κάνεις είναι μια επιτυχία. Δεν ξέρει για ποιό λόγο έχουν εμφανιστεί, επαναπαύεται μόνο στο ότι υπάρχουν. Κάνοντας εικασίες δικαιολογεί την πρόσφατη παρουσία τους, στην ροή της τροφικής αλυσίδας. Ίσως να ακολουθούν τις μπάφες. Ίσως να μην βρίσκουν αρκετή τροφή στα ανοιχτά και πλησιάζουν αναγκαστικά τον γιαλό. Ίσως η άνοδος της θερμοκρασίας του νερού, να ευνοεί τον πολλαπλασιασμό τους. Σκέφτεται διάφορα πράγματα, χωρίς να είναι σίγουρος εκατό τοις εκατό για την πραγματική αιτία.

Η θάλασσα είχε βοριά. Ο γιαλός σχημάτιζε μια φαρδιά λωρίδα θολούρας, πιο μέσα το νερό παρέμενε καθαρό. Κολύμπησε όλη την πάντα από γιαλό, με κόντρα ρεύμα. Το μόνο που θα μπορούσε να πιάσει, ήταν κάνας ντόπιος κέφαλος ή μικρός σαργός… Εν ολίγοις το ψάρεμα αυτό δεν είχε κανένα ενδιαφέρον. Αποφάσισε στο γυρισμό καθώς ο ήλιος έδυε να κολυμπήσει πιο ανοιχτά στο καθαρό. Η διαδρομή του γυρισμού γινόταν πολύ πιο ξεκούραστα με το ρεύμα στην πλάτη κι οι βουτιές άνετες. Βουτούσε σερνόταν στον πυθμένα για μερικά μέτρα και καρτέρευε. Η διάρκεια της κάθε βουτιάς, ήταν κατά πολύ μικρότερη, καθώς η διαύγεια του νερού του επέτρεπε να βλέπει από μακριά, αν κάτι πλησιάζει. Σε μια βουτιά προσγειώθηκε σε μια λακούβα που σχημάτιζε ο βυθός και παρατηρούσε τους μικρούς κακαρέλους και τις καλογρίτσες. Τίποτα αξιόλογο δεν υπήρχε κοντά του. Γύρισε αργά το κεφάλι προς τα αριστερά και μια προς τα δεξιά, μα και πάλι δεν διέκρινε τίποτα. Άπλωσε το ελεύθερο χέρι μπροστά κι έσφιξε τον βράχο για να δώσει ώθηση στο σώμα του, πριν κάνει την πρώτη πεδιλιά στην ανάδυση.

Ακριβώς εκείνη την στιγμή αντιλαμβάνεται το κοπάδι με τις καλογρίτσες που βρισκόταν στα μεσόνερα, να κάνει μια συγχρονισμένη κίνηση προς τα δεξιά. Εντελώς ενστικτωδώς γυρνά το κεφάλι του προς την αντίθετη κατεύθυνση, στα αριστερά. Αδύνατον να είναι αλήθεια αυτό που έβλεπαν τα μάτια του! Δυο μεγάλες λίτσες περνούν μπροστά του εντελώς ατάραχες. Βρίσκονται ψηλά, κοντά στην επιφάνεια. Ο ψαροτουφεκάς πλέον «ψύχραιμος» στην θέα των ψαριών, «λουφάζει» εκ νέου στο πόστο του. Αντιλαμβάνεται πως δεν ενδιαφέρονται και κινδυνεύει να χαθεί η ευκαιρία να καμακίσει, έτσι «εύκολα» μία από τις δύο. Κάνει έντονο λαρυγγισμό και το ένα αλλάζει πορεία. Διαγώνιος, από πάνω προς τα κάτω πλησιάζει. Ο δύτης δεν σηκώνει το όπλο, μην τις τρομάξει. Παραμένει στην θέση του βλέποντας και απολαμβάνοντας, ένα απίστευτο σκηνικό για τα δεδομένα του ψαρότοπου. Το δεύτερο ψάρι συνεχίζει, δεν ακολουθεί το πρώτο. Όμως και το πρώτο αλλάζει και πάλι πορεία ακλουθώντας την αρχική παράλληλη προς τον ψαροτουφεκά. Αν άφηνε λίγο χρόνο ακόμα, τα ψάρια θα τον προσπερνούσαν και μετά κάθε κίνηση από πλευράς του, θα τα τρόμαζε.

Ο υποβρύχιος κυνηγός τα έπαιξε όλα για όλα. Με μια χεριά βγήκε από το κοίλωμα του πυθμένα και αργά τέντωσε το χέρι με το όπλο μπροστά. Περίμενε ένα δευτερόλεπτο ακόμα έως να αισθανθεί πως το σώμα του βυθίζεται. Τεντώθηκε όσο γινόταν περισσότερο και βάζοντας το καμάκι στο «σβέρκο» του ψαριού που ήταν από μέσα, πάτησε την σκανδάλη. Τότε ένα δεύτερο απίστευτο σκηνικό αρχίζει να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια του. Το καμάκι έχει χτυπήσει την λίτσα θανάσιμα σε σωστό σημείο. Το λαβωμένο ψάρι κάνει κύκλους χάνοντας αίμα. Το δεύτερο δεν λέει να φύγει από κοντά του. Αν είχε και δεύτερο όπλο, θα μπορούσε να το χτυπήσει. Τόσο πολύ ώρα έμεινε δίπλα στο χτυπημένο. Ο ψαροτουφεκάς είχε από κάτω του δύο ογκώδη ψάρια και τα παρατηρούσε με άνεση. Ήταν το πλέον απρόοπτο συμβάν, που του συμβαίνει σε αυτόν τον πολυψαρεμένο τόπο…

Ο ψαροκυνηγός είναι πεπεισμένος πλέον πως το ψαροτούφεκο την περίοδο της μικρής ημέρας, είναι πιο κουραστικό. Ωστόσο αποτελεί μια ουσιώδη σωματική άσκηση και εγρήγορση του κυνηγητικού ενστίκτου. Κι όσο για τα ψάρια, αφήνει την θάλασσα να αποφασίσει τελευταία και ικανοποιείται με ότι αυτή του δίνει, ανάλογο πάντα των δυνατοτήτων του…