Περιοδικό Βυθός : Ιστορίες

Διακαής μου πόθος σαν ορκισμένος ρηχοκαρτεράς το μεγάλο λαβράκι ή όπως το έλεγαν οι αρχαίοι, Θεόπαις λάβραξ (ο γιός των θεών). Ένας θηρευτής της ρηχής ζώνης, ίσως ο εξυπνότερος. Ψάρι που κολυμπά στις θάλασσες μας χιλιάδες χρόνια. Η ύπαρξη του μέσα στην εξελικτική πορεία της ζωής του, τού έδωσε την δυνατότητα να προσαρμόζεται και να επιβιώνει από τους θαλασσινούς και στεριανούς του εχθρούς. Αδηφάγος στην επιλογή της τροφής και έξυπνος ώστε να κυνηγά μόνος, αλλά και με κοπάδι σαν αγέλη, όπως ακριβώς κυνηγούν και οι λύκοι της στεριάς. Ψαροθήρα τοτεμικής μορφής που παραμένει σε ανάγλυφα κιούπια και ρωμαϊκά ψηφιδωτά στο χάος των αιώνων, σε μια κοινή πορεία με τον άνθρωπο. Μου δημιουργούσε την πρόκληση, να βγω στα παγωμένα, να κυνηγήσω και να γευτώ την νοστιμότερη όλων των ψαριών σάρκα του.

Μια ηλιόλουστη μέρα του Γενάρη το 2005, μας βρήκε με τον φίλο μου τον Κώστα στην Πάχη για λαβράκια. Έχοντας ξεκινήσει αργά για το συγκεκριμένο ψάρεμα, μπορώ να πώ πως η μίνι εξόρμηση φλέρταρε επικίνδυνα με τον φίλο μας τον Φιάσκο...

Διαβάστε το ιστορικό πρώτο άρθρο του ΜΑΝΩΛΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ στον ΒΥΘΟ το 1994.

Ο ήλιος που πριν από λίγη ώρα έκανε την εμφάνισή του στον καθαρό από σύννεφα ουρανό, είναι ήλιος με δόντια. Το κρύο είναι πολύ τσουχτερό, παγώνει ότι μένει ακάλυπτο. Με τη σκέψη στους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού, τις υψηλές θερμοκρασίες και τα καθαρά νερά, παίρνω την απόφαση να εγκαταλείψω τα ζεστά μου ρούχα και να δοκιμάσω, για μια ακόμα φορά την αντοχή της καρδιάς μου στο κρύο.

Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν θέλω να το πιστέψω. Είναι μόλις 5 το χάραμα. Η γρύλια από την ξύλινη μπαλκονόπορτα διαμαρτύρεται με έναν κλασσικό εκνευριστικό θόρυβο, σημάδι ότι έξω επικρατεί ισχυρός άνεμος. Δεν πτοούμαι όμως. Είμαι λαβρακοκυνηγός!
Ντύνομαι με ζεστά ρούχα, όσο πιο καλά μπορώ και αφήνω εκτεθειμένα μόνο τα μάτια μου στο λυσσασμένο βοριά. Φορτώνω το αυτοκίνητο με γοργούς ρυθμούς, ενώ παράλληλα έχω αφήσει τη μηχανή αναμένη να ζεσταίνεται, καθώς ρίχνω νερό στα παράθυρα που έχουν πιάσει πάγο όλη τη νύχτα...