Περιοδικό Βυθός : Ιστορίες

Διακαής μου πόθος σαν ορκισμένος ρηχοκαρτεράς το μεγάλο λαβράκι ή όπως το έλεγαν οι αρχαίοι, Θεόπαις λάβραξ (ο γιός των θεών). Ένας θηρευτής της ρηχής ζώνης, ίσως ο εξυπνότερος. Ψάρι που κολυμπά στις θάλασσες μας χιλιάδες χρόνια. Η ύπαρξη του μέσα στην εξελικτική πορεία της ζωής του, τού έδωσε την δυνατότητα να προσαρμόζεται και να επιβιώνει από τους θαλασσινούς και στεριανούς του εχθρούς. Αδηφάγος στην επιλογή της τροφής και έξυπνος ώστε να κυνηγά μόνος, αλλά και με κοπάδι σαν αγέλη, όπως ακριβώς κυνηγούν και οι λύκοι της στεριάς. Ψαροθήρα τοτεμικής μορφής που παραμένει σε ανάγλυφα κιούπια και ρωμαϊκά ψηφιδωτά στο χάος των αιώνων, σε μια κοινή πορεία με τον άνθρωπο. Μου δημιουργούσε την πρόκληση, να βγω στα παγωμένα, να κυνηγήσω και να γευτώ την νοστιμότερη όλων των ψαριών σάρκα του.

Μια ηλιόλουστη μέρα του Γενάρη το 2005, μας βρήκε με τον φίλο μου τον Κώστα στην Πάχη για λαβράκια. Έχοντας ξεκινήσει αργά για το συγκεκριμένο ψάρεμα, μπορώ να πώ πως η μίνι εξόρμηση φλέρταρε επικίνδυνα με τον φίλο μας τον Φιάσκο...

Αν ανατρέξει κανείς σε όχι και τόσο παλιά άρθρα, θα δει να περιγράφεται το χειμωνιάτικο όπλο ως εξής: Mικρό σε μήκος άντε μέχρι 90άρι, με ένα ζευγάρι λάστιχα και λεπτή βέργα, ας πούμε μέχρι 6,5 χιλιοστά πάχος. Οι σύγχρονοι το ονομάζουν τo όπλο για όλες τις δουλειές, all around δηλαδή στα Εγγλέζικα, άλλο αν πραγματικό all around δεν υπάρχει, αφού ένα 90άρι δεν μπορεί να ψαρέψει εξ ίσου καλά στην τρύπα με ένα 75άρι, ούτε να έχει τις επιδόσεις ενός μεγαλύτερου - δυνατότερου όπλου στο πλανάρισμα ή στο καρτέρι.

Ψαρεύω ώρα τώρα. Βρίσκομαι σε ένα πονηρό κομμάτι ιδανικό για ρηχό συρτό καρτέρι. Είχα πολύ καιρό να το επισκεφτώ, είχα γενικότερα καιρό να ψαρέψω άρα και να φάω ψάρι. Οι πρώτες ευμεγέθεις μπάφες το διαπίστωσαν με επώδυνο τρόπο. Την πρώτη την τουφέκισα ενώ ακόμη μασουλούσε παρέα με τη φίλη της κάτι από ένα χαμηλό βραχάκι. Τις είχα δει στιγμές νωρίτερα ενώ καρτέρευα, να βοσκάνε λίγα μέτρα πιο εκεί. Λουφάξα και παρατήρησα για λίγο την πορεία του ανενόχλητου τσιμπολογήματός τους. Με το που χάθηκαν πίσω από ένα βράχο, κινήθηκα αργά προς το μέρος τους, ωθούμενος μόνο από το ελεύθερο χέρι. Το άλλο έστρεψε το όπλο κατά πάνω τους και ετοιμάστηκε για βολή. Τις πλησίασα από πίσω και διαγώνια και με την υποψία στόχου πάτησα την σκανδάλη σημαδεύοντας το μάτι και λίγο πιο πίσω. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν και τώρα βρίσκεται κρεμασμένη στην ψαροβελόνα μου παρέα με μία ακόμη περίεργη που πλησίασε μαζί με το κοπάδι της να με επεξεργαστούν.

Χτυπάει το ξυπνητήρι και δεν θέλω να το πιστέψω. Είναι μόλις 5 το χάραμα. Η γρύλια από την ξύλινη μπαλκονόπορτα διαμαρτύρεται με έναν κλασσικό εκνευριστικό θόρυβο, σημάδι ότι έξω επικρατεί ισχυρός άνεμος. Δεν πτοούμαι όμως. Είμαι λαβρακοκυνηγός!
Ντύνομαι με ζεστά ρούχα, όσο πιο καλά μπορώ και αφήνω εκτεθειμένα μόνο τα μάτια μου στο λυσσασμένο βοριά. Φορτώνω το αυτοκίνητο με γοργούς ρυθμούς, ενώ παράλληλα έχω αφήσει τη μηχανή αναμένη να ζεσταίνεται, καθώς ρίχνω νερό στα παράθυρα που έχουν πιάσει πάγο όλη τη νύχτα...