Περιοδικό Βυθός : ΑΡΘΡΑ ΑΡΧΕΙΟΥ

Η μητέρα του Σταύρου μας είχε όλα τα καλούδια και το πρωινό κόντεψε να γίνει μεσημεριανό, ενώ κοίταγα με απορία τον τελευταίο να καταβροχθίζει στις εφτά το πρωί μετά από ολονύκτιο ταξίδι κάτι μεταξύ χωριάτικου λουκάνικου και γαρδούμπας. Το κατάλαβε και απολογήθηκε σαν μικρό παιδί ότι είχε ένα ολόκληρο χρόνο για να τα γευτεί. Βγήκα στην μικρή βεραντούλα και ακριβώς στις εφτάμιση, ούτε ένα λεπτό παραπάνω ή παρακάτω φάνηκε το κόκκινο αυτοκίνητο - κλούβα και πίσω από το τζάμι η φιγούρα του Μανώλη. Τον αναγνώρισα αμέσως. Θα τον αναγνώριζα παντού, τόσο επίμονα που είχα μελετήσει τις φωτογραφίες του, προσπαθώντας από τις γραμμές του προσώπου να μαντέψω ή να καταλάβω κάτι περισσότερο για αυτόν.

Υπήρχε μια μεγάλη, τεράστια θα έλεγα σπηλιά, όπου στο βάθος της οι ροφοί ήταν ο ένας δίπλα στον άλλον σαν σαρδέλες σε κονσέρβα. Εκείνη την εποχή δεν είχαμε φακούς ούτε πολύ δυνατά όπλα. Τους βλέπαμε να μπαίνουν στο μεγάλο άνοιγμα ο ένας μετά τον άλλον σίγουροι για το θαλάμι τους, χωρίς εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Μια βδομάδα θα χαιρόμουν τους κρητικούς βυθούς, πρώτη φορά θα βρισκόμουν σε αυτούς, μιας και το πρόγραμμα έλεγε μονάχα ένα πράγμα, ψάρεμα!

Τέσσερις το πρωί στριφογύριζα στο κάθισμα μου προσπαθώντας να κοιμηθώ λίγο. Μάταια. Στον αέρα πλανιόταν η οσμή αρώματος ανακατεμένη με ιδρώτα και κλεισούρα. Τα αυτιά μου τρύπαγαν απόμακρες φωνές από την τηλεόραση, κλάματα μωρού και η άγρια σχεδόν χωρίς βογγητό αναπνοή του διπλανού.
Σηκώθηκα. Είχα ανάγκη από καθαρό αέρα. Βγήκα στο κατάστρωμα του τεράστιου πλοίου. Η αίσθηση της θαλάσσιας αύρας, ανακατεμένη με αρμύρα λειτούργησαν καθαρτικά στο πνεύμα μου. Έγειρα στην κουπαστή προσπαθώντας στο βαθύ σκοτάδι να διακρίνω τον αφρό της αγαπημένης μου, εννέα καταστρώματα πιο κάτω. Φώτα αχνοφάνηκαν στο βάθος του κρητικού πελάγους και οι σκέψεις μου πέταξαν πιο γρήγορα από τα 30 σχεδόν μίλια του πλοίου.

Διαβάστε το ιστορικό πρώτο άρθρο του ΜΑΝΩΛΗ ΠΕΡΙΣΤΕΡΗ στον ΒΥΘΟ το 1994.

Ο ήλιος που πριν από λίγη ώρα έκανε την εμφάνισή του στον καθαρό από σύννεφα ουρανό, είναι ήλιος με δόντια. Το κρύο είναι πολύ τσουχτερό, παγώνει ότι μένει ακάλυπτο. Με τη σκέψη στους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού, τις υψηλές θερμοκρασίες και τα καθαρά νερά, παίρνω την απόφαση να εγκαταλείψω τα ζεστά μου ρούχα και να δοκιμάσω, για μια ακόμα φορά την αντοχή της καρδιάς μου στο κρύο.

Απρίλιος 1995, αγναντεύοντας την ανατολή του ήλιου στην έρημη ακόμα παραλία του Καμαριού. Μέσα Άνοιξης και όλη η πλάση εύχαρη, ζωντανή, δίνει άλλη όψη σε αυτό το άγριο αιγαιοπελαγίτικο νησί, εντελώς διαφορετική από αυτή του καλοκαιριού.