Περιοδικό Βυθός : ΑΡΘΡΑ ΑΡΧΕΙΟΥ

Κι εγώ, βέβαια, που ξέρω τι γίνεται και που ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω το Vigo, γιατί πιστεύω πως αυτά που γίνανε στο Ελσίνκι έπρεπε να έχουν γίνει εκεί, πάλι δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω το «κάζο» που κάναμε στους Ευρωπαίους. Δεν είναι η νίκη που με ξενίζει. Κι ο Δεγαΐτας είχε τα ψάρια και τον τρόπο για το χρυσό το 2007 και ο Σιδέρης το 2008. Αλλά θα ήτανε χρυσά «ματωβαμένα» βαθμολογικά, όπως αρμόζει σε διεθνή πρωταθλήματα… Ετούτη εδώ την πρωτιά, την ξέραμε όλοι από το τέλος της πρώτης ημέρας. Με το Μακρή κοιτάγαμε τους ανυποψίαστους Ισπανούς και γελούσαμε, κάναμε πλάκα, επειδή δεν μπορούσανε οι άνθρωποι να φανταστούνε τι θα βλέπανε την άλλη μέρα στο ζύγι… Κι εμείς βέβαια ξέραμε, αφού ανακρίναμε κάθε βράδυ το Χάρη Αντωνάκη, βαρκάρη του Μανώλη… Η δεύτερη τράπεζα ήταν η «καλή» του αθλητή μας. Είχε βρει σε βάθη από 23 έως 30 μέτρα 11 μπακαλιάρους και τρεις σκορπίνες. Άπαξ και είχε κερδίσει την πρώτη ημέρα, δεν υπήρχε ελπίδα για κανέναν τη δεύτερη… Ave Caesar, morituri te salutant!

Διαβάστε το πρώτο άρθρο του ΝΙΚΟΥ ΚΑΜΠΑΝΗ στο ΒΥΘΟ το 1994.

Η πρώτη φορά με τη συναγρίδα δεν διαφέρει σε τίποτα, από την πρώτη φορά με γυναίκα. Ή που δεν θα προλάβεις καλά-καλά να ευχαριστηθείς, ή που θα τρακαριστείς και δε θα κάνεις τίποτα, ή που θα σε παρατήσει πάνω στο καλύτερο, ή τέλος που θα σου μείνει αξέχαστη όσο ζεις!

Όταν το περασμένο καλοκαίρι αποφάσιζα να γράψω ένα αφιέρωμα στους πρωταθλητές του ψαροτούφεκου της περιόδου 1956 – 1970, ο πρωταθλητής για τον οποίο ήξερα τα λιγότερα από όλους, ήταν ο Γιώργος Σαρρής. Δεν τον γνώριζε κανείς προσωπικά από τους παλαιμάχους που είναι ακόμα στη ζωή και είχα καταφέρει να εντοπίσω, και μάλιστα κάποιος από αυτούς μου είχε μεταφέρει σαν γεγονός ότι ο Σαρρής είχε πεθάνει. Χρειάστηκε η δημοσίευση του άρθρου μου στα τεύχη Ιουλίου και Αυγούστου του «Βυθού» για να δημιουργηθεί στην Αθήνα των 5 εκατομμυρίων ανθρώπων ο τελευταίος επικοινωνιακός σύνδεσμος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν του ψαροτούφεκου. Κάποιοι έδειξαν το περιοδικό στην οικογένεια του Σαρρή και η εγγονή του επικοινώνησε με το ΒΥΘΟ. Ο Γιώργος Σαρρής είναι εδώ μαζί μας στα 97 του, με τα μυαλά του «τετρακόσια» και τη χειραψία σφιχτή σα «μέγγενη»…