Όταν το περασμένο καλοκαίρι αποφάσιζα να γράψω ένα αφιέρωμα στους πρωταθλητές του ψαροτούφεκου της περιόδου 1956 – 1970, ο πρωταθλητής για τον οποίο ήξερα τα λιγότερα από όλους, ήταν ο Γιώργος Σαρρής. Δεν τον γνώριζε κανείς προσωπικά από τους παλαιμάχους που είναι ακόμα στη ζωή και είχα καταφέρει να εντοπίσω, και μάλιστα κάποιος από αυτούς μου είχε μεταφέρει σαν γεγονός ότι ο Σαρρής είχε πεθάνει. Χρειάστηκε η δημοσίευση του άρθρου μου στα τεύχη Ιουλίου και Αυγούστου του «Βυθού» για να δημιουργηθεί στην Αθήνα των 5 εκατομμυρίων ανθρώπων ο τελευταίος επικοινωνιακός σύνδεσμος ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν του ψαροτούφεκου. Κάποιοι έδειξαν το περιοδικό στην οικογένεια του Σαρρή και η εγγονή του επικοινώνησε με το ΒΥΘΟ. Ο Γιώργος Σαρρής είναι εδώ μαζί μας στα 97 του, με τα μυαλά του «τετρακόσια» και τη χειραψία σφιχτή σα «μέγγενη»…