Περιοδικό Βυθός : Καλοκαίρι

Για καιρό με είχε προβληματίσει το θέμα της σύλληψης μιας μεγάλης συναγρίδας. Τα τελευταία χρόνια τις έβλεπα μέσα στο νερό, αλλά δεν μπορούσα να τις πιάσω. Η εικόνα τους και η θέα τους καθώς αποτελεί την ψαροτούφεκαδικη Mέκα, με έκανε να ανεβάζω παλμούς και να προδίδω την πρόθεση μου απέναντι τους. Έβλεπα με μανία βίντεο από άλλους ψαροκυνηγούς και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνουν οι άλλοι και δεν κάνω εγώ. Μετά από πέντε χρόνια η απάντηση ήρθε μόνη της ως δια μαγείας, σε ένα καφέ με έναν αδελφικό φίλο μου.

Δεν ξέρω τι ακριβώς με μαγεύει σε αυτά. Το επιβλητικό του μεγέθους τους; Ο τρόπος που σε προσεγγίζουν; Το περιβάλλον στο οποίο καλείσαι να τα κυνηγήσεις; Υποθέτω όλα τα παραπάνω μαζί, καθώς και το στοιχείο της πρόκλησης που εμπεριέχεται στο κυνήγι τους, το οποίο σηματοδοτεί την εξέλιξη του υποβρυχίου κυνηγού. Ας προσπαθήσουμε να τα βάλουμε όμως σε μια σειρά, απαντώντας σε τρία ερωτήματα. Που; Πότε; Πως;

Ίσως ότι πιο δύσκολο μπορεί να κάνει ένας ψαροκυνηγός. Το καλοκαίρι είναι η εποχή που άπαντες (Έλληνες και τουρίστες) θα κατακλύσουν τις ακρογιαλιές της χώρας μας. Για όσους έχουν την ευχέρεια του σκάφους και της προσέγγισης ψαρότοπων που ο καλοκαιρινός κολυμβητής δεν μπορεί να φτάσει έχει καλώς. Για τον απλό κολυμπητό καθημερινό ψαροκυνηγό, που θέλει και αυτός να χαρεί την καλοκαιρινή θάλασσα τι γίνεται; Ειδικά αν θέλει να κινηθεί και ρηχά τα πράγματα γίνονται όλο και πιο δύσκολα.

Η βάρκα μας έπλεε σε μια ακύμαντη θάλασσα, ήταν η πρώτη βδομάδα του Ιούνη και η διάθεση μας βρίσκονταν στα ύψη. Ο Δημήτρης ήθελε να με πάει για αρχή σε έναν πολλά υποσχόμενο τόπο που γνώριζε καλά, για να ξεκινήσουμε με το δεξί την καλοκαιρινή σεζόν. Η διαδρομή μετά από έναν μήνα αποχής από το αγαπημένο μας χόμπι κύλισε σαν νεράκι λόγω της μεγάλης μας προσμονής. Σε λίγο καβατζάραμε στον μικρό κόλπο και ρίξαμε σιγά σιγά το σίδερο…

Η ιστορία που ακολουθεί, ξεκινάει ουσιαστικά το 1984, όταν είχα συμμετάσχει για πρώτη φορά στο Κύπελλο Σύρου, καλεσμένος τότε του συναθλητή μου ιατρoύ από την Σύρο Γιώργου Καπέλα. Τότε μου είχε ξεκαμακωθεί ένας τεράστιος εύκολος δεκάκιλος ροφός, σε ένα σχίσμα στα 20 μ. στα δυτικά της ξέρας του Ασπρονησίου. Του είχα ρίξει σε πλανάρισμα καθώς λιαζόταν χωνεύοντας, μπροστά στο θαλάμι του με ένα κατοστάρι με 6mm βέργα και με ένα ζευγάρι 16φ άπλα λατέξ. Με τέτοια ψαρεύαμε τότε. Έτσι είχα χάσει την πρωτιά μέσα από τα χέρια μου.