Περιοδικό Βυθός : Δημοσθένης Βαρβέρης

Βρέθηκα στη Λήμνο δέκα μέρες πριν τον αγώνα. Ήθελα να τον προετοιμάσω καλά. Οι τράπεζες του αγώνα ήταν πολύ μεγάλες. Για να σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα την μια μέρα που έκανα την μισή τράπεζα βυθομέτρηση έγραψα 67 ν. μίλια. Αυτό σημαίνει ότι ήταν αδύνατο να δώ και τις δύο τράπεζες ολοκληρωτικά. Είδα την μισή από την μία μέρα και την μισή από την άλλη. Εκεί που βρήκα τα 4-5 μαύρα ψάρια κοίταξα να τα στήσω με άσπρα στα πιό ρηχά. Η πρώτη μέρα δεν πήγε δυστυχώς όπως θα ήθελα, δεν έγιναν λάθος επιλογές. Υπήρχε πάρα πολύ ρεύμα, υπήρχε πολύ θολούρα το πρωί και δεν βρήκα τα ψάρια που «είχα». Σε 12-13 τρύπες στα ρηχά είχα βρεί σηκιούς, που θεωρητικά θα έκλεινα αυτό το είδος. Είχα 4-5 αστοχίες και τα πράγματα δεν πήγαν όπως θέλαμε. Στην τελευταία βουτιά δεν έριξα σε ένα πολύ μεγάλο ροφό, γιατί δεν είχα χρόνο να τον βγάλω, γιατί έληγε η πρώτη μέρα.

Με το που έφτασα στην Λήμνο την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου το πρωί, πήγα στο νερό την ίδια μέρα. Τις τρείς πρώτες μέρες είχε καλό καιρό, οπότε έκανα αναγνώριση στη τράπεζα της δεύτερης μέρες. Αυτό το έκανα γιατί ρώτησα αν αυτή η τράπεζα απαγγιάζει με καιρό και πήρα αρνητική απάντηση. Γι΄αυτό πήγα εκεί με την μπουνάτσα. Στην πρώτη τράπεζα θα πήγαινα όταν θα χάλαγε ο καιρός, μιας και ήταν προφυλαγμένη και θα ψάρευα πιό κοντά στην ακτή, έτσι δεν θα προλάβαινε να σηκώσει κύμα. Βρήκα κάποια ψάρια και τα σημάδεψα. Βρήκα και άσπρα και κάτι στήρες μεγάλες (από τα 22 μέχρι τα 27 μέτρα). Είχα βρεί και ένα ροφό στα 25 μέτρα, αλλά βράχωνε το ψάρι. Είχε και άλλους μικρούς ροφούς, που όμως δεν μετράγανε. Βρήκα και ένα ροφό στα 36 μέτρα, που ήταν πιό δεκτικός στο πλησίασμά μου. Ήταν σε ένα μονόπετρο ξεκομμένο και μου έδινε και βολή απ’ έξω.

Τέλος Σεπτέμβρη, το κινητό μου χτυπά. Στην άλλη γραμμή ο Γιώργος Σωτήραλης από την Ελληνική Ομοσπονδία, λέγοντάς μου ότι ο Ν.Ο. Λήμνου ανέλαβε την διοργάνωση του 48^ου Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ψαροτούφεκου. Σε μια εποχή που η διοργάνωση ενός αγώνα είναι από μόνη της πρόβλημα, λόγω των αδειών που χρειάζονται, των αντιδράσεων από του επαγγελματίες ψαράδες του τόπου, αλλά και της οικονομικής στενότητας που εξακολουθεί να φρενάρει κάθε προσπάθεια γι΄αυτό, βρέθηκε η Λήμνος να λύσει το πρόβλημα.