Περιοδικό Βυθός : Τα "μαύρα" ψάρια των ελληνικών θαλασσών

Από την πρώτη συναντησή μου με το συγκεκριμένο θήραμα θυμάμαι πως εύκολα κατανόησα την κίνηση - συμπεριφορά του, ούτως ώστε να μπορέσω να έχω αρκετά σύντομα, επιτυχίες στην συλληψή του εντός και εκτός τρύπας. Πραγματικά, το ψάρι αυτό δεν χρειάζεται και την τεράστια εμπειρία για να έρθει στην επιφάνεια. Ειδικά όταν πρόκειται για χτυπήματα εντός του θαλαμιού του...

Είμαστε στα μισά της απόστασης. Τρία μίλια ακόμη μας χωρίζουν από τον προορισμό μας. Είναι το πεντηκοστό όγδοο ψάρεμα μέσα σ’ αυτές τις εξήντα μέρες που είμαι ήδη στο νησί. Πενήντα οκτώ ψαρέματα σε δύο μήνες. Η θάλασσα έχει φέρει το σώμα μου στα μέτρα της. Το έχει πλάσει με την πίεση, τα κύματα, το ρεύμα, την αλμύρα και το οξυγόνο που λείπει συνεχώς.

Ναι καλά καταλάβατε, αναφέρομαι στις στήρες και τις σφυρίδες. Εάν αυτό το κείμενο είχε γραφτεί πριν από 20 χρόνια θα μπορούσε να έχει εύκολα τον εξής τίτλο: Στήρα και Σφυρίδα - 2 θηράματα του καλοκαιριού. Ωστόσο οι εποχές άλλαξαν και κάτι τέτοιο δεν ισχύει στις ημέρες μας, αφού η γνώση γύρω από την ελεύθερη κατάδυση, σε συνδυασμό με τα σχολεία και τον υπερσύγχρονο εξοπλισμό επιτρέπουν στον ψαροκυνηγό να βουτάει βαθιά όλο το χρόνο. Η διαφορά λοιπόν στο κυνήγι τους κατά την καλοκαιρινή περίοδο, αφού παίρνουμε σαν δεδομένο ότι πλέον μπορούμε να πιάνουμε στήρες και σφυρίδες όλο το χρόνο, έγκειται στη διαφορετική συμπεριφορά που παρουσιάζουν αυτά τα ψάρια όταν τα νερά είναι ζεστά. Από Ιούνιο δηλαδή μέχρι περίπου και τέλος Οκτώβρη.

Η αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε ήταν ένα καλοκαίρι αρκετά δύσκολο. Η ένταση των ανέμων δεν κόπαζε σχεδόν καμία μέρα, και όταν το έκανε ήταν μόνο για μερικές ώρες. Και σε όσους τουλάχιστον περίμεναν να έρθει το Σαββατοκύριακο για να ψαρέψουν, δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια… Ένας από αυτούς ήμουν και εγώ, που αυτό το καλοκαίρι και λόγω υποχρεώσεων και κούρασης, αλλά και εξ αιτίας κάποιου προβλήματος με τη μύτη μου, που με ταλαιπωρεί καιρό τώρα, οι βουτιές μου από την αρχή του χρόνου ήταν μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού.

Δυστυχώς ο κάβος και η ξέρα είναι η εύκολη λύση, αλλά στις μέρες μας αυτά τα κομμάτια τα ξέρει όλος ο κόσμος και τα θηράματα είναι λίγα και πάρα πολύ δύσκολα, ακόμα και μέσα στο θαλάμι τους. Εκτός από κάποιες μέρες ή πιο σωστά κάποιες ώρες που θα πέσουμε σε ανέβασμα και θα έχουμε τη χαρά να δούμε εικόνες από το παρελθόν. Το μέλλον στο υποβρύχιο κυνήγι είναι τα ξεκομμένα κομμάτια, που είναι χαμένα στο πουθενά. Γι’ αυτούς που έχουν σκάφος τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Χρειαζόμαστε ένα καλό βυθόμετρο - GPS και πολύ υπομονή. Πιάνουμε μια ζώνη βάθους που μπορούμε να ψαρέψουμε και αρχίζουμε τα περάσματα σε περιοχές που εικάζουμε ή έχουμε ακούσει ότι έχουν ενδιαφέρον.